Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

Η Εμμανουέλα είναι μία δυστυχισμένη ύπαρξη που χρησιμοποιεί το κορμί της ως τρόπο απόκτησης ερωτικής απόλαυσης. Η Σίλβια Κριστέλ από μία γυναίκα δυστυχισμένη στην προσωπική της ζωή, γίνεται λάγνο σύμβολο ερωτισμού, μία ερωτική ύπαρξη απελευθερωμένη από κάθε ταμπού και προκατάληψη.

Η Εμμανουέλα δεν ήταν τόσο σόκιν ταινία όσο την έχει εδραιώσει ο μύθος που δημιούργησε.

Προσωπικά, έχει δει περισσότερο γυμνό στο «Βασικό Ένστικτο» παρά στην Εμμανουέα.

Αλλά ήταν μία ταινία που για τα δεδομένα και τον πουριτανισμό της εποχής έκανε πάταγο. Σίγουρα, για μία κινηματογραφική παραγωγή πιο συντηρητική η οποία θα έβλεπε ως πρόκληση μία σκηνή πιο ερωτική, η Εμμανουέλα κατάφερε να αναρριχηθεί και να ξεδιπλώσει έναν μύθο που μένει ζωντανός μέχρι σήμερα.

Βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα, η Εμμανουέλα απομυθοποίησε το σεξ και το έβαλε με τρόπο πιο απενοχοποιημένο μέσα στην καθημερινή ζωή.

Μπορούμε να πούμε πως ήταν μία επανάσταση στη λογοτεχνική ηθογραφία, αλλά και στο κινηματογραφικό γίγνεσθαι γενικότερα.

Δεν μπορώ να πω πως η Εμμανουέλα είναι η πιο προκλητική ταινία που υπάρχει. Αντικειμενικά, δεν είναι. Αλλά για την εποχή της, έσπασε το κατεστημένο, άλλαξε την αντίληψη περί ερωτισμού στον κινηματογράφο. Δεν ήταν η πιο ερωτική ταινία, άνοιξε το δρόμο για την καλλιέργεια ταινιών τέτοιου είδους.

Η Εμμανουέλα συμβολίζει τη γυναίκα που στέκεται απογυμνωμένη, χωρίς φοβίες και ταμπού απέναντι από τη σεξουαλικότητά της, την οποία επιθυμεί να εξερευνήσει χωρίς ενοχές.

Από το 1974 μέχρι σήμερα, συμβολίζει τη γυναικεία σεξουαλικότητα που τόσο καταπιέζεται, τόσο ελέγχεται, τόσο ενοχοποιείται.

Για την εποχή της, η Εμμανουέλα ήταν επαναστάτρια και αυτό εδραίωσε έναν μύθο που περπατά δίπλα της διαχρονικά. Ήταν η εδραίωση μίας διαφορετικής, πιο απελευθερωμένης ματιάς στον έρωτα στη μεγάλη οθόνη.