Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

Η μητρική σχέση δεν είναι αποκλειστικότητα μόνο των ανθρώπινων σχέσεων; κάθε δημιούργημά μας είναι σάρκα μας, προϊόν δημιουργίας του μυαλού μας, γέννηση από τα έγκατα του νοητικού μας κόσμου.

Αυτή η αγαστή σχέση δημιουργού -δημιουργήματος είναι μοναδική που αντανακλά στη σχέση ενός παιδιού με τους φροντιστές του. 

Κάθε δημιουργία μας είναι ένα κομμάτι της καρδιάς μας; συλλαμβάνεται στο μυαλό μας, γονιμοποιείται στη σκέψη μας, υλοποιείται με τα χέρια ή άλλα μέρη του σώματός μας. 

Η γονεϊκή μας σχέση με αυτό που βγαίνει από την ψυχή μας είναι μοναδική. Χαιρόμαστε όταν οι δημιουργίες μας αγγίζουν κόσμο, αισθανόμαστε σα να μας στερούν το σπλάχνο μας όταν βλέπουμε κείμενά μας να διαφημίζονται στο Διαδίκτυο χωρίς την αναφορά στο όνομά μας.

Τα κείμενά μου είναι τα παιδιά, δεν τα ξεχωρίζω, δεν τα απορρίπτω; τα αγαπώ το ίδιο, ανεξαρτήτως αξίας, ικανοποιητικής ανάλυσης ή επιτυχούς εκφραστικής δεινότητας. Τα αγαπώ είτε είναι πιο πετυχημένα, είτε πιο βατά.

Τα κείμενά μου είναι τα παιδιά μου και τα περιβάλλω όλα με αγάπη και στοργή.

Τα θέλω δικά μου και πληγώνομαι όταν με αποκόβουν βίαια από αυτά με τη στέρηση της συγγραφικής τους ιδιότητας η οποία πρέπει να αποδίδεται σε εμένας.

Τα κείμενά μας είναι τα παιδιά μας. Γεννήθηκαν από μέσα μας, αναδύοντας από μέσα μας τρυφερά συναισθήματα γονέα πως ένα κομμάτι του κορμιού του που βγαίνει έξω από εμάς.