Γράφει ο Υποβολέας

Την “Ευτυχία” την πρωτοείδα σε μια αίθουσα των σύγχρονων multiplex όταν κυκλοφόρησε, περίπου ένα χρόνο από σήμερα. Την ξαναείδα την περίοδο της πρώτης καραντίνας σε μια οθόνη υπολογιστή. Τρίτωσε το καλό με την πρώτη τηλεοπτική προβολή της, αυτές τις μέρες.

Όπως με όλες τις ταινίες, η κάθε νέα παρακολούθηση προσφέρει και μια καινούρια οπτική, μεγαλύτερη προσοχή στις λεπτομέρειες της πλοκής αλλά και των κινηματογραφικών στοιχείων.

Θα μπορούσαμε να μείνουμε στις τεχνικές ελλείψεις, στα σεναριακά άλματα και μια διαρκή διάθεση δικαιολόγησης των προσωπικών ατοπημάτων της Παπαγιαννοπούλου. Η ακόμα να επισημάνουμε κάποιες ερμηνευτικές υπερβολές που ακολουθούν τη σκηνοθετική τάση για “εκβιαστική” συναισθηματική παραπλάνηση.

Θα ήταν όμως άδικο για την ταινία να μείνουμε μόνο σε αυτά.

Οι δυο πρωταγωνίστριες προσφέρουν μερικές εξαιρετικά δυνατές, σχεδόν καθηλωτικές, στιγμές. Οι ιστορικές αναφορές είναι πολύ κοντά στην πραγματικότητα. Ο διαρκής “διάλογος” της Ευτυχίας με το υπερφυσικό και τον θάνατο, εξίσου συγκινητικός.

Είναι μια άνιση προσπάθεια, με θετικά και αρνητικά στοιχεία. Όμως δεν χρειάζεται να γινόμαστε μηδενιστές. Ο ελληνικός κινηματογράφος έχει ανάγκη από ταινίες που μπορούν να προσελκύσουν το όλο ενδιαφέρον του κοινού δίχως να ξοδεύονται σε φθηνό χιούμορ, την σαπουνοπερίστικη ρομαντζάδα και την “αρρωστημένη” κουλτούρα.

Κι αν μη τι άλλο, η “Ευτυχία” καταφέρνει να διαχειριστεί μια δύσκολη ιστορία με ευαισθησία και να δώσει στο θεατή ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα. Κι αυτό αρκεί, για αρχή…