Γεννήθηκε στα Ανώγεια του Ψηλορείτη, το σταθερό του καταφύγιο στο περιβόλι του πατέρα, «παρατηρώντας» εκεί που «θα σταθεί το βλέμμα». Και κάθε στάση αξίζει να την διηγηθεί μέσα από ένα τραγούδι ως «παραμυθοποιός», απευθυνόμενος στο βαθύ αίσθημα, ψιθυρίζοντας δίπλα στο αυτί, μακριά από οχλαγωγίες ή «ρεφρέν με συνθήματα»… Από μικρός αγαπούσε τη ζωγραφική, κι αν τα βήματα τον οδήγησαν στην ΑΣΟΕΕ με τα οικονομικά, την ψυχή του κέρδισε η μουσική, μέσα από τη γνωριμία του με τον Μάνο Χατζιδάκι το 1979. Που όταν τον άκουσε να τραγουδά σε παρέα με το μαντολίνο του, στις Μουσικές Γιορτές των Ανωγείων που οργάνωνε τότε, τον πήρε κοντά του, ανοίγοντάς του δρόμους στην τέχνη και το πνεύμα…
‘
Για να χαράξει μια πορεία με κατάδικό του στίγμα, σχεδόν «μοναχική» χωρίς… ανταγωνισμό, γι αυτούς που μπορούν να εκτιμήσουν τις διαχρονικές αλήθειες των τραγουδιών του, που καθώς φαίνεται είναι πολλοί και πιστοί, ακολουθώντας τον σταθερά. Μια τέτοια αλήθεια για την «εξύψωση του πεσμένου Ίκαρου», θα διηγηθεί μουσικά στο Μέγαρο Μουσικής στις 4 Απριλίου και με αυτή την αφορμή ο Λουδοβίκος των Ανωγείων (κατά κόσμον Γιώργης Δραμουντάνης) μιλά στην Κουλτουρόσουπα…
Διαβάζοντας κανείς το μικρό βιογραφικό σας, διαπιστώνει ότι έχετε χιούμορ… Είναι κάτι που σας χαρακτηρίζει και πόσο το εκτιμάτε γενικά;
Το χιούμορ συχνά είναι ένας τρόπος να κρύψεις τη μελαγχολία σου. Είναι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας και η πιο σοβαρή.
Όταν σας κάλεσα είχα αμηχανία με το όνομα – ψευδώνυμο, δεν ήξερα πώς να σας προσφωνήσω. Θα μας πείτε πώς προέκυψε και πώς θέλετε να σας αποκαλούν;
Το παρατσούκλι είναι είναι κοσμικό όνομα που στις μικρές κοινωνίες υπερτερεί του πραγματικού. Μου αρέσουν και τα δύο. Γιώργης και Λουδοβίκος.
Είστε ένας καλλιτέχνης που χαρακτηρίζεται ως «ιδιαίτερος». Το αποδέχεστε και πώς θα περιγράφατε την ιδιαιτερότητά σας
Είμαι ιδαίτερος κι αυτό με χαροποιεί, γιατί θα πει πως βρήκα το προσωπικό μου στίγμα. Κάτι που ο καθένας νομίζω το οφείλει στην τέχνη του.
Aπευθύνεστε σε συγκεκριμένο κοινό; Ή σε ένα κοινό τρόπον τινά «εκπαιδευμένο»;
Απευθύνομαι πιστεύω στο πιο βαθύ αίσθημα και για ένα κόσμο που μπορεί να το λάβει. Θεωρώ πως η τέχνη οφείλει να σε συγκινήσει, να σε κάνει καλύτερο.. Εύχομαι τα τραγούδια να το περιέχουν.
Ένας καλλιτέχνης χαμηλών τόνων όπως εσείς, μέσα σε μια εποχή που κραυγάζει, νοιώθει κάποιες φορές να πνίγεται η φωνή του;
Ο χαμηλός τόνος φέρει τη δυνατότητα να μιλάς κοντά στο αυτί. Μέσα στην οχλαγωγή μιλάς πιο «βαθειά» με χαμηλό τόνο.. Οι ακριβές αλήθειες δεν χρειάζονται να τις διαδηλώνεις
Έχετε διαπιστώσει οι χαμηλοί τόνοι να επηρεάζουν αρνητικά την απήχηση του έργου σας;
Ένα έργο στοχεύει στο βάθος του χρόνου. Κάποιοι θα το συναντήσουν κάποια στιγμή που θα είναι σε θέση να το ψάξουν. Σήμερα κυριαρχούν άλλες εκδοχές τραγουδιών… αυτά με τα ρεφραίν… πολλές φορές επιτυχημένα… αλλά το τραγούδι που δεν έχει εντός του διαχρονικές αλήθειες δε μπορεί να ξεπεράσει το χρόνο που διαρκεί το σύνθημα που το γέννησε.
Σας αρέσει ο τίτλος του «παραμυθά»… Θα το ερμηνεύατε και ως μια τάση φυγής από την πραγματικότητα;
Παραμυθοποιός θα έλεγα καλύτερα στη σύγχρονη άποψη. Για τον παραμυθά όπως προφέρεται προσδίδει έναν ειρωνικό χαρακτήρα.. κάτι σαν ψεύτης .. Είναι μία φυγή προς μία ποιότητα λόγου που στην κρυμμένη μορφή του διδάσκει.
Τί το ιδιαίτερο έχει η Κρήτη που κάνει όλους τους Κρήτες να έχουν μια σχεδόν «εμμονή» με το νησί τους; Πόσο αντικειμενικός είστε όταν την κρίνετε ως παράδοση, ως έθιμα, τρόπο ζωής κλπ;
Η Κρήτη δε διαφέρει από καμία άλλη καταγωγή. Οι Κρήτες έχουν αγάπη για το νησί που κείτεται ολομόναχο στη μέση της Μεσογείου.. Με τόσους κατακτητές έμαθε ο κόσμος της να την αγαπά και να την υπερασπίζεται με εμμονή και ιερότητα. Έχει δικό της πολιτισμό. Η κάθε γενιά νοιώθει την ανάγκη να την υπερασπιστεί και παίρνει την ευθύνη πάνω της για τη συνέχεια του πολιτισμού της. Συχνά γίνονται υπερβολές που την αδικούν… Αυτό αφορά πρόσωπα που δεν έχουν την παιδεία να καταλάβουν πως το «Αγαπώ» διαφέρει από τον Σωβινισμό.
Γνωρίζουμε ότι είστε παιδί του Χατζιδάκι… Μιλήστε μας λίγο για την προσωπική σας εμπειρία δίπλα σε έναν «μύθο».
Μάνος Χατζιδάκις. Μύθος! Η αυστηρότητα με τη δικαιοσύνη τον έκανε να μπει βαθειά στην ιστορία του πολιτισμού μας και να οδηγήσει με το έργο του.Είχα την τύχη να γνωρίσω τον Μάνο Χατζιδάκι, ο οποίος έδειξε εμπιστοσύνη στο προσωπό μου και φυσικά ο κόσμος πήρε σοβαρά την εκτιμησή του, κάτι που με απάλλαξε από έναν αγώνα μέχρι να φτάσω στο κοινό. Επιπλέον βρήκα προσωπικό στίγμα στην τραγουδοποιία ώστε δεν χρειάστηκε να ανταγωνιστώ.. Κατά κάποιο τρόπο έκανα την πορεία μου μοναχικά…
Μιλώντας γενικά, ποια είναι η εικόνα που έχετε για το μουσικό τοπίο σήμερα στην Ελλάδα; Πώς θα το περιγράφατε;
Εφόσον οι άνθρωποι θα ερωτεύονται και θα υποφέρουν, απ’ αυτό θα γράφονται τραγούδια. Όταν το βλέμμα σταματά κάπου, αυτό θέλει διήγηση. Η Ελλάδα από πάντα παράγει μουσική και τραγούδια. Το ότι η διαχείριση των Μέσων πάει στο εύκολο, αυτό δε μειώνει τη δημιουργία που θα περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να μιλήσει.
Πώς κρίνετε το γεγονός ότι η δισκογραφία πλέον έχει σχεδόν αντικατασταθεί από το διαδίκτυο. Είστε οπαδός της τεχνολογίας και μέχρι ποιο βαθμό;
Χειρίζομαι ένα κινητό. Το διαδίκτυο βοηθά γρήγορα να κριθείς για το έργο σου. Επίσης η αυτόματη πρόσβαση στα τραγούδια είναι ένα θαύμα. Η δισκογραφία τέλος! Απλή καταγραφή του έργου.
Τί θα απαντούσατε σε αυτούς που σας κατατάσσουν σε μια «κουλτουριάρικη ελίτ» και γενικότερα πιστεύετε στις διαχωριστικές γραμμές ή ταμπέλες;
Κουλτουριάρικη ελίτ εγώ;
Θα ήθελα ακόμη να σας ρωτήσω αν πιστεύετε στη δύναμη των στερεότυπων γενικά και ειδικότερα στην τέχνη…
Πιστεύω στην προσπάθεια ενός ανθρώπου μέσω της τέχνης να κατακτήσει ένα ρόλο δημιουργού, ερμηνευτή του θαύματος που μας περιβάλλει
Επίσης κάποιοι θεωρούν ότι επαναλαμβάνεστε και δηλώνουν «κουρασμένοι»… Σε αυτούς έχετε να απαντήσετε κάτι;
Iσως δεν έχουν ψάξει καλά το έργο μου και ίσως να έχουν και δίκιο.
Σε προσωπικό επίπεδο, πώς θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας; Ποιο θεωρείτε ως μεγαλύτερο προτέρημα και ποιο ως σοβαρότερο ελάττωμα;
Δεν θα πρέπει να μιλήσω εγώ για μένα
Πώς προτιμάτε να χαλαρώνετε τον ελεύθερο χρόνο σας;
Χαλαρώνω στον ελαιώνα και στο περιβόλι του πατέρα μου με φόντο τον Ψηλορείτη παρατηρώντας..
Υποθετικά μιλώντας, αν δεν κάνατε αυτό που κάνετε, με τι θα μπορούσατε να ασχοληθείτε επαγγελματικά;
Θα ήθελα να ήμουν γεωπόνος…
Θα θέλαμε να μας μιλήσετε για την τελευταία συνεργασία σας με τον Ν.Ξυδάκη…
Ο Νίκος Ξυδάκης είναι ένας πρίγκηπας της Ανατολής. Συναντηθήκαμε το ’86 στο Σείριο του Χατζιδάκι στην Πλάκα. Από τότε σχεδιάζαμε τον Ερωτόκριτο και το κάναμε πράξη πρώτα δισκογραφικά και πέρυσι μαζί στη σκηνή «Δύο δρόμοι για τον Ερωτόκριτο». Κάτω από την ίδια αισθητική συνεργαστήκαμε άψογα και θα συνεχίσουμε εν καιρώ.
Και για το κλείσιμο, ποια είναι η γνώμη σας για τη Θεσσαλονίκη, πώς τη βρίσκετε ως πόλη, ως κοινό, ως καλλιτεχνικό δυναμικό;
Η Θεσσαλονίκη είναι η πατρίδα που έκανα τις πρώτες προσωπικές εμφανίσεις από τη δεκαετία του ‘90 στο «Λιόγερμα» και αργότερα στο «Μύλο» του Στεφανίδη. Εδώ έγραψα τρεις από τους δίσκους μου στο στούντιο «Αγροτικόν» του αξέχαστου Νίκου Παπάζογλου. Ο κόσμος με τίμησε σε κάθε εμφάνιση και πάντα οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Μετά την Κρήτη η Θεσσαλονίκη.
