Γράφει η Λευκοθέα Μαρία Γκολγκάκη
Τί είναι αυτό που τρομάζει τους ανθρώπους; Ζωές ολόκληρες χαραμισμένες με την αγωνία να συντροφεύει τις στιγμές και τη σκιά του απόλυτου, αυτής της παύσης να θυμίζει το φευγαλέο της ύπαρξης, σαν άφευκτη καταδίκη που συνεπάγεται στέρηση της ελευθερίας. Μοιάζει με τραγωδία στην οποία το ίδιο πρόσωπο που πρωταγωνιστεί είναι και θεατής. Κι ενώ γνωρίζει το τέλος εκ των προτέρων, ένας διαρκής συριστικός ήχος στο αυτί, του λέει, «Ζήσε».
Η βεβαιότητα και η αβεβαιότητα μαζί αλληλένδετες, μπλεγμένες στο ίδιο κουβάρι σε μια πορεία ανόδου ή καθόδου.
Όλοι οι λαοί προσπάθησαν μέσα από μύθους και τραγούδια, μέσα από την παράδοση την ίδια να εξαϋλώσουν το σημάδι που μένει από αυτή τη χαραγματιά, να μειώσουν την τραχύτητα του πόνου. Αριστουργήματα καμωμένα από το πινέλο ενός ζωγράφου, από τη ματσόλα ενός γλύπτη, από την πένα ενός ποιητή δίνουν μια διάσταση μαγική και μεταφυσική εξουδετερώνοντας τη δύναμη ενός πεπρωμένου στο οποίο είμαστε όλοι δέσμιοι.
Ο Οδυσσέας Ελύτης, στα Ανοιχτά χαρτιά, (Εκδ. Ίκαρος) αναφέρει χαρακτηριστικά: «Να γιατί γράφω. Γιατί η Ποίηση αρχίζει από κει που την τελευταία λέξη δεν την έχει ο Θάνατος. Είναι η λήξη μιας ζωής και η έναρξη μιας άλλης, που είναι η ίδια με την πρώτη άλλα που πάει πολύ βαθιά, ως το ακρότατο σημείο που μπόρεσε να ανιχνεύσει η ψυχή, στα σύνορα των αντιθέτων, εκεί που ο Ήλιος κι ο Άδης αγγίζονται. Η ατελεύτητη φορά προς το φως το Φυσικό, που είναι ο Λόγος, και το φως το Άκτιστον, που είναι ο Θεός.»
Όμως, σε κάνει να αναρωτιέσαι: η τέχνη, τελικά, ποιανού το μέρος πήρε;
Κατάφερε να νικήσει ποτέ την εσχάτη των ποινών ή είναι μια υπενθύμιση της αφού απαραίτητη συνθήκη για την αθανασία είναι ο ίδιος ο θάνατος;
Όπως και να’ χει, αυτό που δίνει αξία στη ζωή είναι να την κοιτάς κατάματα και κάνοντας το να έχεις το θάρρος να διακρίνεις όχι μόνο την ωραιότητα αλλά και την επίκτητη ασχήμια της. Η ομορφιά της βρίσκεται στο νοητό σημείο όπου μπορείς να δεις κάτι παραπάνω από το αναπότρεπτο που σε συντρόφευσε από το πρώτο δευτερόλεπτο που άνοιξες τα μάτια σου. Τότε που αυτό που σήμανε για εσένα και τη γύμνια σου την είσοδο σου σε αυτόν τον κόσμο ήταν όλως παραδόξως μια εκπνοή.
