«Οι κακοί άνθρωποι φθονούν και μισούν. Είναι ο δικός τους τρόπος να θαυμάζουν» Β.ΟΥΓΚΩ
Γράφει ο Χριστόφορος Τριάντης
Αυτό το πολιτικό και οικονομικό σύστημα, όπως έχει διαμορφωθεί σε πλανητικό επίπεδο, είναι ένα βαθιά συντηρητικό κατασκεύασμα, αδιάφορο (εντελώς) και εχθρικό προς τη δημοκρατία και τον πολίτη. Οι συνταγματικές δηλώσεις με τις οποίες «εκτρέφεται» και επιβεβαιώνεται η οικουμενική τάξη, και γράφονται στους καταστατικούς- συνταγματικούς χάρτες, όπως είναι : η ισότητα, η ισηγορία, ελευθερία και άλλα συναφή (και συμπαρομαρτούντα) είναι λέξεις κενές και ανίσχυρες, για να μην πω νεφελώματα κωμωδιών, δίχως καμία υπερβατική χροιά. Σχεδόν, όλα τα πολιτικά και «κοινοβουλευτικά» μέτρα, εξυπηρετούν συγκεκριμένες μειοψηφίες, ενώ στην πλειοψηφία απομένει ο ρόλος της φθονερής μάζας, κυρίως λόγω ακυρώσεων: των επιθυμιών, των προσδοκιών και των μικροαστικών (καταναλωτικών κυρίως) ονείρων.
Λοιπόν, έχει συντελεστεί, προ καιρού, η δολοφονία της αριστείας και της αστικής συνείδησης, με την έννοια της καλλιέργειας και της αντισυμπλεγματικής ανωτερότητας. Στο σώμα της δημοκρατίας παρασιτούν χιλιάδες τοξικοί-ταξικοί και παρασιτικοί οργανισμοί. Ο καθένας λειτουργεί ωφελιμιστικά (και αντιπνευματικά), καλλιεργώντας τον φθόνο και τη μνησικακία. Οι ανόητοι φθονούν τους έξυπνους, οι έξυπνοι εξαντλούν την εξυπνάδα τους, στο να φθονούν τους δήθεν πετυχημένους (στις μικροκοινωνίες και τα ευρύτερα τηλεψηφιακά σύνολα), οι επιτυχημένοι (οικονομικά) φθονούν τους ανθρώπους του πνεύματος (που «οικονομάνε» φήμη και εύκολη ηδονή). Οι πνευματικοί άνθρωποι φθονούν τους ανωτέρους τους, αυτούς που έχουν δύναμη (πολιτική) και έχουν αναλάβει τον ρόλο των σωτήρων (εθνών, λαών και οικονομιών). Είναι οι πρωταγωνιστές της πληκτικής ιστορίας, οι επικοί ή ανταλλακτικοί θεοί. Μα και ετούτοι φθονούν τον ίδιο τον Θεό, που δεν μπορούν να τον αντικαταστήσουν (προσπαθούν ματαίως, αλλά το πεπρωμένο είναι ανίκητο). Έχουν τον ορθολογισμό τους, αλλά τους διαφεύγει η μεταφυσική επιβράβευση, η ένδοξη και μακρά μνήμη. Κατάφεραν όμως κι έγιναν μικροί θεοί, λίγο πιο πάνω από τους καθηγητάκους των πανεπιστημίων ή τους φιλοσοφούντες στα «εσπερικά» σαλόνια. Το «εγώ» τους είναι μεγαλύτερο από το «εγώ» εκατομμυρίων ανθρώπων.
Όλοι, μα οι όλοι, οι σκεπτόμενοι και ενοικούντες στα μεσαία διαζώματα σκυλεύουν την ύπαρξη (και την πολιτεία), όπως μπορούν. Και οι «άξιες» μειοψηφίες εμβολιάζουν τις όποιες αναζητήσεις και αποφάσεις τους, με το μικρό τους «εγώ». Σταθερή αξία φθόνου. Μισούν κυριολεκτικά ακόμα και τον τόπο που ζουν. Κερδίζουν έτσι αναγνωσιμότητα και αποκτούν ταυτότητα και χαρακτήρα. Γίνονται οι λεγόμενοι επαναστάτες των πεζοδρομίων, χωρίς προσωπική γνώμη, φουλαρισμένοι στην ημιμάθεια και τη δίψα για οφίτσια (μικρά και μεγάλα). Πολιτική πρόταση συμπλεγματικών : να φύγουν οι «αντιδημοκρατικοί» και «αντεπαναστάτες» εξουσιαστές, για να γίνουμε εμείς οι εξουσιαστές και οι τιμητές, με κύριο άξονα τον κορβανά (τον καπιταλιστικό πάντα). Η πλήξη αγκαλιά με τον φθόνο, τυπική επαναστατική διαδικασία των νεωτερικών μειοψηφιών.
Παλιότερα, οι διαχωρισμοί κοινωνικοί και πνευματικοί, βασίζονταν σε κριτήρια που δεν χωρούσαν σκεπτικιστικές σοφιστείες και πράξεις. Υπήρχαν οι άριστοι του πνεύματος, οι άριστοι της τέχνης και της σκέψης, οι άριστοι της πολιτικής (κάποιοι από αυτούς για ίδιον όφελος, αλλά ξεκάθαρα και φανερά). Τώρα όλα είναι θέμα διαφήμισης, χυδαίων δημόσιων σχέσεων, προσωπικών καταγγελιών, πολιτικής διαπλοκής, χρηματαποστολών και εισπράξεων (από όπου δύναται ο καθένας). Τώρα απομένει στέρεος ο φθόνος, το μίσος, και η κακία (μαζί με την χυδαία κακότητα). Τουλάχιστον η σύγχρονη δημοκρατία σού επιτρέπει να μισείς και να φθονείς ελεύθερα, δίχως κόστος και φόβο. Αν κιόλας αυτό σού εξασφαλίζει έναν ήσυχο ύπνο, βρίσκεσαι στον σωστό δρόμο. Παράλληλα, παραμένουν αναλλοίωτες και τερατοποιημένες, οι ταξικές διαφορές. Γιγαντώνονται επικίνδυνα οι ταξικοί εγωισμοί. Ο σεβασμός στο πρόσωπο και η ευγένεια χάνεται, το ίδιο γίνεται και απέναντι στην τέχνη. Το «εγώ» μεγαλώνει (εντελώς στρεβλά και φθονερά) μέχρι να ενταχθεί στη χορεία της παλιανθρωπιάς, στους οικονομικούς σχεδιασμούς και στους χυδαίους θανάτους, αφήνοντας επί του πεδίου της πραγματικότητας, θανατερά ψήγματα κακίας και αθλιότητας.
