Το εμβληματικό, αντιπολεμικό έργο Leopold του Θανάση Τριαρίδη ανεβαίνει στο Θέατρο Αλκμήνη για τρεις παραστάσεις (Κυριακή 23, Δευτέρα 24, Τρίτη 25 Οκτωβρίου, ώρα 21:15) σε σκηνοθεσία της Κατερίνας Μπουζάνη. Εν όψει αυτού του θεατρικού τριημέρου, που ήρθε ως απότοκο σκληρής, ομαδικής εργασίας, οι ηθοποιοί της δραστήριας ομάδας ΚΛΕΨύΔΡΑ -που πάντα μας εκπλήσσει και μας εμπνέει- μιλούν στο CulturePoint.gr για την μεταξύ τους συνεργασία, το απαιτητικό έργο που είχαν να δουλέψουν και, φυσικά, την εμπειρία τους να σκηνοθετούνται από την αγαπημένη δασκάλα τους, την Κατερίνα.
Πώς νιώθετε που, επιτέλους, αυτή η φιλόδοξη και απαιτητική δουλειά ανεβαίνει στην σκηνή;
Νέδα Αντωνοπούλου: Το να ανεβάσουμε αυτό το έργο ήταν μια πρόκληση για όλη την ομάδα αλλά και προσωπική, επομένως το γεγονός ότι φτάνει στην ολοκλήρωσή του με κάνει να αισθάνομαι ικανοποίηση και βαθιά συγκίνηση.
Αριστέα Γεροδήμου: Σίγουρα ανακούφιση παρά τις δυσκολίες, που αντιμετωπίσαμε αλλά ταυτόχρονα και αγωνία για το αν μπορέσαμε τελικά να ανταποκριθούμε σε ένα πραγματικά δύσκολο, αλλά υπέροχο έργο.
Μυρσίνη Κωνσταντοπούλου: Εκτός από μεγάλη χαρά που είναι το κύριο συναίσθημα θα έλεγα κυρίως περιέργεια για το πως θα ανταποκριθεί το κοινό απέναντι στο έργο. Πιστεύω δηλαδή πς το έργο επί σκηνής θα είναι πολύ διαφορετικό σε σχέση με τις πρόβες, ανάλογα με την αντίδραση που θα έχει το κοινό ανάλογη θα είναι και η παράσταση.
Ποιο ήταν, για εσάς, το πιο ζόρικο κομμάτι στην διάρκεια των προβών; Τι σας δυσκόλεψε περισσότερο, ενδεχομένως;
Γεωργία Αλιφέρη: Όταν μελετάς και «χτίζεις» έναν ρόλο, το πιο δύσκολο κομμάτι για εμένα, είναι τα σημεία όπου συγκρούονται ο χαρακτήρας-ρόλος με τον χαρακτήρα του ηθοποιού. Οπότε, νομίζω ότι το πιο δύσκολο κομμάτι αφορά την αναμέτρηση με τα δυσλειτουργικά στοιχεία του εαυτού μας, πάνω στη σκηνή.
Ευαγγελία Ζέρβα: Το Leopold είναι έργο που σπάει τον τέταρτο τοίχο και έχει ιδιαίτερες ερμηνευτικές απαιτήσεις. Αυτό που νιώθω όμως πάντα είναι ότι όταν δουλεύουμε ένα ρόλο το πιο δύσκολο αλλά και σημαντικό πράγμα είναι να αντιμετωπίσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό.Σε βάζει σε μια διαδικασία να έρθεις σε επαφή με το μέσα σου και να ξεκλειδώσεις κομμάτια του εαυτού σου που κρατάς θαμμένα. Αν τα δεις αυτά τα κομμάτια χωρίς φόβο τότε πραγματικά απελευθερώνεις τον εαυτό σου, απελευθερώνεις τον ρόλο και συνειδητοποιείς πόσο ασύλληπτες είναι οι προεκτάσεις που προκύπτουν.
Μυρσίνη Κωνσταντοπούλου: Ήταν γενικότερα μία αρκετά απαιτητική διαδικασία. Το πιο δύσκολο όμως νομίζω πως ήταν η ανάγκη, να είσαι σε μία συνεχή ετοιμότητα και να έχεις μία γενικότερη αντίληψη για ότι συμβαίνει εκείνη τη στιγμή πάνω στη σκηνή και να συντονίζεσαι με την ενέργεια του συνόλου.
Τι κρατάτε από το κείμενο, παιδιά, τι σας έχει κάνει την μεγαλύτερη εντύπωση;
Εύη Κοκκοφίτη: Δυστυχώς αυτό που κρατάω από το κείμενο είναι πως τελικά όλοι επαναπαυόμαστε στη βολή μας και στην καλοπέραση μας και δεν πάμε ένα βήμα παραπέρα όλοι μαζί να βελτιώσουμε τον κόσμο μας. Μπορείς εύκολα να ντραπείς βλέποντας αυτό το έργο!
Γεωργία Αλιφέρη: Το ‘’Leopold’’, νομίζω ότι είναι ένα κείμενο-σταθμός στην ιστορία των εγκλημάτων των πολιτισμών της Δύσης, σε βάρος των αδύναμων λαών . Είναι ένας ύμνος πάνω στην υποκρισία των πολιτισμένων λαών, με την οποία γαλουχούνται γενιές ολόκληρες. Αυτό που μου έχει κάνει, ωστόσο, εντύπωση είναι ότι ο οργισμένος αυτός ύμνος, καταλήγει στην πηγαία μας ανάγκη για αγάπη. Στον αέναο αγώνα για αγάπη, ως αντίβαρο στην αιματοβαμμένη κληρονομιά των προγόνων μας. Άλλωστε, «Η αγάπη μπορεί να ανθίσει ακόμη και τα καρβουνισμένα ξύλα»…
Σμαράγδα Ξεφτεράκη: Το κείμενο αυτό με έκανε να σκεφτώ ότι πολλές φορές τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. Η ένταση που υπάρχει σε όλο το έργο δεν γίνεται να σε αφήσει ανεπηρέαστο.
Ποια συναισθήματα θέλετε να ξυπνήσετε στο κοινό; Να φύγουμε από το θέατρο με τι διάθεση, με ποια σκέψη;
Εύη Κοκκοφίτη: Κάθε παράσταση οφείλει να προβληματίζει και εάν οι θεατές βλέποντας το Λεοπολντ κάνουν μια αναδιοργάνωση της καθημερινότητας τους και του αντίκτυπου τους στη κοινωνία έστω και θεωρητικά είναι ένα βήμα προς ένα καλύτερο μέλλον, λιγότερο καουτσουκένιο.
Αριστέα Γεροδήμου: Να καταλάβουμε όλοι μας κοινό, ηθοποιοί, συντελεστές πως για αυτά που θεωρούνται δεδομένα, θυσιάστηκαν άνθρωποι κ πως την επόμενη σέλφι μπροστά σε μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς, ας μην απασχολήσει μόνο η πόζα.
Απόστολος Τσακαλίκας: Ο στόχος μας είναι να φύγουν με μία σκέψη, με κάτι διαφορετικό, με έναν προβληματισμό. Αν έστω και ένας θεατής φύγει έτσι τότε είμαι χαρούμενος.
Μια αγαπημένη σας φράση ή σκηνή από το έργο.
Απόστολος Τσακαλίκας: Αν έπρεπε να διαλέξω οπωσδήποτε μία φράση θα ήταν η εξής “Φαίνεται να δουλεύει πολύ αυτή η ενός λεπτού σιγή, είναι σα να μας ξεπλένει από το αίμα”. Γιατί την έχω ακούσει τόσες φορές και ποτέ δεν την σκέφτηκα υπό αυτό το πρίσμα.
Ζωή Ναούμ: ‘’Χρειάζεται να πληρωθεί ένα τίμημα για το καουτσούκ που έχετε καταναλώσει’’». Μπορεί οι ήρωες του έργου να ξεπερνούν τα όρια της λογικής, να «ξεφεύγουν», να επιδιώκουν την απόδοση δικαιοσύνης με μη αποδεκτούς κοινωνικά τρόπους αλλά στη βάση τους… έχουν τόσο δίκιο. Κάποτε η Δύση πρέπει να πληρώσει ένα τίμημα για τον αναπτυγμένο της πολιτισμό. Κάπου τον χρωστάει κι ας παριστάνει ότι το έχει ξεχάσει.
Γιώργος Πανταβός: Το λογότυπο μας συμβολίζει τον άνθρωπο μέσα από μια κλεψύδρα. Εμείς νιώθουμε ότι φτιαχτήκαμε για όλη την ανθρωπότητα, ότι ανακινούμε την άμμο της.
Πώς είναι η επαφή και η συνεργασία σας με την σκηνοθέτιδά σας, την Κατερίνα Μπουζάνη;
Νέδα Αντωνοπούλου: Νιώθω ευγνώμων για όσα έχω μάθει όλα αυτά τα χρόνια από την Κατερίνα. Διότι είναι ένας μέντορας για μένα και ένας άνθρωπος που εκτός από πολλές γνώσεις πάνω στην υποκριτική τέχνη δίνει στους μαθητές της και πολλή αγάπη και κίνητρο να γινόμαστε καλύτεροι σε αυτό που αγαπάμε να κάνουμε.
Ζωή Ναούμ: Σχέση βαθιάς εκτίμησης, αγάπης, εμπιστοσύνης. Η σκηνοθέτιδά μας δεν αρκείται ποτέ στο μέτριο ή στο απλά καλό. Απαιτεί τον καλύτερο εαυτό μας και στο τέλος της τον δίνουμε, κι ας την έχουμε κουράσει λίγο στο μεταξύ…! Έχει τη δύναμη να μας εμπνέει. Αυτό τα λέει όλα.
Απόστολος Τσακαλίκας: Η Κατερίνα είναι ένα άτομο που λατρεύει αυτό που κάνει και προσπαθεί να μεταλαμπαδεύσει αυτή την λατρεία σε όλους. Παθιάζεται πολύ με τα έργα και είναι σα να γεννάει συνεχώς ιδέες ακόμη και στην πρόβα τζενεράλε μπορεί να σου αλλάξει κάτι αν δεν την ικανοποιεί. Είναι απαιτητική και δίνει όλη της την ψυχή σε αυτό. Πάντα προσπαθεί να μας βοηθήσει να μας δώσει διαφορετικές οπτικές και δρόμους για να προσεγγίσουμε έναν χαρακτήρα και στο τέλος της ημέρας έχει φροντίσει να έχει πάρει τα καλύτερα στοιχεία όλων μας.
Ευαγγελία Ζέρβα: Χάρη στην Κατερίνα είμαι ο άνθρωπος που είμαι σήμερα,της χρωστάω πάρα πολλά. Γνωριζόμαστε και συνεργαζόμαστε τα τελευταία τέσσερα χρόνια και μέσα σε αυτό το διάστημα έχω δει τον εαυτό μου να αλλάζει και να έρχεται σε μια ισορροπία εξαιτίας της. Είναι ένας άνθρωπος τόσο δυναμικός και δημιουργικός που ότι κι αν βάλει στο μυαλό της το καταφέρνει. Είναι πάντα εκεί για εσένα γεμάτη αγάπη!
Τι ετοιμάζετε άλλο ως ομάδα αυτή την εποχή, τι να περιμένουμε προσεχώς από εσάς;
Ζωή Ναούμ: Η θεματολογία μας, ευτυχώς, είναι ανεξάντλητη. Να περιμένετε κάτι δυνατό, μόνο αυτό μπορούμε να σας πούμε. Μια ακόμα γροθιά στο στομάχι του κοινού μας, μια γροθιά που κατευθύνεται προς τα έξω, αφότου την έχουμε νιώσει εμείς στα στομάχια μας ξανά και ξανά…
Γιώργος Πανταβός: Όμορφα πράγματα έρχονται από τις ομάδες μας στο προσεχές μέλλον. Πάντα με γνώμονα τον ανθρωπισμό.
Γεωργία Αλιφέρη: Σίγουρα ετοιμάζονται νέα projects. Σίγουρα θέλεις πάντα να συμμετέχεις σε όλα αυτά που κάνει η ομάδα. Είναι εθιστικό!