Γράφει η Αναστασία Στέρπα, ποιήτρια
Πρόσφατα εκδόθηκε από τις εκδόσεις Ιωλκός η πρώτη μου ποιητική συλλογή με τίτλο “Κομβίο Αναμονής”, η οποία αποτελείται από σαράντα ποιήματα τα οποία πραγματεύονται τη σχέση του ανθρώπου με τον χρόνο, και μέσα από αυτό το πρίσμα, γίνεται αναφορά στα συναισθήματα που γεννώνται.
Στον τεχνικό τομέα οι περισσότεροι γνωρίζουμε ότι το Κομβίο Αναμονής είναι το κουμπί του ‘’Pause’’, το κουμπί δηλαδή που παγώνει την εικόνα ή τον ήχο, και σταματά προσωρινά η προβολή ή η εκπομπή εκείνου που βλέπαμε ή ακούγαμε. Περνάει λοιπόν μια κάποια ώρα, απενεργοποιούμε το ‘’Pause’’ και τότε η προηγούμενη δραστηριότητα συνεχίζει και όλα καλά!
Τι συμβαίνει όμως όταν τα κουμπιά ‘’Pause’’ δεν είναι ενεργοποιημένα σε ηλεκτρονικές συσκευές αλλά μέσα μας;
Όταν έρχεται η ώρα που το συνειδητοποιούμε, διαπιστώνοντας ότι ο χρόνος έχει τρέξει, η ζωή έχει προχωρήσει και εμείς έχουμε μείνει πίσω αφήνοντας στην άκρη όνειρα και επιθυμίες, είναι μία στιγμή πολύ σκληρή.
Χωρίς καμία διάθεση μοιρολατρίας, πολλές φορές η ζωή μέσω των αναπάντεχων αλλαγών έρχεται να διεκδικήσει αντί ημών το χαμένο έδαφος και με τον τρόπο αυτό οι άνθρωποι οδηγούμαστε στην αλλαγή με κύριο όμως σκοπό να σταθούμε απέναντι στα γεγονότα για να μη μας “καταπιεί” η ζωή μέσω αυτών. Γι’ αυτό συχνά βλέπουμε ότι επαναλαμβανόμενες δυσάρεστες καταστάσεις οδηγούν πολλούς ανθρώπους στην επιτυχία και αργότερα στην ευτυχία, αφού έχουν εν τέλει λειτουργήσει ως αιτίες αλλαγής και προσαρμογής σε νέες συνθήκες .
Σε άλλους πάλι, η αλλαγή είναι αποτέλεσμα εσωτερικής διαδικασίας.
Είναι πολλές οι φορές που έχουμε δει άνδρες και γυναίκες να δίνουν σε μία “προχωρημένη” κοινωνικά ηλικία πανελλαδικές εξετάσεις, χωρίς την παραμικρή υποστήριξη, να εισάγονται στο Πανεπιστήμιο και να ακολουθούν μία ακαδημαϊκή πορεία που κανείς δε πίστευε. Άλλοι πάλι αποφασίζουν να χάσουν πολύ βάρος αλλάζοντας θεαματικά την εικόνα τους και κάποιοι, ακόμη πιο τολμηροί, οι οποίοι παραιτούνται από μία σίγουρη εργασία και κάνοντας στροφή 180 μοιρών, καταλήγουν να ζουν απόλυτα ικανοποιημένοι με ένα πολύ διαφορετικό επάγγελμα.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι στα πρώτα τους βήματα οι περισσότεροι φαινόντουσαν στον κοινωνικό τους περίγυρο ως τρελοί, αποτυχημένοι, παράτολμοι, αχάριστοι και πολλά πολλά άλλα. Τα παραδείγματα αμέτρητα και όλα ανάμεσα μας. Τι ήταν όμως αυτό που επηρέασε τη ζωή των ανθρώπων αυτών με αποτέλεσμα να διεκδικήσουν ένα καλύτερο μέλλον; Τι ήταν αυτό που απενεργοποίησε το προσωπικό τους Κομβίο Αναμονής, με αποτέλεσμα να πάρουν πίσω τη ζωή τους;
Εκείνες τις Ώρες
Εκείνες τις ώρες που στέκεσαι ανάμεσα στα βουητά
της πολυκοσμίας, στα βουητά του όχλου,
εκείνες είναι οι πιο κατάλληλες για ένα βήμα πίσω.
Σε μια άκρη, σ’ έναν τοίχο λευκό ενός σπιτιού ερημωμένου,
ένα στασίδι να βρεις και ν’ ακουμπήσεις
Να δεις …ν’ ακούσεις….
την καθαρότερη απ΄ όλες τις φωνές που σε ζαλίζουν,
εκεί στο χάσιμό σου, κι αυτή να ενδυναμώσεις.
Το ύψος της κατέβασες δίχως να το αξίζει
και πάλι όμως για σένα δε σώπασε.
Η μόνη ήταν, αληθινά που φτιάχτηκε να σε υπηρετεί.
Από την Ποιητική Συλλογή Κομβίο Αναμονής , Εκδόσεις Ιωλκός
Με αφορμή το παραπάνω ποίημα, που κάνει λόγο για τη σημασία της εσωτερικότητας αλλά και την ανάγκη να ακούσουμε αυτά που η προσωπική μας φωνή/συνείδηση επιτάσσει, ας αναρωτηθούμε τον λόγο που η εσωτερική φωνή σιγάζει, με αποτέλεσμα να ακούγονται μόνο τα λόγια και οι συμβουλές του πλήθους, όπου “πλήθος” οι συγγενείς, οι φίλοι, οι γνωστοί, η κοινωνία αλλά σίγουρα όχι εμείς οι ίδιοι.
Γνωρίζουμε άραγε τι χρειαζόμαστε για να μάθουμε να μας ακούμε, γνωρίζουμε τη σπουδαιότητα της εσωτερικότητας και της σιωπής στη λήψη αποφάσεων;
Η συνειδητοποίηση της σπουδαιότητας των επιθυμιών για την ψυχή και την ύπαρξή μας, είναι εκείνη που θα καθορίσει τη δέσμευσή μας απέναντι τους, εκείνη που θα οδηγήσει τις επιλογές και θα καθορίσει νέες συνήθειες.
Οι νέες αυτές συνήθειες θα καταδείξουν την ένταση των επιθυμιών μέσω της συνέπειας που θα εφαρμοστεί. Όπως προανέφερα, ορισμένοι άνθρωποι οδηγούνται σε αλλαγές μέσω εξωγενών παραγόντων, άλλοι πάλι αυτο-οδηγούνται στο δρόμο των με πολύ ικανοποιητικά αποτελέσματα. Ωστόσο υπάρχουν πολλές ακόμη περιπτώσεις ανθρώπων, που ενώ έχουν βιώσει συναισθηματικά την αναγκαιότητα της προσωπικής αλλαγής δεν μπορούν, δεν έχουν ίσως σκεφτεί τον τρόπο ώστε να κάνουν την αρχή για μια μεγάλη απόφαση, η οποία θα αναπροσαρμόσει τις προτεραιότητες και συνήθειες τους.
Ενδεχομένως μερικά από τα εμπόδια τους είναι η έλλειψη οργάνωσης, η ανάγκη να λογοδοτούν σε κάποιον, η αδυναμία αντίληψης των μικρών κατακτήσεων τους όταν δεν γίνονται αποδέκτες ενθάρρυνσης και η ελλειμματική αυτοπεποίθηση.
Αν ισχύει το παραπάνω μία πολύ καλή επιλογή είναι να απευθυνθούν σε έναν Coach, ο οποίος φυσικά δεν έχει τον ρόλο του καθοδηγητή και του επεμβαίνων, αλλά του προσώπου εκείνου που θα υποστηρίζει αυτό το πρόσωπο, (ο οποίος στην ορολογία του Coaching ονομάζεται Coachee) και θα το βοηθήσει να ξεπεράσει προσωπικά και άλλου είδους εμπόδια που υπάρχουν ή και θα προκύψουν, προκειμένου ο δεύτερος , να επιτύχει τον στόχο που αρχικά έθεσε.
Για εκείνους που δεν γνωρίζουν, το Coaching είναι μία νέα σχετικά μεθοδολογία που τα τελευταία χρόνια εδραιώνεται όλο και περισσότερο και στη χώρα μας.
Πολύ συνοπτικά θα σας έλεγα ότι το Coaching είναι η μεθοδολογία εκείνη που έχει σκοπό την προσωπική ανάπτυξη και στοχοθεσία. Μέσω πολύ ξεχωριστών και συγκεκριμένων διαδικασιών ο καθένας που το ακολουθεί, μπορεί να πραγματοποιήσει με τη βοήθεια ενός Coach τους πιο υψηλούς του στόχους. Ο Coach σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να κάνει διάγνωση, παρά μόνο με σαφή προσέγγιση (π.χ δυναμικές-κινητήριες ερωτήσεις, μοντέλα στοχοθεσίας) να βοηθήσει ώστε ο Coachee να καταλάβει ο ίδιος τι τον ενεργοποιεί, τι τον εμποδίζει και πως μπορεί να δημιουργήσει δικές του λύσεις.
Πότε όμως χρειάζομαι Coach και πότε Ψυχολόγο; Η απάντηση είναι πολύ απλή. Ας υποθέσουμε ότι η ζωή μας είναι ένας χάρακας και εμείς βρισκόμαστε στη μέση του. Για ότι μας απασχολεί και μας εμποδίζει στο παρόν μας, και σχετίζεται με την περίοδο από τη μέση του χάρακα και πίσω, απευθυνόμαστε σε Ψυχολόγο, για ό,τι μας απασχολεί από το σημείο που βρισκόμαστε και πέρα, απευθυνόμαστε σε Coach.
Πέρα απ’ αυτό όμως γιατί να επιλέξω έναν Coach και όχι έναν Ψυχολόγο, ακόμη και αν το θέμα μου έχει να κάνει με την περίοδο “από τη μέση του χάρακα και πέρα”; Δεδομένου ότι το άτομο δεν έχει παθολογικά θέματα και είναι λειτουργικό στην καθημερινότητά του, είναι προτιμότερο να επιλέξει ως λύση το Coaching καθότι, μέσω της μεθοδολογίας που ακολουθείται, επιδιώκονται απτά αποτελέσματα σε σύντομο χρονικό διάστημα, γίνεται επικέντρωση στη δράση και δεν αναμοχλεύονται κίνητρα ή τραύματα του παρελθόντος, χρησιμοποιείται τεχνική εκμαίευσης πληροφοριών (κάτι ανάλογο με τη μαιευτική του Σωκράτη) με αποτέλεσμα να αναδύεται η προσωπική αλήθεια του Coachee. Κατά την διάρκεια των συνεδριών χτίζονται δεξιότητες που σκοπό έχουν τη διαρκή ενεργοποίηση του Coachee επί του στόχου καθώς και τη διαχείριση των αλλαγών και των προκλήσεων που θα προκύψουν.
Θα αναφέρω ενδεικτικά κάποια ερωτήματα που μπορεί να είναι επιδραστικά για μία ανάλογη συνεργασία:
- Είμαι χαρούμενος με την εργασία μου; Ήταν αυτό που πάντα ήθελα να κάνω; Αν όχι, με τι ασχολούμαι και μήπως δρα αυτό ως υποκατάστατο; Ποιο το κόστος του στη ζωή μου;
- Τι μου αρέσει να κάνω; Ποια συναισθήματα μου δημιουργεί, πόσο ασχολούμαι μ’ αυτό;
- Τι με εμποδίζει στο να κάνω πράγματα που θέλω; Τι μπορώ να κάνω για να ξεπεράσω αυτά τα εμπόδια; Θέλω να τα ξεπεράσω;
- Τι θα ήθελα να έχω πετύχει σε δέκα χρόνια από σήμερα; Τι θα σημαίνει η επίτευξή τους ή η μη επίτευξή τους;
- Αν μπορούσα να φτιάξω το ιδανικό σενάριο ζωής από δω και πέρα, ποιο θα ήταν αυτό; Πως νιώθω όταν το σκέφτομαι;
- Τι συμβουλή θα έδινα στο πιο αγαπημένο μου πρόσωπο αν ζούσε ακριβώς την ίδια κατάσταση με ‘μένα και για ποιο λόγο δε δίνω την ίδια συμβουλή σε ‘μένα;
- Αν είχα ένα μαγικό ραβδί τι θα άλλαζα στη ζωή μου; Από αυτά που θα ήθελα να αλλάξω με ποιο τρόπο μπορώ να εργαστώ ώστε να αλλάξουν στην πραγματικότητα;
- Σε τι είμαι δεσμευμένος/η;
- Η ζήλια που μπορεί να νιώθω για επιτυχίες άλλων ανθρώπων, μπορεί να μου δείξει τι έχω προδώσει σε ΄μένα τον ίδιο;
Και για όσους φίλους διαβάζετε αυτό το άρθρο, και η πρώτη σκέψη που σας έρχεται στο μυαλό είναι ότι πέρασαν τα χρόνια και χάθηκε κάθε ευκαιρία αλλαγής και διεκδίκησης, σας ενθαρρύνω να κάνετε ένα ταξίδι σε ένα μακρινό δικό σας μέλλον σε τριάντα χρόνια από σήμερα, σκεπτόμενοι πόσο πολύ χρόνο έχετε καθώς και πόσα πολλά θα μπορούσατε να επιτύχετε. Σας αφιερώνω το παρακάτω ποίημα ως αφορμή προβληματισμού και επανατοποθέτησης. Τι λέτε, υπάρχει χρόνος;
Τα χρόνια
Σκέφτομαι τα χρόνια,
αυτά που λέω χαμένα,
αυτά που έφυγαν και ζούσα μέσα τους
μα έστεκα μακριά τους,
πέρα από κάθε θέλημα
και τα ΄ζησα αλλιώς πολύ αλλιώς.
Μα ίσως, τελικά όλο αυτό ειν΄ άδικο
και δεν ήταν χαμένα,
αφού έτρεφαν στον καιρό τους
θύλακες αποφάσεων
Από την Ποιητική Συλλογή Κομβίο Αναμονής , Εκδόσεις Ιωλκός
