Γράφει ο Νίκος Ναούμης, πολιτικός επιστήμονας – συγγραφέας
Δεν είναι μυστικό ότι στη χώρα μας, οι αναγνώστες ίσως είναι λιγότεροι από τους συγγραφείς. Δεν είναι αστείο, είναι μια ζοφερή πραγματικότητα. Έχω πολλές φορές αναρρωτηθεί, γιατί η σχέση μας με το βιβλίο είναι τόσο κακή. Η απάντηση είναι δύσκολη και σίγουρα, δεν είμαι αρμόδιος να την απαντήσω.
Προσωπικά μιλώντας, κάθε χρόνο διαβάζω γύρω στα ογδόντα βιβλία και όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν ότι ούτε αργόσχολος είμαι ούτε άνεργος. Δυστυχώς, εκεί έξω, κυκλοφορούν εκατοντάδες ακόμα βιβλία τα οποία θα ήθελα να διαβάσω αλλά ο χρόνος δεν φτάνει…
Πιστεύω ότι η αγάπη μου για την ανάγνωση, ξεκίνησε λίγο πριν το νηπιαγωγείο.
Εκεί διάβασα τα πρώτα μου παραμύθια. Στα βαθιά, ρίχτηκα στα έξι μου, όταν ύστερα από μια επέμβαση που έκανα στα μάτια μου, επιστρέφοντας πίσω στο χωριό, οι δάσκαλοι του δημοτικού σχολείου μου είχαν μία έκπληξη. Εκτός από μπισκότα και διάφορα γλυκίσματα, μου δώρισαν ένα βιβλίο με διηγήματα του Αγίου των γραμμάτων, του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Ένα βιβλίο μεγάλο σε μέγεθος, με μεγάλη γραμματοσειρά γραμμένο, το οποίο ακόμα φυλάω ως το δικό μου Ευαγγέλιο στην βιβλιοθήκη.
Από τότε, ζήταγα δώρο συνέχεια κάπιο βιβλίο σε όσους είχαν την προνοητικότητα να με ρωτήσουν. Δεν ξέρω αν ήταν η μαγεία των ιστοριών του Παπαδιαμάντη εκείνη που με έβαλε στον δρόμο της ανάγνωσης. Δεν ξέρω αν σε αυτό έπαιξε κάποιο ρόλο το ότι ήμουν ήσυχο παιδί που του άρεσε πιο πολύ να ζωγραφίζει και να διαβάζει προκειμένου να προστατέψει την εύθραυστη υγεία των ματιών του. Ότι κι αν ήταν, έχω την αίσθηση ότι μου άνοιξε έναν όμορφο ορίζοντα, που απολαμβάνω να ταξιδεύω αδιαλλείπτως από τότε. Ακόμα και σήμερα, που η τεχνολογία με βοηθάει να μην το στερηθώ, έχοντας απωλέσει την όραση μου ολοκληρωτικά.
Με βάση λοιπόν τα δικά μου βιώματα, έχω τη γνώμη ότι, για να γίνουν οι αναγνώστες στην πατρίδα μας περισσότεροι από τους συγγραφείς μια μέρα, πρέπει να ενθαρρύνουμε τα παιδιά, από πολύ μικρά να διαβάζουν.
Παντού στον κόσμο έχει αναπτυχθεί η τεχνολογία. Παντού τα παιδιά έχουν ανάγκη το παιχνίδι. Δεν είναι μόνο τα δικά μας θύματα όλων αυτών. Λοιπόν, καλό το παιχνίδι και πολύ περισσότερο η ανεμελιά αλλά, πολύ καλύτερο θα ήταν να το μυήσουμε στον κόσμο της ανάγνωσης και της αγάπης για τα βιβλία. Τόσο η οικογένεια, όσο και το σχολείο, πρέπει να βοηθήσουν ως προς αυτή την κατεύθυνση. Ακόμα και εκβιαστικά αν χρειαστεί κάποιες φορές…