Γενέθλια σήμερα για μια από τις πιο εμβληματικές φωνές της ροκ, τον Ίαν Γκίλαν, που γίνεται 77 χρονών και συνεχίζει ακόμη να μας προσφέρει μοναδικές στιγμές με τις ερμηνείες του. Με αυτή την αφορμή, ας δούμε μερικά σημεία από μια χαρακτηριστική συνέντευξή του, πριν μερικά χρόνια, στην εφημερίδα Μακεδονία της Κυριακής.

Συνέντευξη στη Δέσποινα Ντάρτζαλη και την ΜτΚ

Λίγο πριν από τις εμφανίσεις τους, ο Ίαν Γκίλαν μιλά στη «ΜτΚ» για την αντοχή στον χρόνο, τη διασημότητα, τη μουσική βιομηχανία σήμερα αλλά και για το… «Κείον νόμιμον».

Τα μεγάλα ροκ συγκροτήματα μπορεί και να διαλυθούν, όπως συνέβη το 1976 με τους «Deep Purple», μπορεί και ν’ αλλάξουν κάμποσες φορές τη σύνθεσή τους, όπως επίσης συνέβη με τους «Deep Purple», αλλά δεν σβήνουν. Πού αποδίδει τη μακροζωία -τέσσερις δεκαετίες- του συγκροτήματος ο Ίαν Γκίλαν; Και γιατί οι μουσικοί της γενιάς του θεωρούνται ανυπέρβλητοι, μαγικοί; «Νομίζω ότι είναι μάλλον αρκετά απλό. Δεν είχαμε ποτέ ως οδηγό την εμπορικότητα και επιπλέον οι ρίζες μας απλώνονταν σ’ ένα ευρύ πεδίο. Ήμασταν τυχεροί που βρεθήκαμε σε μια εποχή, κατά την οποία τους μουσικούς δεν τους απασχολούσαν οι μπίζνες, αλλά μόνον η μουσική. Αυτό κέρδισε την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη», αποφαίνεται.

Περί διασημότητας

Ουκ ολίγες φορές έχει αποδειχθεί ότι καλλιτέχνες, όπως ο Γκίλαν, που αγγίζουν τα όρια του μύθου -με ό,τι αυτό συνεπάγεται- πατούν στέρεα στη Γη. Πώς λειτουργούν για τον ίδιο οι εκδηλώσεις αγάπης και θαυμασμού από τόσους ανθρώπους ανά τον κόσμο; Είναι, εντέλει, δύσκολο να αποτελεί ίνδαλμα; «Δεν το βλέπω έτσι. Φυσικά και είναι ωραίο να σε εκτιμούν, και μερικοί άνθρωποι όντως γίνονται αρκετά φανατικοί, αλλά γενικά νομίζω ότι είναι η μουσική και οι ερμηνείες αυτά που αγαπά ο κόσμος. Το κοινό είναι το έκτο μέλος του συγκροτήματος», λέει και προσθέτει. «Δεν είναι ψεύτικη ταπεινότητα. Πραγματικά προσπαθώ να έχω επαφή με την πραγματικότητα και να μην επιτρέπω να επηρεαστεί η καθημερινή ζωή μου από τη φήμη. Μην ξεχνάτε ότι όλοι είχαμε και μερικές πολύ δύσκολες στιγμές. Θα ήταν πολύ ανόητο να κορδώνεσαι σαν παγώνι, όταν δεν έχεις ούτε πεντάρα».

Ποια είναι η γνώμη του για τη μουσική βιομηχανία σήμερα και για τους «αστέρες» που παράγει;

«Λοιπόν, οι καιροί έχουν σίγουρα αλλάξει και υπάρχουν διαφορετικές προτεραιότητες τώρα. Με ρωτούν συχνά νέοι μουσικοί ‘πώς μπορώ να γίνω διάσημος;’. Ειλικρινά δεν έχω καμία απάντηση στο ερώτημα αυτό, αλλά τους λέω ‘… αν θέλεις να είσαι καλός μουσικός, πρέπει να εξασκείσαι έξι ώρες ημερησίως’».

Υπάρχει κάτι που θα ήθελε να είχε κάνει διαφορετικά στην καριέρα και τη ζωή του; «Είναι ανώφελη άσκηση, καθώς έχουμε μόνο μία ευκαιρία στη ζωή και θα πρέπει να μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Τούτου λεχθέντος, θα ήθελα να είχα πάει στο πανεπιστήμιο, αλλά δεν υπήρχε καμία πιθανότητα από τη στιγμή που η μουσική γέμισε τη ζωή μου. Επίσης, υπάρχει ένας τύπος που θα ήθελα πραγματικά να του είχα ρίξει γροθιά στη μύτη, αλλά υποθέτω ότι η αυτοσυγκράτηση δεν είναι και τόσο κακό πράγμα».

Ο Γκίλαν και το… «Κείον νόμιμον»

«Σας ευχαριστώ, έχετε μια θαυμάσια χώρα και μια υπέροχη στάση ζωής», απευθύνεται ο Ίαν Γκίλαν στους έλληνες θαυμαστές του. Ο ίδιος, όπως λέει, έχει «πολλές υπέροχες αναμνήσεις από την Ελλάδα». Πηγαίνει αρκετά χρόνια πίσω, σε μια εμφάνιση της δικής του μπάντας, της «Gillan band», στην Αθήνα -«δεν μπορώ ποτέ να θυμηθώ το όνομα του γηπέδου», σημειώνει, συνοδεύοντας τη ρήση του με ένα επιφώνημα αυτοσαρκασμού-, συνεχίζει ώς «τις διακοπές της μπάντας στη Θεσσαλονίκη, τις οικογενειακές διακοπές με φίλους στην Κέα- θα μπορούσα απλώς να επιστρέψω εκεί και να πιω λίγο κώνειο, εάν ζήσω έως τα εβδομήντα, χα! (ο Γκίλαν, 66 ετών σήμερα, αναφέρεται στο «Κείον νόμιμον», εθιμικό κανόνα της αρχαίας Κέας, σύμφωνα με τον οποίο οι πολίτες που υπερέβαιναν το 70ό έτος της ηλικίας τους έπιναν εκουσίως κώνειο, ώστε να μην επιβαρύνουν το κοινωνικό σύνολο, εφόσον δεν μπορούσαν να συμμετέχουν παραγωγικά) -καθώς επίσης αναμνήσεις και από τα πιο πολυσύχναστα νησιά, και, φυσικά, από όλες τις υπέροχες και ποικίλες συναυλίες που έχουμε δώσει στην Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια».