Στις 27 Ιουνίου του 1880 στην Τασκούμπια της Βόρειας Αλαμπάμα γεννιέται ένα κορίτσι, πραγματικό θαύμα. Οι ρίζες της οικογένειάς της έχουν καταγωγή από την Ελβετία αλλά ο παππούς της αποφασίζει να μετοικίσει στο Μαίριλαντ . Στο γενεαλογικό της δέντρο συναντά προγόνους με ιδιαίτερη πνευματική καλλιέργεια. Ένας από εκείνους διατηρούσε την ιδιότητα του δασκάλου στο σχολείο των Κωφών ατόμων στην Ζυρίχη. Μια σημαντική διαπίστωση είναι πως υπήρξε ο πρώτος δάσκαλος που επιχείρησε να διατυπώσει ένα βιβλίο με θέμα την εκπαίδευσή τους. Η ενέργεια αυτή λειτούργησε στη ζωή της Έλεν Κέλερ ως προϊκονομία για όσα καλούνταν να αντιμετωπίσει.
Μια πρωτοφανής ασθένεια ταράζει τόσο την οικογένεια όσο και την 19 μηνών Έλεν. Ξαφνικά ένα πρωινό του Φεβρουαρίου σκοτεινιάζει ο κόσμος του μικρού κοριτσιού. Οι αισθήσεις της όρασης και της ακοής παύουν να λειτουργούν. Η διάγνωση του γιατρού έδειξε οξεία συμφόρηση του μυαλού και του στομαχιού. Κανείς δεν γνώριζε, ούτε οι γονείς ούτε ο ίδιος ο γιατρός, αν με την υποχώρηση του υψηλού πυρετού, η μικρή θα έβλεπε ή θα άκουγε ξανά.
Οι μέρες που θα ακολουθούσαν προβλέπονταν δύσκολες. Η αγωνία, ο φόβος του άγνωστου, τα ταραγμένα όνειρα, η μόνιμη εξάρτηση από τη μητέρα, το σκοτάδι και η σιωπή έκλειναν την Έλεν όλο και πιο πολύ στον εαυτό της. Για εκείνη όλα φάνταζαν εξωπραγματικά. Η μνήμη ήταν η μόνη της λύση για να μπορέσει να συνυπάρξει ανάμεσα στους ανθρώπους. Η μνήμη και η αφή ήταν ο συνδετικός κρίκος για να αναπτύξει τις επικοινωνιακές της ικανότητες, να θυμάται πως γίνονται οι κινήσεις των ανθρώπων και των πραγμάτων. Έτσι καταλάβαινε τα πάντα γύρω της.
Από πολύ νωρίς ήξερε πως διέφερε σημαντικά από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Συνειδητοποιούσε πως οι άλλοι δεν επικοινωνούσαν με νοήματα όταν ήθελαν κάτι αλλά μιλούσαν με το στόμα τους, χρησιμοποιούσαν την ίδια τους τη φωνή.
Η ανάγκη της να επικοινωνήσει και να εκφραστεί αυξανόταν με ραγδαίο ρυθμό, ένα ρυθμό άπιαστο στο χρόνο. Τα νοήματα που χρησιμοποιούσε έπαυαν σιγά σιγά να βοηθούν την επικοινωνία της με τους άλλους. Η κατάσταση που επικρατούσε συχνά της δημιουργούσε απροσδιόριστο θυμό και οργή. Ξεσπούσε σε κλάματα και κατέρρεε σωματικά. Μέρα με τη μέρα αυτή η ανάγκη γίνονταν όλο και πιο συχνή και τα περιστατικά θυμού άρχισαν να γίνονται κάθε ώρα, κάθε λεπτό. Οι γονείς της φανερά απελπισμένοι έψαχναν μια λύση μιας και τα ειδικά σχολεία βρίσκονταν μακριά από την πόλη διαμονής τους. Η διδασκαλία κατ’οίκον φάνταζε ανύπαρκτη ώσπου ένα όμορφο πρωινό στην ζωή της Έλεν ήρθε μια χαρισματική δασκάλα η Μις Άννα Σάλιβαν.
Ή Άννα Σάλιβαν έφερε με την αισιοδοξία της και το ταλέντο της το φως στο σκοτάδι της Έλεν. Κατάφερε να γεμίσει την καρδιά της με γνώσεις που της έδιναν δύναμη να συνεχίζει να ζει και να προσφέρει απλόχερα τη βοήθειά της σε όσους είχαν τις ίδιες ανησυχίες με εκείνη.
Η γραφή Braille τη μαγεύει καθώς ανακαλύπτει ένα κόσμο αλλιώτικο ανάμεσα στις ανάγλυφες επιφάνειες των βιβλίων και των τετραδίων.. Στηριζόταν στην αφή, στο ρυθμό της ανάσας, στις κινήσεις του λάρυγγα και των εκφράσεων του προσώπου των δασκάλων για να κατανοεί όσα έλεγαν. Η χρήση της αφής της αφήνει μια αίσθηση ελευθερίας Η ακούραστη αφοσίωση, η υπομονή, η αντοχή αλλά και η συνεχής επιμονή της Μις Σάλιβαν την οδήγησαν στην πραγματική ομιλία. Η στιγμή αυτή έκανε το όνειρο της Έλεν πραγματικότητα. Ήταν έτοιμη να επικοινωνήσει χωρίς φόβους και αγωνίες. Ο κώδικας επικοινωνίας της Άννας Σάλιβαν που με κόπους είχε αναπτύξει, της έδωσε ό,τι επιθυμούσε περισσότερο, την επικοινωνία με τον διαφορετικό-σε σχέση με εκείνη- κόσμο.
Η Έλεν Κέλερ διψά για γνώση και αγωνίζεται για την είσοδό της στο πανεπιστήμιο. Η δύναμη της θέλησης την οδηγεί στην ανώτατη εκπαίδευση. Η αποδοχή της από τους καθηγητές και η δυναμική της να «στεριώσει» στον πανεπιστημιακό χώρο της χαρίζουν απλόχερα όλα τα βιβλία σε μορφή Braille. Το κίνητρό της γίνεται δυνατότερο, δεν σταματά να διαβάζει, να προβληματίζεται, να αποτυπώνει τις σκέψεις της και να σκέφτεται ένα κόσμο με ίσες ευκαιρίες για όλους. Ήταν το πρώτο άτομο με τύφλωση και κώφωση που αποφοιτά από το Πανεπιστήμιο το 1914.
Στη διάρκεια των σπουδών της μαθαίνει τέσσερις γλώσσες: γερμανικά, γαλλικά, λατινικά και ελληνικά και μελετά ξένους συγγραφείς και φιλοσόφους. Ταξιδεύει σε ολόκληρη την Ευρώπη γνωρίζοντας μεγάλες προσωπικότητες της εποχής, όπως ο Μπέρναρντ Σω, ενώ στην Σκωτία ανακηρύσσεται επίτιμη διδάκτωρ του πανεπιστημίου.
Ερωτεύεται αθεράπευτα την ελληνική γλώσσα θεωρώντας την τελειότερη γλώσσα στον κόσμο. Στην συγγραφή της αυτοβιογραφίας της χαρακτηριστικά: «Νομίζω ότι τα ελληνικά είναι η πιο όμορφη γλώσσα που ξέρω. Αν είναι αλήθεια ότι το βιολί είναι το πιο μουσικό από όλα τα όργανα, τότε τα Ελληνικά είναι το βιολί της ανθρώπινης σκέψης… Όταν διαβάζω τα ωραιότερα κομμάτια της Ιλιάδας, μια ψυχική δύναμη με ανεβάζει πάνω από τα μικρά και καθημερινά. Τα φυσικά μου όρια ξεχνιώνται, κι ο κόσμος μου είναι ψηλά, το μήκος, το πλάτος και το βάθος του ουρανού είναι δικά μου!».
Ήταν μια προοδευτική γυναίκα που δήλωνε σθεναρά ανοιχτά την εναντίωσή της στον πόλεμο, που υπερασπιζόταν το δικαίωμα των γυναικών στην ψήφο και τα εργατικά δικαιώματα. Ήταν υπέρμαχος του σοσιαλισμού και άλλων κινημάτων. Αξιόλογη είναι και η συγγραφική της πορεία με τα έργα: «Η ιστορία της Ζωής μου», «Το ημερολόγιο της Έλεν Κέλερ», «Απαισιοδοξία», «Η θρησκεία μου» και «Ειρηνικό βραδινό»
Η Έλεν Άνταμς Κέλερ ήταν, είναι και θα είναι το παιδί θαύμα, η γυναίκα πρότυπο, η ισχυρή προσωπικότητα. Είναι ένα παράδειγμα δύναμης όλων εκείνων των ανθρώπων που έρχονται αντιμέτωποι με μια μορφή αναπηρίας. Είναι η ελπίδα πως αν κάποιος θέλει να κάνει πράξη τα όνειρά του μπορεί να τα καταφέρει, όπως έκανε εκείνη.
Η ιστορία της μας τονίζει πόσο σημαντικό είναι να βρίσκεται δίπλα μας ένας άνθρωπος που θα πιστεύει με όλη του την ψυχή σε μας, που θα έχει το χάρισμα να μας χαρίσει το φως με τα μάτια μου κι ας υπάρχει σκοτάδι. Έναν άνθρωπο που θα δίνει αξία στο ταλέντο μας, που θα μας μαθαίνει πως να παλεύουμε με τις σκιές, πως να βγαίνουμε Νικητές στην μάχη που λέγεται ζωή και πως να αποκτούμε το σεβασμό που μας αξίζει.
Οι γιατροί πίστευαν πως οι πιθανότητες να ζήσει ήταν μηδαμινές όμως η Έλεν Κέλερ το έβαλε πείσμα να νικήσει και τα κατάφερε. Έδωσε τη ζωή της και στήριξε πολλά «διαφορετικά» παιδιά σαν εκείνη στέλνοντας επιστολές και γράμματα. Ήταν δώρο θεού να κρατηθεί στη ζωή. Ένα δώρο ανεκτίμητο και ταυτόχρονα μια αποστολή που έπρεπε να εκπληρωθεί. Ολοκληρώνοντας και πετυχαίνοντας πλήρως το στόχο της άφησε το πνεύμα της να ελευθερωθεί, λίγες μέρες πριν συμπληρώσει το 88ο έτος της ηλικίας της, την 1η Ιουνίου του 1968.
Μαριαλλένα Βιλιώτη