Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας
Σου λέει κι ο άλλος. Ζούμε στην εποχή των social media, γιατί να χάνουμε χρόνο με συμβατικές μεθόδους προβολής της καλλιτεχνικής μας δραστηριότητας, όταν με μια “εξυπνάδα” που θα γίνει viral μπορούμε να αποκτήσουμε πρόσβαση ακόμη και σε κοινά που ποτέ τους δεν θα έδιναν σημασία π.χ. σε μια παράσταση της Αντιγόνης του Σοφοκλή.
Κάπως έτσι λοιπόν πρέπει να σκέφτηκε κι ο δημοφιλής ηθοποιός που παρά τις δεκαετίες καριέρας και την αναγνώριση από το κοινό, ένιωσε την ανάγκη να μπει στη διαδικασία της πρόκλησης για λίγα λεπτά παραπάνω μαζικής δημοσιότητας.
Από την έκφραση του, στη φωτογραφία που κυκλοφόρησε, φαίνεται ότι απολαμβάνει ιδιαίτερα την πράξη του κι αισθάνεται ευτυχής που συνέλαβε μια τέτοια… ευφυή ιδέα για να γίνει… talk of the day, στα στόματα όλων μας.
Ο Κρέοντας, λοιπόν, γίνεται στόχος του ηθοποιού, ως σύμβολο της εξουσίας. Κι αφού στις μέρες μας, βαλθήκαμε να καταδικάσουμε κάθε μορφή εξουσίας, λες κι υπάρχουν μεγάλες κοινωνίες που μπορούν να σταθούν παραπάνω από δευτερόλεπτα δίχως την οργάνωση τους νόμους και την τάξη της εξουσίας, τι πιο ταιριαστό για έναν υπηρέτη της υποκριτικής να παριστάνει τον επαναστάτη, τον αντικομφορμιστή, ακόμη κι όταν έχει μπερδέψει εντελώς το νόημα της αρχαίας τραγωδίας δίνοντας της ερμηνείες επηρεασμένες από σημερινά, παραπλανητικά γεγονότα.
Γιατί πέρα από το επικοινωνιακό ατόπημα και η δικαιολογία της προσβλητικής τοποθέτησης είναι άτοπη και άσχετη με το πραγματικό νόημα της “Αντιγόνης”.
Ο Κρέοντας δεν εκπροσωπεί το πρότυπο του στυγερού καταπιεστή ή του ηγέτη μιας ολοκληρωτικής κρατικής οντότητας. Αυτό που αντιπροσωπεύει είναι την ευταξία, την πίστη στη σταθερότητα, στην τήρηση του νόμου όσο αυτός ισχύει, γιατί αλλιώς το άτυπο ηθικό δίκαιο των πολλών καταντάει μια γενικόλογη προτροπή δίχως όρια.
Ίσως ο γνωστός ηθοποιός να νιώθει δικαιωμένος για την πράξη του. Ακούστηκε πολύ, συζητήθηκε ακόμα περισσότερο, προκάλεσε αντιδράσεις, άρα εξάντλησε την επικοινωνιακή δυναμική της, Ένας καλλιτέχνης όμως που προκαλεί επειδή… νομίζει ότι έτσι προβάλλει την υπεροχή της ηθικής, με ακρότητες και λεκτικές ακροβασίες μόνο ήθος δεν ποιεί. Μάλλον ξεφτιλίζει το γράμμα του “γραπτού νόμου” αλλά και το νόημα του “ηθικού νόμου”, ταυτόχρονα.
