Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας
Είναι κακό να θέλει κανείς να γίνει μοντέλο; Όχι βέβαια. Ποιος δικαιούται να στιγματίσει αρνητικά την επιθυμία ενός ανθρώπου να αξιοποιήσει το αισθητικό κάλος που διαθέτει για επαγγελματικούς σκοπούς. Άλλωστε από αρχαιοτάτων χρόνων ο ελληνικός πολιτισμός προβάλει και εξυμνεί την ομορφιά και την αποτυπώνει σε σωρεία μνημείων. Η δύναμη της αρμονίας, σε όλα τα επίπεδα, είναι αδιαμφισβήτητη και η βασική αρχή που θέλει ένα καλά εξασκημένο μυαλό να χρειάζεται κι ένα καλά διατηρημένο σώμα, για να αποδώσει τα μέγιστα, αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της ελληνικής φιλοσοφίας και του προτεινόμενου τρόπου ζωής.
Τι το αρνητικό, λοιπόν, έχει ένα τηλεοπτικό σόου, που επιχειρεί να αναδείξει τα καλλίγραμμα σώματα νέων αγοριών και κοριτσιών ως πρότυπο καλαισθησίας; Θεωρητικά τίποτα, θα μπορούσε να υποστηρίξει κάποιος. Μόνο που το συγκεκριμένο τηλεοπτικό προϊόν, ως και τα περισσότερα αντίστοιχα, που γεμίζουν το τις οθόνες μας το τελευταίο διάστημα δεν αποτελούν διαγωνισμούς όπως διατείνονται.
Ένας διαγωνισμός, μένει αποκλειστικά στο κομμάτι του υγιούς ανταγωνισμού και ασχολείται με οτιδήποτε αφορά τον υποτιθέμενο τελικό σκοπό του. Όμως, στην πράξη όλα αυτά τα σόου νοιάζονται κυρίως για οτιδήποτε αλλά παρά για την βασική θεματολογία τους. Κουτσομπολιά, ίντριγκες, στημένες κόντρες, πικρόχολα ή πιπεράτα σχόλια, είναι ελάχιστα από τα συστατικά της επιτυχημένης συνταγής για αύξηση της τηλεθέασης και αυτή ακολουθούν. Όλα τα άλλα λειτουργούν σχεδόν ως αναγκαίο κακό. Ένα “επαγγελματικό” περίβλημα για να κρυφτεί από κάτω η αχόρταγη όρεξη για ανθρωποφαγία.
Το χειρότερο, βέβαια, δεν είναι η προφανής παραπλάνηση των διαγωνιζόμενων. Οι πιο πολλοί από αυτούς δεν είναι κουτοί. Κατανοούν τους περιορισμούς και τους τηλεοπτικούς στόχους του κάθε concept. Ψάχνουν μια ευκαιρία στο όνειρο και την αρπάζουν ακόμη κι εκεί που η εκμετάλλευση τους ως “φθηνοί ηθοποιοί” σε ένα σήριαλ χωρίς όνομα, τους μειώνει και σπάνια τους δίνει οποιαδήποτε ώθηση στην καριέρα τους.
Όχι, δεν πρόκειται για θύματα. Δεν εξιδανικεύουμε τη στάση. Η προσωπική ευθύνη παραμένει ισχυρή και ουσιώδης. Σε μια κοινωνία βουτηγμένη στην έπαρση της πλαστής εικόνας, του εύκολου κέρδους και της πρόσκαιρης αναγνωρισιμότητας, τα νέα παιδιά βρίσκουν καταφύγιο “επιτυχίας” σε οτιδήποτε τρέφει αυτό το τρίπτυχο “ανάδειξης”.
Είναι σίγουρο ότι η πικρή πραγματικότητα θα τους απογοητεύσει. Σπάνια θα προσεγγιστούν οι υψηλοί αρχικοί στόχοι. Ακόμη πιο σπάνια θα αποκτήσουν μόνιμη επαγγελματική οντότητα και κύρος στον χώρο τους. Δεν είναι κακό, λοιπόν, να θες να γίνεις μοντέλο. Κακό είναι να μην είσαι προετοιμασμένος για την “παγωνιά” που θα ακολουθήσει τη στιγμιαία “δόξα”. Ζακέτα να πάρεις, γιατί ο “χειμώνας”, που ακολουθεί το “καλοκαίρι”, θα είναι βαρύς.
