Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Συγγραφέας
Τα renuion γενικώς δεν ήταν ποτέ του γούστου μου. Είτε εκπέμπουν μια μίζερη νοσταλγία για το εξιδανικευμένο παρελθόν, είτε καταντούν μια αμήχανη σκηνή δίχως νόημα και σκοπό. Κάπως έτσι κινήθηκε και το περιβόητο reunion των Friends. Τα Φιλαράκια, με τα οποία κυριολεκτικά μεγαλώσαμε, με το χιούμορ τους ξεσκάσαμε από τις επιτακτικές υποχρεώσεις και τα σφιχτά χρονοδιαγράμματα.
Πόσες φορές δεν απαιτήσαμε την επανέναρξη του σήριαλ, πόσα ψεύτικα trailer επικείμενης σχετικής ταινίας δεν φτιάχτηκαν στο youtube;
Οι ελάχιστες δυνατές προσπάθειες για να εκφράσουν όλους όσους ένιωθαν το κενό, την έλλειψη από εκείνο το μαγικό συστατικό που μας έφερνε μια περίεργη ισορροπία, μια συναισθηματική ευωδιά, λειτουργούσε, κάθε εβδομάδα, ως αμορτισέρ αποφόρτισης. Όμως κάπου βαθιά μέσα μας γνωρίζαμε ότι μια τέτοια πιθανότητα για να μην καταντήσει ένα ευτελισμένο τηλεοπτικό ή κινηματογραφικό προϊόν, θα έπρεπε να έχουν πρώτα εκπληρωθεί συγκεκριμένες προϋποθέσεις.
Κι αν θέλουμε να είμαστε απολύτως ειλικρινείς, το reunion που είδαμε στις οθόνες μας πριν μερικές μέρες, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως τεράστια απογοήτευση. Ναι, ήταν ευχάριστο να βλέπεις μετά από τόσα χρόνια μαζεμένους όλους τους ήρωες της αγαπημένης σου σειράς. Μερικές αγαπημένες ατάκες σχημάτισαν το ίδιο χαμόγελο στα χείλη, η προσομοίωση του τότε ύφους και της διάθεσης έφεραν γλυκές αναμνήσεις.
Όμως αυτό δεν αρκεί. Όλοι τους εμφανώς “κουρασμένοι” κι ας προσπαθούσαν να προσποιηθούν το αντίθετο.
Αυτό που απέφευγαν τόσον καιρό το πράττουν τώρα προφανώς όχι από νοσταλγία ή αγάπη για τους τηλεθεατές αλλά κάτω από την πίεση των εταιρειών που σε αυτή την, κάπως κατηφορική, καμπή της καριέρας τους, είδαν στο reunion την ευκαιρία για παγκόσμια προβολή που όμοια τους πλέον δεν είναι δυνατόν να πετύχουν με άλλο μέσο.
Άλλωστε τι προσέφερε αυτή η κακοπαιγμένη παράσταση στο κοινό τους; Μια στείρα αναπαραγωγή θλίψης για αυτό που κάποτε υπήρχε και πλέον δεν μπορεί να ξανασυμβεί, ούτε να το αναβιώσουμε δίχως να μοιάζει με κακέκτυπο. Αν κάτι θα είχε νόημα θα ήταν το αντίστοιχο με αυτό συνέβη στην Ελλάδα με το “Λόγω Τιμής”, την ελληνική εκδοχή με τα πεπραγμένα μιας παρέας νεαρών φίλων.
Να στήσουν δηλαδή έναν μικρό κύκλο επεισοδίων που να δείχνει με αξιόπιστο τρόπο την εξέλιξη των χαρακτήρων, τις αλλαγές που έχουν υποστεί, τη δυσκολία προσαρμογής τους στη νέα πραγματικότητα. Όλα τα άλλα, δεν αποτελούν παρά ένα ακόμη εργαλείο του μάρκετινγκ και των δημοσίων σχέσεων, εντελώς άδειο από ουσιαστικά νοήματα.
