Γράφει ο Πάνος Χατζηγεωργιάδης, Μουσικοσυνθέτης, Μέλος Κοσμητείας Σχολών Φιλολογικύ Συλλόγου «ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ», Μέλος Τακτικόν Φιλολογικού Συλλόγου «ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ», Μέλος Τακτικόν Εθνικής Εταιρίας των Ελλήνων Λογοτεχνών
Το παρόν μικρό κείμενο δεν προτίθεται να ασχοληθεί με την πανδημία. Δεν προτίθεται να αναμιχθεί στο επικοινωνιακό αυτό παιχνίδι και να λάβει σαφή θέση υπέρ του ενός ή του άλλου. Οι παθογένειες της Ελληνικής κοινωνίας γνωστές. Η μεγαλύτερη της ίσως παθογένεια η διχόνοια. Διχόνοια που είτε καλλιεργείται τεχνιέντως, είτε πάντα και για τα πάντα βρίσκεται εν ύπνω μέσα στην ψυχή τούτης εδώ της φυλής. Σε αυτήν χρωστούμε όλες μας τις συμφορές, όλες τις καταστροφές, τους διωγμούς, την κατάπτωση της κοινωνίας μας.
Το παρόν κείμενο έρχεται να προβληματίσει. Αυτό το διάστημα στην αρένα της διχόνοιας πολεμάται η Εκκλησία και αντίπαλος της ο “προοδευτισμός” ο κεκαλυμμένος με την προβιά της κοινωνικής ευθύνης. Γιατι να ισχύουν τα υγειονομικά μέτρα αλλού και οχι στις εκκλησίες και τα λοιπά και τα λοιπά γνωστά σε όλες και όλους. Δεν είμαι επιστήμων. Δεν ειμαι ιατρός. Είμαι ένας άνθρωπος όμως ο οποίος διαθέτει ένα στοιχειώδες μυαλό και μία νόηση που τον οδήγησε στην διανόηση ενίοτε. Δεν θα εκφράσω την άποψη μου για το θέμα της πανδημίας εκτός μας, αλλά για το θέμα της πανδημίας εντός μας. Και τούτη η μορφή της πανδημίας, που καλύπτεται πίσω απο την ελευθεριότητα και τον δήθεν προοδευτισμό επί της ουσίας υποκρύπτει άλλου είδους κίνητρα παρά το νοιάξιμο για τον συνάνθρωπο.
Αυτό που με συγκλόνισε ιδιαίτερα τούτες τις ημέρες, είναι πως η Εκκλησία, η πίστη συμψηφίζεται με τον οιοδήποτε άλλο χώρο.
Διάβασα και έφριξα. Διάβασα πως χώρος λατρείας μπορεί να χαρακτηριστεί το κάθε τι για έναν “ελεύθερο άνθρωπο”. Ένα μπάρ, ένα γήπεδο, μία καφετέρια, κατά το μυαλό ορισμένων προοδευτικών είναι ακριβώς το ίδιο με μία εκκλησία, κλειστός χώρος ο ένας κλειστός χώρος ο άλλος, άρα το ίδιο και το αυτό.
Το οτι σε μία εκκλησία συντελείται το θαύμα της πίστεως ουδέναν προοδευτικό “ελέυθερο” σκλάβο ανθρωπάριο δεν τον συγκινεί. Δεν τον συγκινεί επίσης πως η κοινωνία μας πορεύτηκε δια πυρός και σιδήρου διαμέσου των αιώνων με την πίστη στο προσκεφάλι της. Πως οι ήρωες μας όλων των εποχών πριν κτίσουν το σπίτι τους, έκτιζαν έναν ναό, μία Εκκλησία.
Και μένεις να αναρωτάσαι πραγματικά ποιός είναι ο πλέον άρρωστος εις αυτή την περίσταση . Ο ανεμβολίαστος εκ πεποιθήσεως, “φασίστας – αγράμματος – αδαής” όπως πρέπει να περάσει επικοινωνιακά αυτός ο νέος τύπος ανθρώπου ή ο προοδευτικός εκ πεποιθήσεως “ελεύθερος” που δεν μπορεί να δεί τίποτα με τα μάτια της ψυχής του και που ο τόίχος μίας Εκκλησίας και ενός καφέ, είναι το ίδιο και το αυτό ;
Είναι πραγματικά συγκλονιστικό το ερώτημα αυτή την φορά. Το αίωνιο QUO VADIS. Το ΠΟΥ ΒΑΔΙΖΟΥΜΕ ως κοινωνία.
Μία κοινωνία που ασελγεί επάνω στην πίστη της με την οιαδήποτε αφορμή, δεν είναι ποτέ δυνατόν να έχει καλό μέλλον. Μία κοινωνία όπου μεγάλο της μέρος βλέπει την πίστη ως αναχρονισμό, ως γραφική ιεροτελεστία, ως εκπεσμό έναντι της “ελευθερίας του ατόμου” που διέλυσε τις κοινωνίες, στάση με ρίζες μιάς κακοχωνεμένης Γαλλικής Επανάστασης που έφερε το άτομο στο προσκήνιο και οχι την πατρίδα, την πίστη – εμπιστοσύνη στον Θεό, δεν έχει ζωή ουσιαστική.
Η πανδημία υπό την μορφή που την γνωρίσαμε στα “χρόνια της χολέρας” που ζούμε, θα τελειώσει αργά ή γρήγορα. Το σαράκι όμως, το δηλητήριο το εκχυνόμενο στην ψυχή του ανθρώπου, η διαβολή ενάντια σε κάθε πίστη, σε κάθε στήριγμα της ανθρώπινης ύπαρξης με την κάθε αφορμή υπαρκτή ή μη, δυστυχώς θα ταλανίζει εις το διηνεκές τις ανθρώπινες κοινωνίες και θα χρησιμοποιείται με τόσο εύσχημο τρόπο ώστε να μοιάζει ως η μοναδική σωτηρία, ενώ αντιθέτως είναι η καταδίκη της ανθρωπότητος στα μαύρα σκοτάδια της α-πιστίας εις τα Θεία, σε Πατρίδα, σε Οικογένεια και θεσμούς που κράτησαν την πατρίδα αυτή ζωντανή είτε ήταν σκλάβα είτε ελεύθερη στους αιώνες που πέρασαν.
Η πανδημία εντός μας λοιπόν, είναι το καίριο ζήτημα.
Η πανδημία της αμφιβολίας προς τις σταθερές βάσεις του ανθρώπου που κλονίζονται καθημερινά. Αυτήν την πανδημία θα πρέπει να καταπολεμήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις. Το οφείλουμε εις τους προγόνους μα και στους επόμενους απο εμάς τόσο και εις τον εαυτόν μας.
