Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη
Η Κάθριν αφήνει τον χαμένο αρραβωνιαστικό να της χτυπάει απελπισμένα την πόρτα μέσα στη βροχή. Ανεβαίνει τα σκαλιά που οδηγούν στο δωμάτιό της, κρατώντας ένα φανάρι και κλείνοντας το φως. Ειρωνικά, το λευκό φόρεμα και η μικρή λάμπα μέσα στο σκοτάδι συμβολίζουν την αναγέννηση της ίδιας.
Η κληρονόμος είναι η εξιστόρηση μίας κλειστής και ανασφαλούς κοπέλας η οποία μέσα από την προδοσία και τις πληγές της γίνεται δυνατή ως και ψυχρή; ή η ιστορία μίας δυστυχισμένης κοπέλας που οι πληγές της την κλείνουν ακόμα πιο ασφυκτικά στον απομονωμένο κόσμο της;
Η Olivia De Havilland, αυτή η “ήρεμη δύναμη” του Κλασικού Κινηματογράφου, σε μία από τις πιο εκπλητικές στιγμές στην κινηματογραφική της πορεία.
Η Κάθριν είναι μία συνεσταλμένη κοπέλα, η οποία ζει περιορισμένη και με απουσία συναισθηματικών εμπειριών, στον αυστηρό έλεγχο του πατέρας της ο οποίος την υποτιμά και την ελέγχει διαρκώς.
Μεγαλύτερο προτέρημα, σύμφωνα με τον πατέρα της, η περιουσία της. Η ίδια δε διακρίνεται για γνωρίσματα όπως η εξυπνάδα ή η θελκτική εμφάνιση.
Τη μοναξιά της θα σπάσει για πρώτη φορά ένας γοητευτικός άνδρας, ο Μόρις Τάουνσεντ, ο ξεχωριστός Montgomery Clift σε έναν ακόμα σημαντικό ρόλο στην καριέρα του.
Το ερώτημα είναι ο Μόρις είναι ένας φτηνός αριβίστας ή ένας άνδρας με αληθινά συναισθήματα;
Η ταινία The Heiress του 1949 είναι η μεταμόρφωση μίας χαμηλών τόνων γυναίκας σε μία ύπαρξη αυτόφωτη που δικαιώνεται για την περιφρόνηση που έχει υποστεί από τους δύο άνδρες που εμπιστεύτηκε; τον πατέρα και τον πρώτο άνδρα που ερωτεύτηκε.
Το τέλος της ταινίας ανήκει στα ωραιότερα του σινεμά. Η Κάθριν έχοντας πια πατήσει γερά στα πόδια της, απελευθερωμένη πια από την καταπιεστική μορφή του πατέρα της, ολοκληρώνει το κέντημά της. Τη μοναδική ασχολία που γέμιζε τις άδειες ώρες και τη μόναξιά της.
Κλείνει τα φώτα και πορεύεται μοναχική στο υπνοδωμάτιό της. Αλλά ελεύθερη. Το φως της λάμπας που ξεχωρίζει στο σκοτάδι είναι ένας συμβολισμός του εαυτού της, ο οποίος μπορεί πια να βλέπει καθαρότερα τα πράγματα.
Πλέον πορεύεται ελεύθερη, αφήνοντας τον άνδρα που της σάρωσε την ψυχή να φωνάζει απελπισμένος.
Δικαιωματικά, το Όσκαρ ανήκει στην Ολίβια, μία από τις ωραιότερες και πιο διδακτικές ταινίες που έχω δει. Εξαιρετικό παράδειγμα ηρωίδας που ο πόνος τη μεταμορφώνει και κατορθώνει να ξεφύγει της καταδυνάστευσης, ατενίζοντας τη ζωή της περήφανα και με αγέρωχο, άφοβο βλέμμα.
