Η Ελένη Ισπόγλου στο CulturePoint.gr

Η Ιωάννα Κανελλοπούλου Αντικριστά… με την συγγραφέα / ποιήτρια Ελένη Ισπόγλου ( Eleni Ispoglou )

Βιογραφικό: Η Ελένη Ισπόγλου γεννήθηκε και έζησε στην Πρέβεζα, σε µία µονοκατοικία «µε έναν όµορφα φροντιςµένο κήπο», που µοσχοµύριζε αγάπη. Της άρεσε από την εφηβική της ηλικία να δηµιουργεί φανταστικούς κόσμους και να τους αποτυπώνει στα ηµερολόγιά της µε ποιητικά και πεζά κείµενα. Σπούδασε και εργάστηκε ως πολιτικός µηχανικός στη Θεσσαλονίκη και το Λονδίνο για αρκετά χρόνια, αλλά ποτέ δεν σταµάτησε να γράφει για την αγάπη και τον έρωτα. Τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται στην Αθήνα, στον τοµέα του Social Media Marketing, που της έδωσε το κίνητρο να αρχίσει να γράφει µε το ψευδώνυµο «µία ιστορία αγάπης», κείµενα, ποιήµατα και λόγια ερωτικά στα µέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η άµεση ανταπόκριση των αναγνωστών και τα υπέροχα σχόλιά τους, την παρακίνησαν για να γράψει το πρώτο της βιβλίο µε τίτλο «μία ιστορία αγάπης Λόγια ενός Έρωτα», που είναι ροµαντικές σκέψεις αλλά και προβληματισμοί που έχουμε όταν είμαστε ερωτευμένοι.

#extra_πληροφορία (Αυτό το διάστημα γράφει το πρώτο της μυθιστόρημα, το κοντεύει να ολοκληρωθεί).

Θα ξεκινήσω λίγο διαφορετικά την συνέντευξη αυτή την φορά, καθώς στο βιογραφικό σας αναφέρεστε στην γενέτειρά σας με συγκίνηση. Πείτε μας για τα παιδικά σας χρόνια στην Πρέβεζα.

Νιώθω τυχερή που μεγάλωσα σε μία ήσυχη περιοχή της πόλης. Το πατρικό μου βρίσκεται δίπλα στη θάλασσα και θυμάμαι που πήγαινα στο σχολείο με τα πόδια, νιώθοντας την πρωινή αύρα στο πρόσωπό μου. Τότε που ήμουν παιδί, υπήρχαν πολύ λίγα σπίτια στη γειτονιά. Το τοπίο θύμιζε σκηνικό παραμυθιού, μιας και μπροστά στην αυλή, απλωνόταν ένας τεράστιος ελαιώνας. Δεν ήταν λίγες οι φορές που χανόμουν ανάμεσα στα δέντρα, παίζοντας με την αδερφή μου ή με την παιδική μου φίλη. Όταν ένιωθα πιο τολμηρή, έφευγα προς τον ελαιώνα μόνη με το ποδήλατο. Εκεί, έφτιαχνα αγωνιώδεις ιστορίες με το μυαλό μου, τις οποίες ζούσα φυσικά στο έπακρο κι επέστρεφα στο σπίτι λαχανιασμένη από τον φόβο. Αργότερα κατάλαβα πως αυτό λέγεται παιδική ανεμελιά και δημιουργικότητα.

Φυσικά υπήρχαν και στιγμές που ένιωθα θλιμμένη, κυρίως Κυριακές απογεύματα, όταν έπεφτε ο ήλιος και πλησίαζε η Δευτέρα. Δεν περνούσα ωραία στο σχολείο. Ήμουν ένα εσωστρεφές κορίτσι, χαμηλής αυτοεκτίμησης και πολύ ντροπαλή, για αυτό από μικρή μου άρεσε να ακούω μουσική, να γράφω ημερολόγιο και να διαβάζω βιβλία. Ένιωθα πως έτσι καταλάβαινα σταδιακά τα συναισθήματά μου, ποια ήμουν και τι μου άρεσε πραγματικά.

Πλέον μετά από τόσα χρόνια, τα αναπολώ όλα με τρυφερότητα και νιώθω ευγνώμων που η οικογένειά μου δεν στάθηκε ποτέ εμπόδιο σε ό,τι επιθυμούσα να ζήσω.

Τελειώνετε τις σπουδές σας και από Θεσσαλονίκη βρεθήκατε στο Λονδίνο. Πώς προέκυψε αυτή η απόφαση και για πόσα χρόνια μείνατε εκεί;

Είχα ήδη περάσει ένα μεγάλο διάστημα στο Λονδίνο, ως φοιτήτρια Erasmus, με ένα πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών από το Πολυτεχνείο της Θεσσαλονίκης όπου σπούδαζα. Η πολυπολιτισμικότητα της Αγγλίας με γοήτευσε αμέσως για να κάνω το επόμενο βήμα, όταν πήρα το πτυχίο. Το βασικότερο κίνητρο που με ώθησε να αφήσω την Ελλάδα ήταν συναισθηματικό – ερωτική μετανάστης δηλαδή – όμως, από γρήγορα η σχέση που είχα εκεί δεν προχώρησε. Παρόλα αυτά έμεινα περίπου εφτά χρόνια, όπου εργάστηκα ως Πολιτικός Μηχανικός. Οι εμπειρίες ζωής που αποκόμισα εκείνα τα χρόνια στο Λονδίνο, σε μία πραγματικότητα που ενώ φαντάζει ωραία, δεν ήταν καθημερινά εύκολη, έδωσαν τα απαραίτητα στοιχεία για την προσωπική μου εξέλιξη.

Η αγάπη σας για την ποίηση και η συνεχή αναφορά μέσα απ’ αυτά αλλά και τα πεζογραφικά σας κείμενα για την αγάπη και τον έρωτα, σας ακολούθησε και στο Λονδίνο;

Από τη στιγμή που ξεκίνησα να γράφω στα εφηβικά μου χρόνια, κατάλαβα πως το γράψιμο ήταν για μένα το ιδανικό μέσο για να βλέπω καθαρά τις σκέψεις και τα συναισθήματα που βίωνα σε έντονες περιόδους της ζωής μου. Δεν αφορούσαν μόνο την αγάπη και τον έρωτα, αλλά και κάτι πιο εσωτερικό που μου γεννούσαν διάφορα δυνατά γεγονότα, οικονομικές δυσκολίες, θέματα υγείας κλπ. Οπότε, ναι, συνέχισα και εκεί να γράφω, όχι συχνά όμως, όπως έγραφα όταν ήμουν φοιτήτρια.

Στο Λονδίνο είχα την ευκαιρία να έρθω σε επαφή και να αγαπήσω πολύ κι άλλες μορφές τέχνης. Έκανα μαθήματα μοντέρνου χορού, πήγαινα πολύ συχνά στο θέατρο, σε μουσεία και πινακοθήκες, παραστάσεις και έργα που άνοιγαν τους πνευματικούς μου ορίζοντες και με έκαναν να βλέπω πιο καθαρά την ψυχοσύνθεσή μου.

Πως αντιλαμβάνονται στο εξωτερικό την λογοτεχνία; Ισχύει ότι ο κόσμος εκεί δίνει μεγάλη σημασία στην τέχνη της γραφής;

Στην Αγγλία, η λογοτεχνία αναγνωρίζεται ως μια σημαντική μορφή τέχνης και πολιτισμού. Οι δικοί τους μεγάλοι λογοτέχνες έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της κουλτούρας τους και έχουν συμβάλει στην πλούσια κληρονομιά τους. Είναι ένας λαός περήφανος για τα έργα των Ουίλιαμ Σαίξπηρ, της Τζέιν Όστεν, του Καρόλου Ντίκενς και πολλών άλλων. Όμως με πολύ ενδιαφέρον βγαίνουν και έξω από το δικό τους πλαίσιο. Διαβάζουν αξιόλογα έργα από όλο τον κόσμο, ιστορίες της αρχαιότητας, ποίηση και θεατρικά έργα.

Η τέχνη της γραφής διδάσκεται στα σχολεία από μικρή ηλικία, με ευχάριστο τρόπο, που φέρνει τα παιδιά κοντά στη συγγραφή ως μέσο έκφρασης και δημιουργίας.

Επιστρέφετε στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Αθήνα όπου διαμένετε ως σήμερα και ξεκινά η επαφή σας ως αρθρογράφος σε ΜΚΔ, αλλά επιλέξατε να υπογράφετε με ψευδώνυμο. Για ποιον λόγο δεν φανερώσατε εξ αρχής την ταυτότητά σας;

Επειδή το περιεχόμενο που αναρτούσα, ήταν κυρίως αισθησιακά κείμενα, στίχοι και αποφθέγματα που αφορούσαν τον έρωτα και την αγάπη, ήθελα αυτοί που θα τα διάβαζαν να μην τα φίλτραραν μέσα από το πρόσωπο ή το όνομά μου. Αρχικά, ήταν κάτι σαν πείραμα θα έλεγα, για να δω αν τα γραφόμενά μου άγγιζαν και στέκονταν από μόνα τους στο αναγνωστικό κοινό. Από την άλλη, επειδή όπως ανέφερα, αρκετά κείμενα απέπνεαν έντονο ερωτισμό, φοβόμουν μήπως είχα παρενοχλήσεις από αγνώστους με μηνύματα ή άλλες μορφές, κάτι που δεν συνέβη ποτέ ευτυχώς κι αφότου πήρα την απόφαση τελικά να αποκαλύψω το όνομά μου.

Μετά από πόσο καιρό προέκυψε η ποιητική σας συλλογή «μία ιστορία αγάπης – Λόγια ενός Έρωτα» και πώς είδατε το ταξίδι της στον χώρο;

Ξεκίνησα να γράφω στα ΜΚΔ τον Νοέμβριο του 2018, με το ψευδώνυμο «μία ιστορία αγάπης» κι είχε μεγάλη απήχηση από τις πρώτες αναρτήσεις. Τον Δεκέμβριο του 2019, ύστερα από παρότρυνση πολλών ακολούθων μου, πήρα την απόφαση να συγκεντρώσω σε μία συλλογή, τα κείμενα που είχαν αγαπηθεί πιο πολύ τη χρονιά του 2019 και τελικά κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 2020.

Πριν εκδώσω τη συλλογή, γνώριζα από την αρχή πως ο κόσμος της ποίησης είναι συγκεκριμένος και μικρός στην Ελλάδα. Όμως, όταν κάποιος θέλει να δημιουργήσει με την ψυχή του, δεν τον ενδιαφέρει πόσα αντίτυπα θα πουλήσει, αλλά λαχταρά το έργο του να αγγίξει πραγματικά κάποιους, κι ας είναι λίγοι. Είχα τη χαρά η «μία ιστορία αγάπης» να αγκαλιαστεί από την αρχή της κυκλοφορίας της και μου δίνει τεράστια ικανοποίηση ακόμη και τώρα, μετά από δυόμιση χρόνια κυκλοφορίας της, που άτομα την αναζητούν στα βιβλιοπωλεία και την αγοράζουν. Η μεγαλύτερη αμοιβή μου όλα αυτά τα χρόνια στο συγγραφικό ταξίδι, είναι τα τρυφερά και ενθαρρυντικά λόγια που λαμβάνω από αναγνώστες.

Τι ρόλο παίζει ο έρωτας στη ζωή σας;

Παίζει τον κυριότερο ρόλο στη ζωή μου και μέχρι τώρα όσες φορές τον ακολούθησα, κερδισμένη βγήκα. Όπως ανέφερα και παραπάνω, έρωτας ήταν ο βασικός λόγος που πήγα στην Αγγλία, αλλά έρωτας ήταν και ο λόγος που μετακόμισα στην Αθήνα.

Δεν συναντώ τον έρωτα μόνο σε πρόσωπα, αλλά επίσης σε καθημερινά πράγματα και συνήθειές μου που αγαπώ πολύ. Επίσης, όταν νιώθω πάθος με κάτι, αυτό το συναίσθημα γίνεται η κινητήριος δύναμη για να ξυπνήσω τη φαντασία μου, τα όνειρα και να δημιουργήσω κάτι όμορφο, είτε είναι στο κομμάτι της συγγραφής, είτε στον χορό, ή ακόμη και στην κουζίνα.

Αναμένουμε σύντομα το πρώτο σας μυθιστόρημα, θέλετε να μας δώσετε μια μικρή γεύση απ’ το περιεχόμενο, ή το είδος;

Είναι ένα κοινωνικό μυθιστόρημα, με έντονα τα στοιχεία ψυχογραφήματος. Όπως και στη ζωή, έτσι και σε αυτή την ιστορία, υπάρχουν εσωτερικοί προβληματισμοί, εξωτερικά εμπόδια, έρωτες, ανατροπές και εκπλήξεις.

Ο ρόλος ποιήτρια μπαίνει απλά στην άκρη για ξεκούραση ή τον αφήνετε οριστικά πίσω σας;

Για να είμαι ειλικρινής δεν ήθελα ποτέ να σηκώσω αυτόν τον τίτλο, παρόλο που πολλοί με έχουν αποκαλέσει ποιήτρια. Ποίηση δεν είναι οι στίχοι αγάπης που έχω γράψει προσωπικά. Η ποίηση είναι ένα λογοτεχνικό είδος με βάθος και στοχασμούς, σφαιρικά γύρω από τον άνθρωπο, έχοντας οδηγό το συναίσθημα και τις ανησυχίες του δημιουργού και προορισμό τον ψυχισμό του κάθε αναγνώστη. Προτιμώ τον τίτλο συγγραφέας, όμως μπορώ να σας αποκαλύψω πως όταν ξεκουράζομαι, υπάρχουν φορές που γράφω κείμενα με έντονο λυρικό στοιχείο, τα οποία δεν έχω δημοσιεύσει πουθενά. Προς το παρόν έχω επικεντρωθεί στη συγγραφή του μυθιστορήματος που κοντεύω να το τελειώσω. Μου αρέσει η πεζογραφία, αλλά όπως λένε, ποτέ μην λες ποτέ. Έχω και τα δύο ως μέσο έκφρασης, απλά τα ποιητικά κείμενα προς το παρόν, τα κρατάω για μένα.

Πώς περνάτε τον ελεύθερο χρόνο σας, τι είναι αυτό που σας χαλαρώνει και γεμίζει τις μπαταρίες σας;

Ως εργαζόμενη, σύζυγος και μητέρα δύο εφήβων, δεν έχω και πολύ ελεύθερο χρόνο, αλλά κάνω χώρο στις ελάχιστες στιγμές που μου απομένουν μέσα στην ημέρα, για να γράψω, όσο κουρασμένη κι αν είμαι. Σίγουρα μέσα στην εβδομάδα θα δώσω χρόνο σε φίλους που ξεχωρίζω στη ζωή μου και θα μιλήσω μαζί τους στο τηλέφωνο ή θα τους δω για έναν καφέ. Αυτό πραγματικά γεμίζει τις μπαταρίες μου.

Πάω στο γυμναστήριο, περπατάω, ή χορεύω. Μου αρέσει πολύ η κίνηση κι επειδή η συγγραφή και η δουλειά μου με θέλουν αρκετές ώρες σε μία καρέκλα, με την πρώτη ευκαιρία πετάγομαι όρθια για να κουνήσω τα χέρια και τα πόδια.

Από τα πράγματα που αγαπώ είναι να καλώ φίλους για φαγητό και σε αυτές τις περιπτώσεις μαγειρεύω συνταγές από όλον τον κόσμο, προτιμώντας την ινδική, την ταϋλανδέζικη και τη μαροκινή. Σαφώς, το θέατρο, ο κινηματογράφος, το διάβασμα και μία έξοδος με καλούς φίλους είναι σταθερές αξίες για ένα όμορφο σαββατόβραδο.

Αγαπημένη φράση που σας έγινε συνήθεια.

Ο στίχος «Είτε βραδιάζει είτε φέγγει μένει λευκό το γιασεμί» του Γιώργου Σεφέρη είναι χαραγμένος μέσα μου για πολλά χρόνια, γιατί μου αρέσει η άποψη πως αυτό που πραγματικά αξίζει στη ζωή, διατηρεί την ταυτότητα και την ομορφιά του ανεξαρτήτως συνθηκών. Ακόμη κι όταν περνάει ο χρόνος από πάνω του και το φθείρει εξωτερικά, η ουσία μέσα μένει αναλλοίωτη.

Αγαπημένη/ος συγγραφέας;

Θα αναφέρω αυτούς που πρωτογνώρισα και πρωτοαγάπησα. Σε μικρή ηλικία ήρθα σε επαφή με τα έργα του Καβάφη. Ήταν για χρόνια στην κορυφή της λογοτεχνικής λίστας μου. Αργότερα, στην Αγγλία, διάβασα για πρώτη φορά τον Ιάπωνα, Χαρούκι Μουρακάμι, συγκεκριμένα το «Σπούτνικ Αγαπημένη» κι ερωτεύτηκα τους κόσμους που δημιουργεί στα μυθιστορήματά του. Έκτοτε ακολούθησαν πολλοί, Έλληνες και ξένοι συγγραφείς και ποιητές.

Πώς θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας με τρεις λέξεις;

Ανήσυχη, θετική, συναισθηματική.

Θεωρείτε μειονέκτημα και πλεονέκτημα σας;

Έχω μάθει με ό,τι καταπιάνομαι να το κάνω με επαγγελματισμό, σε βαθμό τελειομανίας που σαφώς από πίσω κρύβονται κάποιες ανασφάλειές μου. Είναι κάτι που πολλές φορές με δυσκολεύει στην καθημερινότητα, από την άλλη όμως δείχνει μία συνέπεια με όποιον συνεργάζομαι.

Πλεονέκτημα θα έλεγα, πως όταν θέλω να πετύχω κάτι, δουλεύω σκληρά, δεν τα παρατάω, έχω πίστη και οραματίζομαι τη θετική πλευρά αυτού. Πιστεύω πως έτσι το φέρνω πιο κοντά μου για να πραγματοποιηθεί.

Πώς βλέπετε στις μέρες μας τον χώρο του βιβλίου;

Αν εξαιρέσω ένα συγκεκριμένο ποσοστό ανθρώπων που σταθερά αγαπούν το διάβασμα, βλέπω πως το βιβλίο σε λίγο χρόνια θα γίνει κάτι vintage, όπως είναι πλέον οι δίσκοι μουσικής από βινύλιο. Είναι ενθαρρυντικό πως στις ημέρες μας μπορεί κάποιος να ακούσει ένα βιβλίο (audiobooks) αν δεν έχει χρόνο να διαβάσει, αλλά από την άλλη, βλέποντας τη νέα γενιά που με το ζόρι αγοράζουν ένα βιβλίο τον χρόνο, δεν ξέρω ποιο θα είναι το μέλλον. Έχω όμως μία ελπίδα, πως ο κόσμος δεν θα το παρατήσει. Ας δίνουμε τουλάχιστον εμείς το παράδειγμα στα παιδιά. Ακόμη κι αν τώρα δεν διαβάζουν, πιστεύω πως ως ενήλικες αργότερα, θα καταλάβουν την αξία της λογοτεχνίας για τη δική τους πνευματική ανάπτυξη.

Αγαπημένη ώρα συγγραφής και τι έχετε απαραίτητα δίπλα σας όταν γράφετε;

Επειδή εργάζομαι από το σπίτι, το καλό είναι πως μπορώ να ρυθμίσω το πρόγραμμά μου όταν δεν έχω κάτι επείγον να παραδώσω. Συνήθως γράφω όταν όλοι λείπουν από το σπίτι το πρωί ή το μεσημέρι που τα παιδιά διαβάζουν. Αν έχω ενέργεια μπορεί να γράψω και το βράδυ. Ένα – δύο βιβλία που μου δίνουν έμπνευση και μία λίστα με αγαπημένες λέξεις βρίσκονται πάντα στο γραφείο μου. Προτιμώ να το έχω τακτοποιημένο και καθαρό και με όσο το δυνατόν λιγότερα πράγματα πάνω για να μην αποσπάται η προσοχή μου. Στο background παίζει πάντα χαμηλά μουσική, συνήθως κλασσική, τζαζ ή chill-out χωρίς στίχους.

Αν σας πηγαίναμε σε άλλο μέρος/ εποχή θα ήταν;

Ωραία θα ήταν να με πηγαίνατε για λίγο στα 70ς στο Λονδίνο ή στη Νέα Υόρκη, σίγουρα σε κάποιο μεγάλο event με μουσική, party, φεστιβάλ ή συναυλία. Ή λίγο πιο πίσω, πχ. Στην πρώτη live εμφάνιση του Frank Sinatra ή των Beatles.

Μια ευχή για το μέλλον και μια συμβουλή για το νέο αίμα που ξεκινά δειλά στον χώρο μας;

Εύχομαι, να μην σταματήσουμε ποτέ να αγαπούμε τα καλά βιβλία, γιατί μέσα από τη λογοτεχνία, αλλά και την κάθε είδους τέχνη, έρχεται η αυτογνωσία και η αυτοβελτίωση, η πρόοδος και το άνοιγμα του πνεύματος και της ψυχής.

Αν κάποιος νιώσει και την παραμικρή σπίθα συγγραφής μέσα του, να προχωρήσει προς αυτό χωρίς δισταγμούς, έστω και ερασιτεχνικά ή πειραματικά. Κανένας δεν φτάνει στον προορισμό που θέλει από τη μία μέρα στην άλλη, θέλει κόπο, πόνο, ανθεκτικότητα, αντοχή και πολλή δουλειά. Κι αυτός ο αγώνας δεν σταματά ποτέ.