Η ερμηνεύτρια και στιχουργός Μαρία Κρασοπούλου κι ο συνθέτης Γρηγόρης Πολύζος, μιλούν στον Κωνσταντίνο Μανίκα με αφορμή την επανέκδοση του τραγουδιού “Αγάπη”.
- Γιατί προχωρήσατε στην επανεκτέλεση του τραγουδιού “Αγάπη” μετά από τόσα χρόνια και τι το καινούριο διαθέτει αυτή η εκδοχή του;
Γρηγόρης: Αυτό το τραγούδι ταλανίζει το μυαλό μου εδώ και 11 χρόνια. Παρότι σαφώς μου άρεσε η αρχική εκτέλεση, εκείνη δηλαδή που υπάρχει στον πρώτο μου δίσκο «Σε τόπους που δεν ξέρω», του 2012, ένιωθα όλα αυτά τα χρόνια ότι το τραγούδι αυτό έχει και μια ακόμα διάσταση. Μια πιο εσωτερική, λιγότερo καταγγελτική μα με μια ήρεμη σιγουριά αν θες. Αυτό ακριβώς προσπάθησα να δώσω επανεκτελώντας το τραγούδι αυτό. Παράλληλα με αυτόν τον τρόπο γιορτάζουμε τα 10+1 χρόνιας μας στην δισκογραφία.
Μαρία: Για αρκετό καιρό υπήρχε στο τραπέζι σαν ιδέα η επανεκτέλεση της «Αγάπης». Υπήρχε ένα ενορχηστρωτικό θα έλεγα υπόλοιπο από την πλευρά του Γρηγόρη. Ήθελε αυτή τη φορά κάτι πιο λιτό και με έναν πιο ethnic ήχο. Με βρήκε σύμφωνη, βρεθήκαμε με τον Γιώργο τον στιχουργό της και η «Αγάπη» ξεκίνησε να παίρνει μια διαφορετική μορφή από την πρώτη της εκδοχή. Προσωπικά αν τις ακούσω και τις δύο μαζί ακούω πάντα ένα καλό τραγούδι με την πρώτη να έχει ξεχωριστή θέση μέσα μου. Στην τωρινή «Αγάπη» διακρίνω τους εαυτούς μας σήμερα. Όπως ο καθρέφτης. Σου επιστρέφει την τρέχουσα σου μορφή.
- Θωρείτε ότι σας ταιριάζει περισσότερο ένα μουσικό ύφος ή είστε ανοιχτοί σε εντελώς διαφορετικές επιρροές;
Γρηγόρης: Προερχόμενος από σπίτι και από περιβάλλοντα (φίλοι, σχολείο, ωδείο, δάσκαλοι) με διαφορετικές και ποικίλες μουσικές καταβολές, οι επιρροές μου, είτε συνειδητές είτε όχι, είναι πολλές. Αγαπάω εξίσου δηλαδή το έντεχνο, το ροκ, την indie και την κλασική μουσική καθώς και άλλη είδη. Και βλέπω ότι μεγαλώνοντας οι ορίζοντές μου ανοίγουν αντί να κλείνουν κάτι που το απολαμβάνω πολύ.
Μαρία: Νομίζω ότι μιλώντας για μουσική και όχι μόνον, το ύφος , το είδος εκείνο που ταιριάζει καλύτερα στον καθένα , εν προκειμένω σε έναν τραγουδιστή, είναι αυτό που ο ίδιος αγαπά περισσότερο. Το τρίπτυχο παραδοσιακό, λαϊκό σε ένα μέρος του και το έντεχνο τραγούδι είναι ένας χώρος που αισθάνομαι ότι μπορώ να κινηθώ χωρίς να νιώθω ότι απομακρύνομαι από τον εαυτό μου. Ότι μπορώ να τραγουδήσω σεβόμενη το ίδιο το τραγούδι και τον ακροατή. Δεν είναι ποτέ κακός ο πειραματισμός φυσικά, αλλά είναι ακόμη καλύτερο να γνωρίζεις συνειδητά που μπορούν να σε πάνε τα πόδια σου.
- Να περιμένουμε άμεσα μια νέα κυκλοφορία, κάποιο single ή άλμπουμ;
Γρηγόρης: Το «άμεσα» στον δικό μας χώρο είναι πολύ σχετικό αλλά ναι, ετοιμάζω διάφορα πράγματα τόσο σαν συνθέτης όσο και σαν ενορχηστρωτής-παραγωγός που σύντομα θα κυκλοφορήσουν.
Μαρία: Έρχονται σίγουρα κάποια τραγούδια μεμονωμένα μετά την «Αγάπη». Προηγήθηκαν τα «Γιλέκα ΙΙΙ» το φθινόπωρο και υπάρχουν διάφορα projects για το προσεχές μέλλον τόσο ερμηνευτικά όσο και στιχουργικά. Ευχής έργον να γίνονται τραγούδια.
- Ποιο είναι το πιο μεγάλο καλλιτεχνικό σας όνειρο;
Γρηγόρης: Δεν ξέρω αν είναι αμιγώς καλλιτεχνικό αλλά το όνειρό μου όσον αφορά την καλλιτεχνική πράγματικότητα στην Ελλάδα είναι κάποια στιγμή να υπάρχει μεγαλύτερη αξιοκρατία. Ίσες ευκαιρίες για όλους, ανεξαρτήτως ονόματος και καταβολής. Αυτό οδήγησε στο να υποβαθμιστεί το ελληνικό τραγούδι που κάποτε γνώρισε μεγάλες δόξες.
Μαρία: Το πιο μεγάλο καλλιτεχνικό όνειρο το οποίο μπορώ να πω από την ασφάλεια του χρόνου πως έχω δει να βγαίνει αληθινό κι εύχομαι ολόψυχα να συνεχίζει να πραγματώνεται• Να μπορώ να τραγουδάω τραγούδια που αγαπώ, κοντά σε ανθρώπους που έχουμε την ίδια αντίληψη για το τραγούδι, να γράφω ένα στίχο που να μετουσιώνεται σε τραγούδι, να γίνεται έπειτα ήχος στα στόματα των ανθρώπων όταν θα σμίγουμε σε ένα live. Οτιδήποτε μπορεί να συμβεί από σεβασμό κι αγάπη στο τραγούδι και να βρει αποδέκτες. Αυτό είναι το πιο μεγάλο καλλιτεχνικό μου όνειρο. Το απλό και ταυτόχρονα μεγάλο.
- Τι ρόλο έχει πλέον η μουσική, στην ψηφιακή εποχή μας, όπου σχεδόν όλα κινούνται μέσω YouTube;
Γρηγόρης: Εξαρτάται από τον άνθρωπο. Για την πλειοψηφία είναι ένα απλό μουσικό χαλί την ώρα που οδηγούνε, τρώνε, πίνουν το πότο τους, κάνουν δουλειές. Για κάποιους λίγους αποτελεί ακόμα μυσταγωγία, ιεροτελεστία το να ακούσουν απόλυτα προσηλωμένοι και συγκεντρωμένοι μουσική, όχι κάνοντας κάτι άλλο παράλληλα, αλλά κάνοντας μόνο αυτό.
Μαρία: Η ψηφιακή εποχή έδωσε στον άνθρωπο εργαλεία να ανακαλύψει μουσική , του έδωσε πρόσβαση σε άπειρες επιλογές. Αυτό ίσως αποπροσανατόλισε παρόλα αυτά τους ακροατές από την αρχική τους ανάγκη. Αυτή της ανακάλυψης. Τώρα είναι τόση η προσφορά, η υπερπλυθώρα νέων πραγμάτων που λόγω έλλειψης χρόνου και κυρίως διάθεσης για ανασκαφή ως προς το τι τελικά μας αγγίζει μουσικά, που χάνονται πολλά τραγούδια μένοντας δυστυχώς ανεξερεύνητα.
- Ένας μήνας “καραντίνα”. Ποιοι είναι οι πέντε δίσκοι που θα θέλατε μαζί σας;
Γρηγόρης: 1. Abbey Road (1969, The Beatles)
- The wall (1979, Pink Floyd)
- Πολιτικά τραγούδια (1975, Θάνος Μικρούτσικος)
- Born to die (2012, Lana Del Ray)
- Also Sprach Zarathustra (1974, Richard Strauss, Herbert von Karajan)
Μαρία: Αρχικά εγώ να πω μακριά από εμάς καθετί που αξιώνεται να μας περιορίσει ξανά από τους ανθρώπους και την τέχνη και να ποινικοποιήσει την συναναστροφή, μια πρόβα , μια ζωντανή εμφάνιση. Ωστόσο, επειδή δεν είναι σίγουρα πέντε οι δίσκοι θα αδικήσω τραγούδια. Δεν έχω χειρότερο! Αν είναι να μείνω κρατούμενη στο σπίτι μου, θέλω να έχω μαζί μου κάθε τραγούδι που θα με κάνει να νιώθω ότι μπορώ ανά πάσα στιγμή να ανοίξω το κλουβί.
