Γράφει η Ντέπη Στενού
Με μεγάλη χαρά πήρα στα χέρια μου την πρώτη ποιητική συλλογή του Ιωάννη Θεοδοσίου “Η Φαρέτρα του Ονείρου” αμέσως μόλις την εξέδωσε προ ολίγων ημερών. Και με πολλή συγκίνηση την διάβασα την ίδια ήμερα σχεδόν απνευστί μέχρι την τελευταία σελίδα. Και την διάβασα και τις επόμενες ξανά και ξανά, απολαμβάνοντας την πρωτόγνωρη αναγνωστική εμπειρία.
Γνωρίζοντας προσωπικά τον ίδιο, την ευγένεια του, την καλλιέργεια του, την ευαισθησία του και έχοντας ήδη κάποια δείγματα της γραφής του, είναι αλήθεια ότι δεν περίμενα τίποτα λιγότερο.
Από καιρό είχα την προσμονή να δω τυπωμένα κάποια εξαιρετικά ποιήματά του, από αυτά που μοιραζόταν με τους φίλους του κατά καιρούς, απόδειξη για εμάς του σπάνιου και μεγάλου χαρίσματος του γραπτού λόγου που διαθέτει.
Στο Δελτίο τύπου του Εκδοτικού Οίκου αναφέρεται πως :
“Ο Ιωάννης Θεοδοσίου στην πρώτη του ποιητική συλλογή “Η Φαρέτρα του Ονείρου” έρχεται να συστηθεί στον ποιητικό χώρο με ένα βιβλίο γεμάτο καρπούς μιας όχι ευκαιριακής σοδειάς, αλλά μιας σοδειάς που έχει τις ρίζες της βαθιά πίσω στον χρόνο. Κάθε ένα από τα 83 ποιήματα της παρούσας συλλογής συνδέεται και με μία ειλικρινή αποτύπωση επί του προσωπικού στην πορεία της ζωής του γράφοντος. Είναι μια κατάθεση, μια εξομολόγηση, μια ανάγκη έκφρασης των έσω με τη μαγική εξωστρέφεια της ποίησης, αλλά και μια προσπάθεια αιχμαλώτισης της στιγμής, της μετουσίωσης του «τίποτε» ή του «όλου» σε καθαρή ποίηση: ένας πορφυρός ορίζοντας, ένας στοχασμός, ένας ήρωας, η απώλεια του γιου, το πένθος, ο αρραβώνας, μια ανήλιαγη γωνιά, ένα σονέτο του Σαίξπηρ, ένα ταγκό, το αυγουστιάτικο φεγγάρι, κάποια βουβά γενέθλια…
Όλα θαμβωτικά υλικά μέσα στην ποιητική φαρέτρα”.
Πράγματι η Φαρέτρα των Ονείρων είναι όλα αυτά , αλλά είναι και πολλά άλλα ακόμη που εντυπωσιάζουν και καθηλώνουν τον αναγνώστη από τον πρώτο κι όλας στίχο και που δεν μπορούν να περιγραφούν σ ένα δελτίο τύπου. Είναι η γραφή του διακρίνεται από αμεσότητα, διάχυτο συναίσθημα, λυρισμό και εικονοπλασία. Είναι η ροή που βγαίνει πηγαία, χωρίς να ταλαιπωρεί τις λέξεις, που ρίσκονται εκεί όχι επιτηδευμένα, αλλά μόνο επειδή ταιριάζουν και εκφράζουν με έναν μαγικό τρόπο τα συναισθήματα και τις εικόνες που περιγράφει ο ποιητής.
Και μ ένα μοναδικό τρόπο, μέσα από τις λέξεις γεννιούνται νέα συναισθήματα, αυτά που εισπράττει ο αναγνώστης και έχουν την δύναμη να διεισδύουν στο μυαλό , να μας αγγίζουν και μέσα από τις προσωπικές του μνήμες να ξυπνούν δικές μας . Μνήμες γλυκόπικρες , γεμάτες πάθος, αλλά και πόνο, ορμή και φόβο, δάκρυα χαράς και λύπης. Μνήμες καταχωνιασμένες στα βάθη του νου μας, ανεξίτηλα γραμμένες στις ψυχές μας.
Αναρωτήθηκα καθώς απολάμβανα τη συλλογή στίχο στίχο, αν μπορεί κάποιος να καταπιαστεί με τόση γλαφυρότητα, λυρισμό και αμεσότητα με τους στίχους περιγράφοντας τόσο σημαντικά συναισθήματα με ρέοντα λόγο σπάνιας ευαισθησίας χωρίς να έχει βιωματικές αναφορές…
Την απάντηση την έχει δώσει ο ίδιος ο ποιητής σε μια πρόσφατη συνέντευξή του :
“Φυσικά η ποίηση γενικά είναι παρεμβατική στην
κοινωνία, είναι ένα μάθημα των βιωμάτων και των
σκέψεων ενός ποιητή, που άλλοτε διδάσκει, άλλοτε
καθοδηγεί κάποιες καταστάσεις, άλλοτε εκφράζει
την αγάπη, και δυστυχώς πολλές φορές και την
οιμωγή για δυσάρεστες προσωπικές ή κοινωνικές
καταστάσεις. Στο δεύτερο τμήμα της συλλογής
μου είναι πολύ έντονο γραμμένο, μέσα από τον
βαθύ πόνο του πατέρα που χάνει το παιδί του, που
μέσα από τους στίχους του, θέλει να το κρατήσει
ζωντανό, όπως οι στίχοι «κοιμήσου εσύ με τούτο
το νανούρισμα και μεις με την ανάσα μας ζεστό θα
σε κρατάμε». Στο τρίτο τμήμα, είναι το
ευτυχισμένο βίωμα μέσα από το γάμο μου, όπου
και αποτυπώνεται ο έντονος συναισθηματισμός
μου, το οποίο είναι αρκετά προσωπικό, και με
απασχόλησε πολύ εάν έπρεπε να το περιλάβω στο
βιβλίο μου…”
Η ποίηση αποτελεί μία δύσκολη και γοητευτική περιπλάνηση στον κόσμο των λέξεων και των νοημάτων. Είναι μία άσκηση λιτότητας και απλότητας που αποκτά δύναμη από την πράξη της αφαίρεσης. Σε αυτήν την άσκηση αποφάσισε να επιδοθεί ο Ιωάννης Θεοδοσίου με αυτήν την πρώτη του ποιητική συλλογή, μετά την επιτυχημένη του άσκηση της Νομικής Επιστήμης , που υπηρέτησε επί χρόνια με την ίδια αγάπη και αφοσίωση.
Η Φαρέτρα των Ονείρων, κυκλοφόρησε πρόσφατα, ως ένας τρόπος αποτύπωσης εικόνων και σκέψεων, που έρχονται από το παρελθόν έχοντας το βλέμμα μπροστά. Ακόμη και στο ηρωικό μας παρελθόν ως Έθνος· με μια συγκίνηση και κρυφή υπερηφάνεια που συγκλονίζει στα 200 χρόνια της Εθνικής μας ύπαρξης, μία ανάσα προτού συνεχίσουμε τον δρόμο μας στο μέλλον.
Αυτή η ανάσα μιας ολόκληρης ζωής, έγινε από τον Ιωάννη Θεοδοσίου, ένα ολοκληρωμένο έργο τέχνης. “Η Μούσα στην Ανατολή του Ήλιου” του Αλφόνς Οζμπερτ, που κοσμεί το εξώφυλλο της “Φαρέτρας του Όνειρου”, το επισφραγίζει εικαστικά μαζί με το ταλέντο του.
Όταν από την φαρέτρα της ποίησης βγαίνουν τέτοια βέλη ονείρων για να οπλίσουν το τόξο της ζωής, πάντα βρίσκουν τον στόχο τους στην καρδιά του αναγνώστη και καταφέρνουν το άπιαστο… Να συνταξιδεύουν μαζί με τον ποιητή βαθιά μέσα στον ονειρικό, μαγικό κόσμο της ψυχής του.
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: Ιωάννης Θεοδοσίου
ΤΙΤΛΟΣ: Η φαρέτρα του ονείρου
ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ: Ποιητική Συλλογή
ISBN 978-960-303-272-4
ΣΕΛΙΔΕΣ: 124,
ΤΙΜΗ: 12 ευρώ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ
ΔΕΙΓΜΑ ΓΡΑΦΗΣ:
Η ΦΑΡΕΤΡΑ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ
Να ξαποστάσω έγειρα.
Απόθεσα
του ονείρου τη φαρέτρα
στης λεύκας τα ριζά.
Φύσηξε βοριάς
σαν αετίσιο πέρασμα
π’ αφύπνισε τους στοχασμούς μου.
Τα βέλη των ονείρων μου
έτοιμα να στοχεύσουν.
Πώς να στοχεύσεις
όταν το όνειρο ταλαντεύεται
στο φύσημα τ’ ανέμου;
Πλησίασα σιμά
άπλωσα το χέρι να τ’ αγγίξω.
Μάταια·
Ο φωτεινός ορίζοντας
έριξε άπλετο το φως του πρωινού.
ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΔΑΚΡΥ
Δεν θα κρυφτώ
στα βάθη των λιμνών
ή στων τεράτων τις σκιές.
Εδώ θα μείνω
όπου διάφανα
στην καρδιά του ωκεανού
ξεχωρίζει το ένα,
το μοναδικό μου δάκρυ.
ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ
Μην σκέπτεσαι
πως δεν κλαίει ο ποιητής.
Το μελάνι των στίχων του
είναι το δάκρυ του.
