Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας
Ξεπεράσαμε τους επτά μήνες από τη στιγμή που κληθήκαμε και στην Ελλάδα να αναμετρηθούμε με το “τέρας” της πανδημίας του κορωνοϊού. Υποστήκαμε δύο μήνες εγκλεισμού, αναγκαστήκαμε να αλλάξουμε τη συμπεριφορά μας σε κάθε έκφανση της ζωής μας, προσαρμόσαμε τις συνήθειες μας στις απαιτήσεις μιας νέας εποχής που, απ’ ότι φαίνεται ήρθε για να μείνει.
Αυτό που ίσως μας έλειψε περισσότερο από όλα, να μην είναι τελικά, ούτε οι τεράστιες κοινωνικές συνευρέσεις, ούτε ο… αέρας που μας μπλοκάρει η μάσκα (σοβαρευτείτε!), ούτε καν το τυπικό επαγγελματικό περιβάλλον που πολλοί, πέρα από όσους γεύτηκαν την πίκρα της ανεργίας, αναγκαστικά το απαρνήθηκαν και εντάχθηκαν στον ψηφιακό εργασιακό κόσμο.
Η δύναμη της αγκαλιάς και η αίσθηση ότι οφείλεις διαρκώς να θυμάσαι πως πρέπει να κάνεις ένα βήμα πίσω για να αποφύγεις μια πιθανή μολυσματική επαφή. Να ζεις με την μόνιμη αμφιβολία μπροστά στον φόβο του θανάτου.
Αυτή η φυσική κίνηση απόκρουσης που ασυναίσθητα επιχειρεί να διατηρήσει ανέπαφο τον προσωπικό χώρο ακόμη κι από τους πιο δικούς μας ανθρώπους. Θα ήταν ψέμα να αρνηθούμε ότι μέχρι κι ανάμεσα στα μέλη μιας οικογένειας οι αγκαλιές γίνονται πλέον με φειδώ και δεύτερες σκέψεις.
Όπως και να το κάνουμε η προστασία της ζωής είναι βασική μας ανάγκη και ιεραρχικά μπαίνει πιο ψηλά στις προτεραιότητες μας.
Όμως ένα κομμάτι του εαυτού μας νιώθει ακρωτηριασμένο, παροπλισμένο. Ένα κομμάτι που φυσιολογικά αποζητά, τη ζεστασιά, τη θαλπωρή, την ασφάλεια. Άλλη μια αναντίρρητα σημαντική ανθρώπινη ανάγκη. Η κοινωνικοποίηση, το δέσιμο, η αλληλεγγύη, θα παραμένει κορυφαία εσωτερική απαίτηση.
Θα αντέξουμε. Θα υπομείνουμε. Θα ξαναβρούμε τις ισορροπίες μέσα στο νέο, ιδιαίτερο περιβάλλον. Θα υποχωρήσουν κάποιες ανάγκες για να διασφαλίσουμε κάποιες άλλες βασικότερες για την ύπαρξη μας.
Θα επανέλθουμε σύντομα στις συνήθειες μας, δίχως ψηφιακά υποκατάστατα. Και τότε, η σημερινή εγκράτεια θα λειτουργήσει ευεργετικά γιατί θα έχει αναδείξει μέσα μας, τη σημασία των ανθρωπίνων σχέσεων, την αξία των φαινομενικά μικρών, αλλά συναισθηματικά τόσo μεγάλων, κινήσεων.
