Δεν του αρέσει να μιλά για τα παλιά κυρίως γιατί του έλειπε η μητέρα του. Παιδί της Κατοχής, μεγαλωμένος με συσσίτια, κρατούσε κι αυτός, όπως εξομολογείται, τη σταφίδα στη χούφτα…
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1938 και τελείωσε το νυχτερινό Γυμνάσιο, στη Χέυδεν. Δεν θέλει να… ταξιδεύει στο παρελθόν, στην περίοδο της Κατοχής και του Εμφυλίου, όχι γιατί είναι πληγωμένος, είναι εμπειρίες ζωής όλα αυτά τα οποία πέρασε, αλλά δεν θα ήθελε ο τόπος να τα ξαναπεράσει όλα αυτά. «Αισθάνομαι βαθιά Ελληνας», λέει, «είμαι ένας Ελληνας ο οποίος έχει παιδευτεί στην πορεία των χρόνων, στην πορεία της ζωής μου».
Του είναι δύσκολο να μιλάει και να θυμάται εκείνη την εποχή, εξαιτίας της μητέρας του. Την αποχωρίστηκε πολύ μικρός, αφού ήταν πολιτική εξόριστος από το ’47. Την έστειλαν στο Τρίκερι, αργότερα στη Μακρόνησο και σε άλλες εξορίες. Τη γνώρισε πολύ αργότερα, όταν επέστρεψε. Συνάντησε τότε μια αγνώριστη μάνα… «Δεν μου αρέσει καθόλου το παρελθόν… Ολοι αυτοί οι άνθρωποι που προδόθηκαν…».
Ο Νικήτας Τσακίρογλου τέλειωσε τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου το 1968 με σπουδαίους δασκάλους, όπως οι Αιμίλιος Χουρμούζιος, Σωκράτης Καραντινός, Αγγελος Τερζάκης, ο καθηγητής Ζώρας, η Ελενα Τσουκαλά στη χορογραφία, που τον αποκαλούσε «Νιζίνσκι». «Η ζωή στο θέατρο», εξομολογείται, «είναι μια περιπέτεια, μια ατέλειωτη περιπέτεια. Ετσι την έχω αντιληφθεί, πάντα χρωστάς και δεν σου χρωστάει…».
Εχει συναντήσει πολλούς σημαντικούς ανθρώπους του θεάτρου και αυτό το θεωρεί μεγάλη του περιουσία. Ο Σπύρος Ευαγγελάτος ήταν συμμαθητής του στη Δραματική Σχολή, εκεί γνωρίστηκαν, τελείωσαν μαζί και ένωσαν αρκετές φορές τις φιλοδοξίες τους. Κορυφαία στιγμή όταν ανέβασαν μαζί τον Γκάσπαρ του Χάντερ, μια σημαντική παράσταση που έχει μείνει στη μνήμη του ελληνικού θεάτρου και του χάρισε το Βραβείο Κατίνας Παξινού. Το 1997 απέσπασε και το βραβείο Αιμίλιος Βεάκης για τον ρόλο του Ετεοκλή στο «Επτά Επί Θήβας».
Το 1997 ίδρυσε την Πολιτιστική Εταιρεία «Επιλογή». Σημαντικός σταθμός στην καριέρα του ήταν όταν του ανατέθηκε η θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος από το 2004. Επί θητείας του το ΚΘΒΕ ευτύχησε, παρά τις χρόνιες οικονομικές δυσκολίες. Με μια δραστηριότητα πέρα από τη συνεχή ροή των παραστάσεων, αφού έγινε και προσπάθεια να πλησιάσουν τις βαλκανικές χώρες και να δημιουργήσουν καλές σχέσεις μέσω του πολιτισμού, μέσω του θεάτρου. Ετσι δημιουργήθηκε το Βαλκανικό Θέατρο όπου συναντήθηκαν σημαντικοί θίασοι από Τουρκία, Κύπρο, Σλοβενία, φτιάχνοντας ένα φεστιβάλ με σημαντικές παραστάσεις που γνώρισε τότε η Θεσσαλονίκη.
Το ΚΘΒΕ κατέβαινε στην Επίδαυρο και με αριστοφανική κωμωδία και με δράμα αλλά έγινε και το Φεστιβάλ της Μαρώνειας, που περιείχε όχι μόνο θέατρο, αλλά και τοπικά δρώμενα, χορό, μουσική, είχε μια ποικιλία θεάματος που αυτό συνεχίστηκε για τρία-τέσσερα χρόνια μέχρι που έφυγε τον Μάιο του 2009.
Στον κινηματογράφο έχει παίξει σε ταινίες όπως τα «Χρώματα της Ιριδας», «Οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας», «Βαριετέ» του Νίκου Παναγιωτόπουλου, «Παραγγελιά» του Παύλου Τάσσιου, «Ελευθέριος Βενιζέλος 1910-1927» του Παντελή Βούλγαρη, «Ξαφνικός έρωτας» του Γιώργου Τσεμπερόπουλου κ.ά. Αρκετές είναι οι δουλειές που έκανε και στην τηλεόραση: «Γιούγκερμαν», «Μαρία Πάρνη», «Κίτρινος φάκελος», «Μικρές αγγελίες», «Εκμέκ παγωτό». «Το γελοίον του πράγματος», «Απαγορευμένη αγάπη» κ.ά. Δεν είναι όμως το είδος που τον ενδιέφερε πολύ: «Δεν την αγάπησα και ενδεχομένως να μη με αγάπησε και αυτή…», εξομολογείται.
Είναι παντρεμένος με την αγάπη της ζωής του, όπως λέει, τη Χρυσούλα Διαβάτη. Μια γυναίκα που πορεύτηκαν μαζί και στη ζωή και μερικές φορές στην τέχνη. Εχουν δύο παιδιά και δύο εγγόνια.
