Γράφει ο Πέτρος Χατζησωτηρίου, φαρμακοποιός – κριτικός λογοτεχνίας

Πρόκειται για το δεύτερο βιβλίο του χαρισματικού Ιταλού συγγραφέα μετά τον «Υποβολέα» με πρωταγωνίστρια την Αστυνόμο Μίλα Βάσκες. Βιβλίο που εδραίωσε την αγάπη του βιβλιοφιλικού κοινού προς τον Καρίζι, μια νέα πένα τότε ακόμα στο αστυνομικό μυθιστόρημα. 

Το βιβλίο κλείνει το μάτι στον αναγνώστη με έναν τίτλο που, όπως όλοι οι τίτλοι του Καρίζι, υπονοεί κάτι το μεταφυσικό.

Το στοίχημα όμως που βάζει ο συγγραφέας είναι να παραμείνει προσκολλημένος στην αληθοφάνεια. Οι σπουδές του στην Εγκληματολογία του δίνουν την άνεση που χρειάζεται για να οδηγηθεί στην απόλυτη επιτυχία του εγχειρήματος.

Η υπόθεση βασίζεται στην εξιχνίαση μιας σειράς εγκλημάτων που κοινό παρονομαστή φαίνεται να έχουν ότι διαπράττονται από άτομα που … δεν υπάρχουν. Άνθρωποι που έχουν εξαφανιστεί χρόνια πριν φαίνεται να επιστρέφουν (από πού άραγε;) μόνο και μόνο για να διαπράξουν αυτά τα εγκλήματα. Μια νύξη στο περίεργο αυτό φαινόμενο μπορεί να θεωρηθεί ότι κάνει ο υπότιτλος του βιβλίου «Από το σκοτάδι προέρχομαι και στο σκοτάδι πρέπει κάθε τόσο να επιστρέφω» αλλά μάλλον περισσότερο τονίζει το μυστήριο κι οξύνει την περιέργεια του αναγνώστη παρά δείχνει προς κάποια κατεύθυνση. Η Αστυνόμος Μίλα Βάσκες που θ’ αναλάβει να λύσει κι αυτήν την υπόθεση φαίνεται όμως ότι είναι ευάλωτη απέναντι σ’ αυτόν που καταδιώκει για λόγους που υποτίθεται έχουμε γνωρίσει στον «Υποβολέα» που προηγήθηκε αυτού του βιβλίου. Ωστόσο και στο βιβλίο αυτό θα μας δοθούν απαντήσεις ως προς αυτό το θέμα.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να σημειώσουμε τις υπερβολικά πολλές αναφορές στο πρώτο βιβλίο, τον «Υποβολέα», σε βαθμό που να καθιστούν την «Υπόθεση του Κακού» μια άτυπη συνέχειά του. Άρα αν πρόκειται να διαβάσετε και τα δύο βιβλία ξεκινήστε απ’ τον «Υποβολέα». Πάντως, απ’ τη στιγμή που δεν πρόκειται για επίσημη διλογία θεωρώ ότι κάτι τέτοιο απ’ την πλευρά του συγγραφέα δεν είναι και πολύ «τίμιο». 

Το υλικό του Καρίζι φαίνεται μεθοδικά δουλεμένο. Χτίζει τους χαρακτήρες του με υπομονή και με λεπτές διακριτές γραμμές έτσι ώστε να κατανοούμε πλήρως το ρόλο τους στην πλοκή.

Το κείμενο ρέει με κινηματογραφική λογική και ρυθμό κι η ατμόσφαιρα που επικρατεί παραμένει σε αρμονία με το αρχικό στοίχημα. Το μυστήριο που πλανάται σε όλη την έκταση του βιβλίου φαίνεται να δίνεται στις σωστές δόσεις και με επαρκή εξήγηση. Η μανιέρα του αστυνομικού με την κατεστραμμένη προσωπική ζωή που επηρεάζει και τη δουλειά του δεν μπόρεσε ν’ αποφευχθεί αλλά πλέον έχει καθιερωθεί ως κλισέ στα φιλόδοξα αστυνομικά μυθιστορήματα και δεν προκαλεί πια καμία εντύπωση. Παρ’ ότι η πλοκή δεν έχει κενά λογικής, εν τούτοις η απαραίτητη ανατροπή έρχεται να εντυπωσιάσει τον αναγνώστη που θεωρούσε ότι είχε καταλάβει το πώς πάνε τα πράγματα. 

Μόνο ίσως μελανό σημείο του βιβλίου το τέλος του το οποίο αρχίζει ξαφνικά λίγο πριν την σελίδα 500, συνεχίζεται με καταιγισμό αποκαλύψεων κι επεξηγήσεων κι αφήνει την αίσθηση ότι ο συγγραφέας αντελήφθη ξαφνικά ότι ξεπέρασε κάποιο όριο κι έσπευσε να τελειώσει το βιβλίο.  Το συνολικό αποτέλεσμα όμως συνεχίζει να αποτελεί ένα σφιχτοδεμένο αστυνομικό μυθιστόρημα που συνυφαίνει άριστα την πραγματικότητα με τη μεταφυσική και που αξίζει το χρόνο του κάθε αναγνώστη. 

4,5/5,0