Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας
Όλο και χειρότερα για την τελετή απονομής των Oscar. Η δήθεν ευρηματικότητα των οργανωτών οδηγεί σε όλο και μεγαλύτερες ακρότητες και σε επικοινωνιακές “πατάτες” ολκής! Τι ήταν πάλι αυτό το σκηνικό με τον Γουίλ Σμιθ και τον Κρις Ροκ; Τι αποκρουστική σκηνή βίας, μας επιφύλασσε το πρόγραμμα και τι ακριβώς θα πρέπει να κρατήσουμε από τούτη την κατρακύλα.
Αν υποθέσουμε ότι το συμβάν δεν είναι στημένο, αν και λίγο δύσκολο να το πιστέψουμε, για τα στενά πλαίσια του αμερικανικού μάρκετινγκ όπου όλα προετοιμάζονται κι όλα ελέγχονται, ποια ήταν η αντίδραση στην βιαιότητα του Γουίλ Σμιθ;
Πέρασε η όλη φάση ως μια μη κατακριτέα εκδήλωση αυτοδικίας για μια ατυχής φράση του παρουσιαστή και ουδείς διανοήθηκε να επιπλήξει ή ακόμη και να μην επιτρέψει στον ηθοποιό να παραλάβει το χρυσό αγαλματίδιο που κέρδισε.
Αν πάλι η όλη αναστάτωση δεν ήταν παρά μια καλά σκηνοθετημένη σκηνή, κάτι που ίσως δεν θα μάθουμε ποτέ για να διατηρηθεί το μτυστήριο κι οι απορίες. ώστε να αναπαραχθεί παντού ως viral, διατηρώντας για μέρες τη συζήτηση γύρω από τα Oscar, μέσα στο πνεύμα της στρεβλής λογικής ¨”κάθε διαφήμιση, είναι καλή διαφήμιση”, τότε έχει χαθεί οριστικά κάθε μέτρο και κάθε φραγμός.
Όταν ο Γουίλ Σμιθ λίγα δευτερόλεπτα πριν την επίμαχη στιγμή, ξεκαρδίζεται στα γέλια με το αστείο του Κρις Ροκ, για να επανέλθει αμέσως μετά με την ακριβώς αντίθετη αντίδραση, εμφανώς προσβεβλημένος, τότε δικαιούμαστε να θεωρούμε ότι για μια ακόμη φορά δούλεψε “καλά” το σενάριο αν και όχι τέλεια.
Διότι, ωραίοι είναι οι αστεϊσμοί και οι χαριεντισμοί στα πλαίσια ενός πανηγυριού της κινηματογραφικής βιομηχανίας, αλλά όταν αυτά ξεπερνούν κάθε όριο ηθικής και αξιακής εγκράτειας τότε ανοίγει μια τεράστια μαύρη τρύπα αναίσχυντων συμπεριφορών που καλύπτονται με το πέπλο της ιδιαιτερότητας. Τότε όχι μόνο δεν ποιούν ήθος οι υπηρέτες της έβδομης τέχνης αλλά καταντούν κακέκτυπα των χειρότερων προτύπων για τη νεολαία και όσους επηρεάζονται από τις πράξεις τους.