Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη
Οι άνθρωποι είμαστε όντα τόσο πολυεπίπεδα και δυσανάγνωστα, όπου λεπτές ισορροπίες διαχωρίζουν τη σκοτεινότητά μας από τις φωτεινές μας πλευρές.
Ο Κάφκα ανήκει σε μία σκοτεινή μορφή της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Έζησε σε μεγάλο βαθμό μία ζωή που ήταν προγραμματισμένη, ενώ καταφύγιο της ψυχής του υπήρξε η λογοτεχνία και η συγγραφή.
Ο Κάφκα που δεν απέκτησε ποτέ δική του οικογένεια, ανέδειξε τη φωτεινότητα της ψυχής του αλλά και τη φαντασία του όταν συνάντησε σε ένα πάρκο κοντά στο σπίτι του το έτος 1923 με τα πρώτα φύλλα του φθινοπώρου να πέφτουν στους δρόμους, ένα κοριτσάκι που έκλαιγε για την κούκλα του.
Τα δάκρυα ενός μικρού κοριτσιού που δεν μπορούσε να βρει τη χαμένη του κούκλα, η οποία σε παιδιά μικρής ηλικίας εκτός από παιχνίδι αποτελεί και πολύτιμη φίλη, τον συγκλόνισαν βαθιά και άγγιξαν εκείνο το κομμάτι της ψυχής του στο οποίο υπήρχαν φωτεινές ρανίδες.
Ένα παιδικό κλάμα για μία απώλεια, έγινε η αιτία που ο Φραντς Κάφκα ξεκίνησε την ανταλλαγή αλληλογραφίας με το κοριτσάκι για μερικές εβδομάδες, δίνοντας στην κούκλα το ρόλο του ταξιδιώτη που επισκέπτεται μαγικές περιοχές και περιγράφει τις εμπειρίες του.
Η Σούπσι, η μικρή κούκλα, και πού δεν ταξίδεψε! Πήγε Αγγλία, πήγε Γαλλία, πήγε Ισπανία, ενώ φρόντιζε η μικρή Ίρμα να μαθαίνει πάντοτε τα νέα της.
Ο χειμώνας όμως δεν άργησε να φτάσει με τον φιλάσθενο Κάφκα να μην μπορεί να επισκέπτεται πλέον τόσο συχνά το πάρκο, εξαιτίας της ευάλωτης υγείας του. Ένας φιλάσθενος Κάφκα παραδίδει στο κοριτσάκι το ύστατο γράμμα της κούκλας της, η οποία πια θα βρίσκεται στη μοναχική και γεμάτη παγετό Ανταρκτική, από την οποία δε θα μπορεί να αλληλογραφεί.
Ο Κάφκα αφήνει την παιδική του πλευρά να συμπορευτεί με τη συγγραφική του φαντασία, δείχνοντάς μας πως το φως και το σκοτάδι συμπορεύεται και συνυπάρχει στον καθέναν από εμάς.
Ένας άνθρωπος γνωστός για τα σκοτεινά μονοπάτια της ψυχής αλλά και της λογοτεχνικής του πένας, έδειξε μία σπάνια ευαισθησία, διανθισμένη με μία φιλοσοφική διάσταση της απώλειας αυτών που αγαπάμε μέσα στην πορεία της ζωής.
Ο Κάφκα μας διδάσκει ότι η φαντασία μπορεί να μας βοηθήσει σε αδιέξοδες καταστάσεις και πολλές φορές, είναι ίσως ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος να αντιμετωπίσουμε μία νέα πραγματικότητα που με τη στεγνή λογική μας φαίνεται αδυσώπητη..
