Η ηθοποιός Αλεξάνδρα Τσιάγκα στο CulturePoint.gr

Η ηθοποιός Αλεξάνδρα Τσιάγκα απαντά στις ερωτήσεις του Κωνσταντίνου Μανίκα με αφορμή το ανέβασμα της παράστασης “Δεσποινίς Χάος” στη θεατρική σκηνή του Faust.

Πρωταγωνιστείτε στην παράσταση “Δεσποινίς Χάος”. Πείτε μας κάποια στοιχεία για το έργο;

Το έργο είναι ένας μονόλογος, εμπνευσμένος από τον Σάμιουελ Μπέκετ και το θέατρό του, αλλά στοχευμένος πολύ στο σήμερα. Είναι αρκετά μακριά από το ρεαλισμό που έχουμε συνηθίσει ως κοινό, και γι’ αυτό ήταν μια μεγάλη πρόκληση για μένα. Ωστόσο, η μεγάλη ανταπόκριση του κοινού, είναι κάτι που μου δίνει απίστευτη χαρά γιατί μπλέκει έναν λόγο ποιητικό, σκληρό, και ονειρικό, που μου είναι τόσο σκληρά οικείος.

Πώς θα σκιαγραφούσατε την ηρωίδα του, την Άννα; Ποια είναι τα βασικά στοιχεία της προσωπικότητας της, οι στόχοι οι επιδιώξεις της;

Η Άννα είναι μια πολύ σύγχρονη αλλά και ιδιαίτερη γυναίκα, που την απασχολούν και τα show στο Netflix, αλλά και ο πολιτικός μηδενισμός. Έρχεται λοιπόν η στιγμή που αρρωσταίνει και όλος της ο κόσμος γυρνάει ανάποδα. Κι όταν λέω ανάποδα, είναι σαν να μπορεί να τον δει από πάνω, αν κι ακόμα είναι ζωντανή. Βρίσκεται ταυτόχρονα στο σήμερα αλλά και στο χθες. Γιατί ξαφνικά το μέλλον της είναι αβέβαιο. Αυτό που ουσιαστικά θέλει είναι να καταφέρει να νοηματοδοτήσει τη ζωή και τον θάνατό της. Να καταλάβει και συγχρόνως να δώσει ένα νόημα σε αυτά.

Ποιο μήνυμα θέλει να περάσει το έργο στο κοινό;

Ένα από πολλά θέματα που πραγματεύεται το έργο είναι αυτό της «αποδοχής», η συγκατάθεση ενός ατόμου για την πραγμάτωση και εξέλιξη μιας κατάστασης, αναγνωρίζοντας μια διαδικασία ή κατάσταση χωρίς να προσπαθεί να την αλλάξει. Το πόσο δύσκολο είναι να καταλάβουμε αυτά που έχουμε περάσει, έχουμε βιώσει και ταυτόχρονα πόσο σημαντικά μπορεί να είναι για την μέχρι τώρα πορεία μας . Κοιτώντας πίσω, τι βλέπουμε; Ποιον βλέπουμε, και πώς; Συνήθως κοιτάμε πίσω στους ανθρώπους που μας πλήγωσαν ή πληγώσαμε ή αυτούς που μας έκαναν να αισθανθούμε καλά; Όταν λοιπόν κοιτάμε πίσω, πόσο πονάμε; Και τι μπορούμε να κάνουμε από σήμερα γι’ αυτό, αν θέλουμε από εδώ και πέρα κάτι ν’ αλλάξει;

Πόσο δύσκολη είναι η επάνοδος σε μια κανονικότητα για κοινό και καλλιτέχνες, λόγω της πανδημίας;

Πάρα πολύ δύσκολη, εκ των πραγμάτων. Ζούμε σε μια παράνοια, βαλλόμαστε από παντού. Τώρα είναι όμως ο καιρός που πρέπει όλοι να επιμείνουμε στο όνειρο, περισσότερο από ποτέ.

Η τέχνη είναι το δικαίωμα στο όνειρο.

Το να μπορεί ο κόσμος να ζήσει, να οραματιστεί κάτι διαφορετικό βλέποντας μια καλή παράσταση με ωραίες ερμηνείες. Όσο για εμάς τους καλλιτέχνες, είναι ακόμη πιο δύσκολο διότι χρειάζεται να καταβάλλουμε μεγαλύτερη προσπάθεια για να επικοινωνήσουμε αυτή την πηγαία ανάγκη μας για ενότητα, για επαφή και να προσπαθήσουμε πιο σκληρά να αγγίζουμε ψυχές με τις ερμηνείες μας, να ξυπνάμε στο κοινό όμορφα συναισθήματα, να διεισδύουμε βαθειά και να προσφέρουμε ελπίδα.

Υπάρχει δίλημμα για έναν ηθοποιό ανάμεσα σε θέατρο, κινηματογράφο και τηλεόραση;

Θεωρώ πως όλα έχουν την γοητεία τους και το κάθε ένα από αυτά έρχεται στον καιρό του. Ωστόσο αν μιλάμε για δίλλημα που αφορά απόφαση που έχει να κάνει με παράλληλες/ταυτόχρονες προτάσεις εκεί μπαίνουν σίγουρα διάφοροι παράγοντες στη μέση. Προσωπικά θα προσπαθούσα να επιλέξω με γνώμονα τον βαθμό δυσκολίας, την πρόκληση. Μου αρέσουν πολύ τα δύσκολα, με ιντριγκάρει να δοκιμάζω τον εαυτό μου και λατρεύω όταν τον ξεπερνάω.