Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας
Πώς καταφέρνουμε να βρισκόμαστε διαρκώς μακριά από το προφανές; Πώς μπορούμε, ως κοινωνία, να διαιωνίζουμε προβλήματα, ζητήματα να περιμένουν άλυτα και εμείς κάθε φορά να βρισκόμαστε προ εκπλήξεως όταν καταλήγουμε πάνω στα ίδια και τα ίδια αδιέξοδα; Με το θέμα που προέκυψε το τελευταίο διάστημα με τα πτυχία των ηθοποιών και την ακαδημαϊκή αντιστοίχιση τους, αναδεικνύεται για πολλοστή φορά, η αδυναμία μας να λύσουμε εγκαίρως κάτι πριν γιγαντωθεί και καταντήσει ανεξέλεγκτο.
Πόσο δύσκολο ήταν μέσα σε σχεδόν πενήντα χρόνια μεταπολίτευσης να έχει δημιουργηθεί μια ανώτατη σχολή παραστατικών τεχνών;
Γιατί αφέθηκε ανεξέλεγκτη η λειτουργία κάθε λογής “εργαστηρίου”, δίνοντας φρούδες ελπίδες για μια θέση στη δημοσιότητα στον οποιοδήποτε την επιζητούσε; Ποιοι επαρκείς λόγοι επέβαλλαν την κατάργηση της άδειας του ηθοποιού επιτρέποντας την απαξίωση της υποκριτικής τέχνης; Γιατί δεν δόθηκε άμεση λύση στην αστοχία να λαμβάνουν ισότιμη διδακτική θέση, απόφοιτοι σχολών που δεν πληρούν τα απαραίτητα προσόντα, αποδεχόμενοι μια υβριδική κατάσταση για τους ανθρώπους των Τεχνών;
Βέβαια, μάλλον αναμενόμενη τη λες κι αυτή την ανεπάρκεια. Όταν οι εκπαιδευτικοί σκοποί παραδόθηκαν στη μικροκομμαρική εκμετάλλευση, θα ήταν παράλογο να περιμένουμε κάτι διαφορετικό.
Η ελληνική περιφέρεια κατακλύστηκε με τμήματα ΤΕΙ, αρκετά δίχως ουσιαστικό αντικείμενο και επαγγελματική αντιστοίχηση, απλώς επειδή θεωρήθηκε από την εκάστοτε εξουσία, ο εύκολος τρόπος για να τονωθούν οι τοπικές οικονομίες. Ποιος να ασχοληθεί με τον ριζικό παραγωγικό μετασχηματισμό, αποτρέποντας την ερημοποίηση της επαρχίας;
Ταυτόχρονα, ανακυκλώνουμε την υποκριτική άρνηση της ιδιωτικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, ενώ υφίσταται σε όλα τα επίπεδα.
Λες και το υπουργείο Παιδείας δεν θα ελέγχει τα προγράμματα σπουδών και την αξιοπιστία των διδασκόντων. Λες και δεν δικαιούται ο ενήλικος φοιτητής να επιλέξει το μέσο και τον τρόπο απόκτησης επαγγελματικών γνώσεων, ενώ η ιδιωτική πρωτοβουλία είναι κατάλληλη για να διαμορφώνει προσωπικότητες και ψυχισμούς στην παιδική και εφηβική ηλικία.
Ελπίζω να ολοκληρωθούν οι απαιτούμενες νομικές πρωτοβουλίες και το συντομότερο δυνατό να διορθωθεί, τουλάχιστον, η εκπαιδευτική κι όχι μόνο στρέβλωση που καλύπτει τον τομέα της υποκριτικής. Ας γίνει επιτέλους η αρχή για μια επιστροφή στη λογική και βήματα ουσιαστικής ανάδειξης της αξίας των Τεχνών. Πότε δεν είναι αργά!
