Η Αλίκη Κατσαβού, που αυτό το διάστημα σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στην παιδική παράσταση “Του τραγουδιού το παραμύθι” στο θέατρο Άβατον, απαντά στις ερωτήσεις του Κωνσταντίνου Μανίκα.
Πρωταγωνιστείτε στην παράσταση «Του τραγουδιού το παραμύθι». Ποιο είναι το περιεχόμενο της;
Το έργο του Τάκη Χρυσούλη μιλάει για την ομορφιά της ζωής έτσι όπως έχει αποτυπωθεί στην ποίησή μας. Μετά από δύο χρόνια με απομόνωση, υγειονομικά μέτρα, φόβο να φωλιάζει στην ψυχή, έχουμε όλοι ανάγκη να γεμίσουμε ελπίδα για την ομορφιά και το όνειρο που μας περιβάλλει παρά τις δυσκολίες της ζωής. Αυτό κάνει το έργο μας και μέσα από την χαρά του παιχνιδιού, τη μουσική, την ποίηση και το τραγούδι, ανακαλύπτουμε την δύναμη της τέχνης και εμψυχωνόμαστε κοινό και καλλιτέχνες.
Περιγράψτε μας τον δικό σας ρόλο στην παράσταση;
Είμαι η Μυρτώ, ένα ξεχασμένο παιχνίδι, μια κούκλα που διψά να βρει τον παλιάτσο της για να πορευτούν στη ζωή και να ανακαλύψουν το όνειρο. Είναι τρυφερή και παιχνιδιάρα! Ξέρει ιστορίες από τη γιαγιά της και βιάζεται να τις μοιραστεί με τα παιδιά, στον κήπο των παραμυθιών.
Ποιες δυσκολίες υπάρχουν στη μεταφορά του ποιητικού λόγου στο παιδικό κοινό και πώς ξεπερνιούνται;
Τα παιδιά ενθουσιάζονται με τη συμμετοχή τους στη σκηνή και χωρίς να το καταλάβουν η ποίηση αποτυπώνεται στην ψυχή τους. Η δυσκολία είναι μόνο στο σεβασμό προς τη μεγάλη ποίηση που θέλουμε να γνωρίσουμε στα παιδιά. Να μην προδώσουμε τον τέλειο λόγο. Όμως είμαστε ένας λαός τυχερός γιατί τραγουδάμε την ποίησή μας. Με αυτό ως αφορμή και με τη δύναμη και τη γοητεία του θεάτρου το σώμα της ποίησης ζωντανεύει. Ο Τάκης Χρυσούλης έχει δημιουργήσει ένα έργο που ισορροπεί τέλεια όλα αυτά που σας περιγράφω και επιπλέον λαμβάνει υπόψιν την ηλικία του κοινού που απευθύνεται.
Πώς αντιδρούν τα παιδιά όταν έρχονται, ίσως για πρώτη φορά, σε επαφή με τα λόγια των μεγάλων μας ποιητών;
Σαν έτοιμα από καιρό… Και να σας πω την αλήθεια; Ο στόχος δεν είναι να κάνουμε μάθημα. Δεν θα καταλάβουν ότι άκουσαν περίπου 15 ποιήματα σε μια ώρα. Όμως θα έχουν ζήσει μέσα στην ομορφιά του λόγου και της σπουδαίας μουσικής όσο διαρκεί η παράσταση. Όλα γίνονται χωρίς προσποίηση, χωρίς υπερβολή και χωρίς υπογράμμιση. Σαν να είναι ένα όνειρο, ένα παιχνίδι απ΄ αυτά που παίζουν τα παιδιά στα πάρκα. Αργότερα τα παιδιά όταν θα συναντηθούν ξανά με αυτά τα ποιήματα θα τα νοιώθουν δικά τους.
θεωρείτε ότι ο διαχρονικός πολιτιστικός μας πλούτος μένει ανεκμετάλλευτος στη σύγχρονη τέχνη;
Ναι, πραγματικά είναι αυτό το διαμαντένιο κοίτασμα της παράδοσης είναι ανεκμετάλευτο. Κι αυτό πιστεύω συμβαίνει γιατί ζούμε σε μια κοινωνία στραμμένη στην παραγωγή οικονομικού και όχι ψυχικού πλούτου. Η βιασύνη με την οποία ζούμε, η απαξίωση της συμβολής της τέχνης στον εμπλουτισμό της ζωής και η έλλειψη παιδείας οδηγούν στην αποξήρανση του ψυχικού τοπίου.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο καλλιτεχνικό σας όνειρο;
Να έχω καταφέρει ως τη δύση της ζωής μου να δημιουργώ ακάματα ώστε να μπορέσω να εκφράσω επαρκώς το όνειρό μου για τον κόσμο που ζούμε, μέσα από πολλές καλλιτεχνικές δημιουργίες που ο κόσμος θα βλέπει σε αυτές κάτι από τον εαυτό του.
Χρειαζόμαστε περισσότερο ρομαντισμό ή ρεαλισμό, στην εποχή μας;
Και τα δύο είναι χρήσιμα σε μια ισορροπία. Αλλά να σας πω τι πιστεύω ότι χρειαζόμαστε περισσότερο και μέσα από την τέχνη και μέσα στην οικογένεια και σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης ύπαρξης; Αγάπη και ευγένεια! Αυτά!
