Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

Οι αναγνώστες των κειμένων μου, πολλές φορές μου έχουν αναφέρει ότι τα κείμενά μου διαπνέονται από έναν γραπτό δυναμισμό και μία αυτοπεποίθηση.

Ο γραπτός λόγος δεν έχει την αμεσότητα και τη διάδραση της προφορικής επικοινωνίας, δεν έχει την πλαστικότητα της δια ζώσης επικοινωνίας.

Στον προφορικό λόγο μπορείς να “μαζέψεις” κάτι, να το τοποθετήσεις διαφορετικά, προσφέρει μία άλλου είδους ζύμωση με τον συνομιλητή ή το ακροατήριο. Το ίσως μεγαλύτερο μειονέκτημά του είναι ότι αν συνομιλείς με πολλά άτομα παράλληλα, ενδεχομένως, οι απόψεις σου να μην ακουστούν αποτελεσματικά και να μην ευδοκιμήσουν. 

Ο γραπτός λόγος φαίνεται εξωτερικά πως είναι απόλυτος, αλλά αυτό δεν υφίσταται. Είναι η υπεράσπιση της άποψης του αρθρογράφου, η οποία δεν έχει άμεση επικοινωνία με κάποιον συνομιλητή, αλλά με έναν αναγνώστη που θα διαβάσει -ενδεχομένως- τις σκέψεις του σε πιο ήρεμο περιβάλλον. επειδή, λοιπόν, απουσιάζει η τριβή και η αλληλεπίδραση, προσπαθεί να δημιουργήσει την αίσθηση πως είναι εκεί και παραθέτει κάθε του γνώση προς επίρρωση του επιχειρήματός του. 

Ο γραπτός λόγος δε δίνει τη δυνατότητα της άμεσης επικοινωνίας, αλλά της πιο ήρεμης.

Διότι οι άνθρωποι διαβάζουν, συνήθως, τις ώρες που είναι χαλαροί και μεταβολίζουν καλύτερα το περιεχόμενο ενός κειμένου.

Ο γραπτός λόγος δεν είναι αλαζόνας ή απόλυτος; απλά είναι οργανωμένος και όχι άναρχος, δυναμικός και όι αφοριστικός.