Σημερινή καλεσμένη μας στο culturepoint.gr και τον Γιώργο Δόλγυρα, η Μαριλένα Παππά να γνωρίσουμε τόσο αυτή όσο και το έργο της: «H Μέρα του Καρναβαλιού» το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.
-Μαριλένα θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας λίγα πράγματα για εσένα ώστε να σε γνωρίσουμε καλύτερα;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Σπούδασα Δημόσια Διοίκηση και Επικοινωνία και Δημοσιογραφία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και τα τελευταία 10 χρόνια εργάζομαι στον χώρο της Επικοινωνίας. Ξεκίνησα να γράφω από τότε που ήμουν 7 ετών, ενώ στα 11 αποφάσισα να γράψω το πρώτο μου βιβλίο!
-Ποια είναι η καλύτερη και η χειρότερη στιγμή της ημέρας σου;
Υπάρχει μία ώρα μέσα στην ημέρα που την κρατάω μόνο για μένα και είναι πολύ ιερή: Κάθε πρωί πηγαίνοντας στη δουλειά, 07:30-08:30. Είναι η ώρα που δε μιλάω με κανέναν και αφήνω το μυαλό μου ελεύθερο. Αυτήν την ώρα σκέφτομαι τα πάντα, τη ζωή, τη ζωή μου, τις ζωές των άλλων, τους άλλους, τις ιστορίες μου. Και πολλά πράγματα που αναφέρω στα βιβλία μου έχουν γεννηθεί αυτήν την ώρα.
Οι χειρότερες στιγμές της ζωή μου είναι οι ώρες της αναμονής- οποιασδήποτε αναμονής. Η αναμονή με σκοτώνει.
-Τι αγαπάς, τι φοβάσαι και τι έχεις χάσει στη ζωή;
Αγαπάω τους ανθρώπους που έχουν κάτι καινούργιο να μου πουν, που έχουν τη διάθεση να με ακούσουν και να διαφωνήσουν ή να συμφωνήσουν. Εκείνους που δε θα κριτικάρουν κι εγώ θα νιώθω ελεύθερη να είμαι ο εαυτός μου.
Φοβάμαι την απόρριψη, την απώλεια ελέγχου, τη λήψη των λάθων αποφάσεων και τα αεροπλάνα!
Στα χρόνια που έχω διανύσει έχω κερδίσει πολλά, έχω χάσει όμως ένα κομμάτι της ανεμελιάς μου, του να μη με νοιάζει τι θα γίνει στο μέλλον.
-Δημοσιογράφος και συγγραφέας, πιστεύεις το ένα συμπληρώνει το άλλο;
Νομίζω πως ό,τι κι αν έχω ζήσει ως εμπειρία έχει κουμπώσει με την ανάγκη μου να γράφω. Όλοι οι ρόλοι: Δημοσιογράφος, Υπάλληλος, Κόρη, Αδελφή, Φίλη, Γκόμενα – κι αυτός ο κατάλογος δεν έχει τέλος!
-Υπάρχουν αγαπημένοι συγγραφείς και αναγνώσματα τα όποια σε έχουν επηρεάσει;
Είναι τόσοι πολλοί πλέον: Βούλα Μάστορη, Νικαλάι Γκόγκολ, Γιώργος Χειμωνάς, Περ Λάγκερβιστ.
-Τελειώνοντας τις ερωτήσεις γνωριμίας, ας περάσουμε στο έργο σου: «H Μέρα του Καρναβαλιού», τι θα διαβάσουμε;
Αν πρέπει να πω λίγα «βιογραφικά» στοιχεία για το βιβλίο είναι ένας ανορθόδοξος, μη συμβατικός τρόπος να μιλήσω για την αγάπη.
Το βιβλίο ακολουθεί μια ημέρα στη ζωή ενός εφήβου. Η μέρα φυσικά δεν είναι τυχαία- είναι η μέρα του καρναβαλιού – η μέρα που ένα ολόκληρο χωριό στη ζούγκλα ετοιμάζεται για αυτήν την παράξενη γιορτή. Κι ο έφηβος από την άλλη δεν συνιστά κάτι απλό. Είναι ένας έφηβος ο οποίος δε μεγαλώνει ποτέ. Κανείς δεν ξέρει το όνομά του, κανείς δεν ξέρει από που προήλθε, κανείς δεν ενδιαφέρθηκε.
Δύο λοιπόν στοιχεία καθορίζουν όλη την πλοκή – ο χρόνος και ο χώρος.
Ο χρόνος: Η ενηλικίωση και η ωρίμανση που αντανακλάται στον έφηβο, αλλά και σε μια ολόκληρη κοινωνία δεν έχει χρόνο, δεν έχει όριο. Συμβαίνει τη στιγμή που το έδαφος είναι πρόσφορο. Ο χώρος: Ένα χωριό χαμένο στη ζούγκλα. Επειδή το βιβλίο είναι αρκετά βίαιο, αλλά ταυτόχρονα λυρικό νομίζω ότι υποσυνείδητα θεώρησα ότι η ζούγκλα μου επιτρέπει να συνδυάσω αυτά τα αντίθετα στοιχεία με ρεαλισμό, όπως ακριβώς συναντώνται και στη φύση σε απόλυτη ισορροπία.
-Το έργο σου έχει και μία εμφανώς αλληγορική σημασία, θα ήθελες να μας την αναλύσεις;
Το έργο κινείται σε μια λεπτή γραμμή ανάμεσα σε μια εσχατολογία που υπηρετεί ένα κομμάτι της μικρής κοινωνίας και μιας επανάστασης που ενδεχομένως να φέρει έναν νέο κόσμο. Ο έφηβος στην πραγματικότητα είναι η γέφυρα ανάμεσα στην κοινωνία που πεθαίνει και σε αυτήν που έρχεται. Εκείνος καλείται να αποφασίσει αν θα πεθάνει μαζί τους ή θα μπορέσει να εξελιχθεί σε κομμάτι της επόμενης.
-Όλοι κρύβουμε μέσα μας ένα θύμα (έφηβος), έναν καταπιεστή (προφήτη/Ομάρ) και έναν παθητικό αποδέκτη (Ισμαήλ);
Νομίζω ναι. Και δεδομένων πολλών παραγόντων που μας αναγκάζουν ή μας δίνουν τη δυνατότητα επιλογής, μπαίνουμε σε αυτούς τους ρόλους.
-Τι θα ήθελες να κρατήσει το κοινό από το βιβλίο σου;
Αν και η ιστορία του βιβλίου θίγει αρκετά κοινωνικά ζητήματα όπως η κατάχρηση της εξουσίας, οι κατευθυνόμενες μάζες, η κοινωνική αναλγησία, οι ταξικές διαφορές, η φθορά μιας κοινωνίας που γερνά κι αντιστέκεται στην εξέλιξή της, για μένα θα είναι πάντα εκείνο το βιβλίο που εστιάζει στην αξία της αγάπης, σα κατευθυντήρια δύναμη, σαν ασπίδα που σε ατσαλώνει και σε βοηθά να επιβιώσεις, να παλέψεις και να νικήσεις. Ο έφηβος καταφέρνει να αντιληφθεί την αγάπη ανάμεσα σε δύο νεκρά διαμελισμένα κορμιά. Αυτή η σκηνή έχει ιδιαίτερη αξία για μένα, γιατί πιστεύω ότι μόνο η αγάπη είναι ικανή να νικήσει τον θάνατο και στο βιβλίο το κάνει.
-Ποια τα μελλοντικά σου συγγραφικά σχέδια;
Η ιερή μου ώρα έχει γεμίσει τον τελευταίο καιρό με ιδέες και σκέψεις και έναν τίτλο που αρχίζει να μου μιλάει για ένα θεατρικό έργο. Με ενδιαφέρει να απελευθερωθώ συγγραφικά ακόμα περισσότερο.
-Tέλος, θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας μία ευχή για το τα Χριστούγεννα και τη νέα χρονιά;
Υγεία, χαρά και φως!
