Η εξαιρετική ερμηνεύτρια Λένα Αλκαίου, που αυτό το διάστημα εμφανίζεται στο θέατρο Χυτήριο, μαζί με τη Σοφία Βόσσου στην παράσταση “Η εμένα ή την άλλη” απαντά στις ερωτήσεις του Κωνσταντίνου Μανίκα

Ξεκίνησαν οι κοινές σας εμφανίσεις με τη Σοφία Βόσσου, στο Χυτήριο. Ποια είναι η αίσθηση της σταδιακής επαναφοράς σε μια κανονικότητα επαφής με το κοινό;

Μας είχε λείψει πάρα πολύ η επαφή με το κοινό κι εντάξει τώρα νιώθουμε πολύ όμορφα. Βεβαίως πάντα είμαστε επιφυλακτικοί γιατί δεν ξέρουμε αν όλο αυτό τελείωσε ή θα συμβεί κάτι άλλο. Μην ξεχνάμε ότι ο covid είναι ένας αόρατος εχθρός, που δεν ξέρουμε αν έχει τελειώσει ή τι θα γίνει με τα κρούσματα. Αλλά νιώθουμε πολύ όμορφα και προσωπικά νιώθω εξαιρετικά γιατί συναντιόμαστε με τη Σοφία Βόσσου στη σκηνή του Χυτηρίου. Σοφία Βόσσου που την εκτιμώ απεριόριστα, τη θαυμάζω απεριόριστα. Είναι μια σπουδαία προσωπικότητα, μια μεγάλη τραγουδίστρια, γράφει τεράστια τραγούδια, διαχρονικά, κι ένας απίθανος άνθρωπος. Θέλαμε πολύ καιρό να συνεργαστούμε κι ήρθε αυτή η πολύ, πολύ ωραία συγκυρία και για τις δυο μας που βρισκόμαστε στο Χυτήριο σε μια ιδέα και κείμενα, η παράσταση, της Αθηνάς Τσαμαδού, σκηνοθεσία της Γιάννας Κούσουλα και μαζί μας ήταν ο Σωτήρης Σωτηρίου και τα επόμενα δυο Σάββατα θα είναι ο Ανδρέας Χατζηανδρέου. Είναι μια ανατρεπτική, διαδραστική παράσταση.

Πώς ακριβώς είναι δομημένο το περιεχόμενο της παράστασης;

Υπάρχει μια ιδέα, ένα concept. Είναι δυο γυναίκες, η μια είναι παντρεμένη με αυτόν τον άνδρα και η άλλη είναι η παράνομη σχέση. Είναι δυο τραγουδίστριες, δουλεύουν μαζί κι ανακαλύπτουν στη διάρκεια της πρόβα τζενεράλε ότι αυτός ο άνδρας είναι το ίδιο πρόσωπο. Ακολουθεί λοιπόν μια εξέλιξη στην παράσταση που μαθαίνουν η μια για την άλλη κι από κει και πέρα το τέλος το δίνει ο κόσμος, για το τι θα κάνει αυτός ο άνθρωπος τελικά με αυτές τις δυο γυναίκες, πώς θα το διαχειριστεί.

Η επιλογή των κομματιών πώς έχει γίνει; Με βάση το ρεπερτόριο σας και τι άλλο;

Έχουμε σίγουρα βάλει δικά μας τραγούδια. Και τα δικά μας τα τραγούδια είναι πολύ ερωτικά. Ειδικά το τελευταίο μου τραγούδι “Το καταφύγιο” περιγράφει ουσιαστικά έναν παράνομο έρωτα. Έτσι κι αλλιώς λοιπόν υπάρχει το ρεπερτόριο μας. Και της Σοφίας πολλά τραγούδια άκρως ερωτικά. Από κει και πέρα, πηγαίναμε βήμα, βήμα και κάθε τραγούδι ταιριάζει με αυτό που συμβαίνει στη δράση. Η παραγωγή είναι της Βάσιας Παναγοπούλου. Κι ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Νταίζη Λεμπέση, η οποία είναι εξαιρετική στην επικοινωνία. Εξάλλου η Νταίζη είναι πολύ αξιόλογο άτομο, από μια σπουδαία οικογένεια θεατρική.

Θεωρητικά υπηρετείτε διαφορετικά μουσικά είδη. Πώς δένουν στην παράσταση οι ερμηνείες σας;

Αυτό κιόλας είναι και το γοητευτικό. Γιατί δεν είμαστε ίδιες, άρα ο θεατής βλέπει κάτι κι ακούει κάτι που έχει πολύ ενδιαφέρον γιατί συναντιούνται δυο άνθρωποι που έχουν να πουν πολλά πράγματα με τη δική του ματιά. Δηλαδή, αλλιώς τραγουδά η Σοφία, αλλιώς λειτουργεί, αλλιώς εγώ. Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον.

Έχετε μια πολυετή, επιτυχημένη πορεία. Θα σκεφτόμασταν την εντονότερη ενασχόληση με την υποκριτική; Ποιος είναι οι επόμενοι καλλιτεχνικοί σας στόχοι;

Μου αρέσουν πάρα πολύ και θαυμάζω τους ηθοποιούς, τους σκηνοθέτες. Έχω μια εμπειρία στο θεατρικό σανίδι, όχι σαν ηθοποιός, αλλά έχω βρεθεί στο θέατρο σε μια σπουδαία παράσταση που ο τίτλος ήταν “Μίκης Θεοδωράκης – Μια ζωή Ελλάδα”, στο θέατρο Παρκ το 2004 και μετά είχε τέτοια επιτυχία που είχε πάει και στο θέατρο Βέμπο το χειμώνα σε σκηνοθεσία του Κοραή Δαμάτη. Επίσης, έχω συνεργαστεί σε μουσικές παραστάσεις και με άλλους σκηνοθέτες που λέω κάποια λόγια. Έχω μια ματιά θεατρική κι έχω μια ματιά θεατρική στο πώς τραγουδάω. Δηλαδή, τα τραγούδια τα αντιμετωπίζω σαν μικρούς ρόλους. που κρατάνε 3-4 λεπτά. Και αγαπώ παρά πολύ τη ματιά αυτή, της υποκριτικής τέχνης μέσα από το τραγούδι.

Άρα υπάρχει η διάθεση να αναδειχθεί περισσότερο αυτή η πλευρά σας;

Κάθε μέρα που περνάει γύρω από τη δουλειά μου, ψάχνομαι πάρα πολύ και προσπαθώ να βρω διάφορους τρόπους να εκφράσω αυτά που σκέφτομαι και που αισθάνομαι στον κόσμο και να επικοινωνήσω με τον κόσμο με κάθε τρόπο, πέρα από το να βγω να πω τα τραγούδια μου, που είναι κι αυτό ωραίο γιατί είναι κι αυτή επικοινωνία ωραία. Αυτό είναι κάτι άλλο. Με μετά μπορεί να βρεθεί κάτι άλλο. Να σκεφτώ κάτι άλλο. Έτσι κι αλλιώς σκέφτομαι. Έχω και κάτι άλλο υπόψη μου που θα το ανακοινώσουμε σε λίγες μέρες που έχει επίσης ένα concept, ένα θέμα.

Έχετε υπηρετήσει για χρόνια με συνέπεια το λαϊκό τραγούδι, Ποιο είναι το παρόν και μέλλον του;

Έτσι όπως το είχαμε μάθει τη δεκαετία του ’60 και του ’70 από τα ακούσματα μας είναι δύσκολο να υπάρξει το λαϊκό τραγούδι. Αλλά εγώ πιστεύω ότι όσο υπάρχει Ελλάδα θα υπάρχει λαϊκό τραγούδι γιατί το λαϊκό τραγούδι χτυπάει κατευθείαν στην καρδιά. Είναι ένα τραγούδι που έχει την αμεσότητα να συγκινεί τους ανθρώπους. Και μια μπαλάντα είναι λαϊκό τραγούδι για μένα. Δεν είναι μόνο αυτό που έχει μπουζούκια. Έχει να κάνει με το στίχο, με τη μουσική. Και πιστεύω ότι υπάρχουν πράγματα που δεν είναι ωραία που ακούγονται τώρα, αλλά μέσα σε όλο αυτό το συρφετό υπάρχουν άνθρωποι που επιμένουν, που γράφουν και υπάρχουν και τραγουδιστές που επίσης επιμένουν και ψάχνουν. Δηλαδή, το τωρινό μου τραγούδι “Το καταφύγιο” θεωρώ ότι είναι ένα λαϊκό τραγούδι. Είναι με μια ματιά σημερινή γιατί είμαστε στο 2022 δεν παύει να είναι ένα λαϊκό τραγούδι γιατί έχει την αμεσότητα, έχει τη μελωδία, κι όλα αυτά που χρειάζεται να έχει ένα λαϊκό τραγούδι. Και βέβαια οι στίχοι της Λουκίλας Καρρέρ, που είναι μια μεγάλη προσωπικότητα η Λουκίλα, και η μουσική του Μαυρίκιου Μαυρικίου.

Τι θα συμβουλεύατε ένα νέο παιδί που θέλει να ασχοληθεί με τη μουσική και αναζητά την τύχη του σε ένα reality show;

Το reality είναι και δίκοπο μαχαίρι. Δεν ξέρω τι γίνεται, τι να σας πω. Γιατί δεν παρακολουθώ το θέμα, ομολογώ. Εγώ θα του έλεγα, καταρχήν να αγαπάει αυτό που κάνει, τη μουσική. Να ξέρει τι θέλει, γιατί δεν μπορείς να ξέρεις στην αρχή όταν αγαπάς. Πρέπει να ψάξεις, να δεις τι θέλεις. Να το ψάξεις από παντού. Τι θες να κάνεις, τι θες να τραγουδήσεις, τι είδος μουσικής θες να τραγουδήσεις. Να έχεις αρχές, δηλαδή να πεις ότι αυτό που θέλω εγώ θα το ακολουθήσω, θα το παλέψω κι όπου με βγάλει. Γιατί είναι καλύτερο να μετανιώνεις για κάτι που το έκανες, το προσπάθησες παρά για κάτι που δεν έκανες.

Να υπάρχει ίσως και μουσική παιδεία. Γιατί πολλά παιδιά αισθάνονται όλο λόγω του ψηφιακού κόσμου, του YouTube είναι εύκολο να κάνουν καριέρα.

Πρέπει, σίγουρα να αποκτήσουν μια παιδεία. Αφού σου αρέσει η μουσική, πήγαινε να δεις αν έχεις το ταλέντο, ψαξ’ το. Πήγαινε σε ένα ωδείο, σε έναν δάσκαλο. Δεν είναι όλα κάνουμε ξαφνικά ένα βίντεο, βρίσκομαι έναν τρόπο στο YouTube ή τα social media και τελειώνει η ιστορία. Τα social μπορεί να είναι ένα μέσο για να γινόμαστε γνωστοί αλλά δεν είναι και πανάκεια. Είναι ένα εργαλείο, δεν είναι το αντικείμενο. Τα social πρέπει να τα χρησιμοποιήσεις αφού έχεις αποφασίσει το αντικείμενο σου και θες να ασχοληθείς με αυτό.

Και κάτι τελευταίο. Περιμένουμε κάποιο ολοκληρωμένο δίσκο στο μέλλον; Γιατί βρισκόμαστε σε μια εποχή που δεν ξέρω πόσο αντέχουν και οι δημιουργοί να φτιάχνουν δίσκους;

Όχι δεν αντέχουν και ιδιαίτερα. Απλώς εγώ είμαι στη Heaven εδώ και δυο χρόνια. Βγάζω κάποια τραγούδια, όπως τώρα. Έχω και κάποια άλλα κυκλοφορήσει, σίγουρα στην πλατφόρμα και όταν θα ολοκληρωθεί ο αριθμός των τραγουδιών αυτών, όταν θα πούμε ότι έχουμε στα χέρια ένα υλικό, θα κυκλοφορήσει και μια ολοκληρωμένη δουλειά.