Είμαστε σκλάβοι των “likes”;

Γράφει η Ξένια Σαρατσιώτη, PhD Student in Social and Political Analysis of Communication

Μέχρι πριν λίγο καιρό ακούγαμε ότι γινόμαστε σκλάβοι του Διαδικτύου και γινόταν λόγος για «εθισμό στο διαδίκτυο». Πλέον, υφίσταται ο αντίστοιχος ισχυρισμός αλλά πιο συγκεκριμένος, δηλαδή γινόμαστε «σκλάβοι στα social media». Με μια γρήγορη αναζήτηση στο διαδίκτυο εντόπισα τον όρο “social media slavery” και δεν σας κρύβω ότι μου έκανε εντύπωση.

Δηλαδή, είμαστε υποταγμένοι στον εικονικό κόσμο των social media αποζητώντας ή/ και επιζητώντας την αποδοχή ενός κοινού.

Δεν διστάζουμε να «ποστάρουμε» στιγμές του ιδιωτικού μας χώρου καθιστώντας τον αυτομάτως δημόσιο και προσωπικές στιγμές που αντί να τις ζήσουμε στο έπακρο κοιτάμε να δούμε ποιο είναι το καλό μας προφίλ ή αν είναι ο σωστός φωτισμός. Σε περίπτωση δε που κάτι δεν μας αρέσει εφαρμόζουμε ασυστόλως φίλτρα, προσφέροντας στο «φιλοθέαμον κοινό» μια επεξεργασμένη εικόνα.

Κάπως έτσι περνάει ο χρόνος και δεν ευχαριστιόμαστε τις στιγμές. Μας νοιάζει μόνο πόσα like πήρε το post και αν αποκτήσαμε κανέναν καινούριο follower.

Κάπως έτσι χάνουμε την ουσιαστική επικοινωνία με τον συνδαιτυμόνα μας, με τον διπλανό μας, με την παρέα μας, με τον σύντροφό μας.

Γιατί δεν απολαμβάνουμε το ηλιοβασίλεμα ή την ωραία γαλήνια ή ανταριασμένη θάλασσα; Γιατί καθόμαστε στην παραλία και αντί να κολυμπήσουμε ή να απολαύσουμε τον ήλιο στηνόμαστε πάνω σε ένα sup για να πούμε ότι «το έκανα και αυτό!»;

Γιατί δεν προσπαθούμε να κάνουμε ουσιαστικές γνωριμίες και να αυξήσουμε τον πραγματικό κοινωνικό μας κύκλο; Γιατί δεν μιλάμε, δεν επικοινωνούμε, δεν συζητάμε με τον/την σύντροφό μας ή με την παρέα μας; Με ανθρώπους που βρίσκονται μια ανάσα μακριά μας και που αν απλώσουμε το χέρι μπορούμε να τους αγγίξουμε;

Η αλήθεια είναι πως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μας εξυπηρετούν στην έκφραση των απόψεών μας, στην αποστολή ενός μηνύματος σε χιλιάδες αποδέκτες. Πολλές φορές- έστω και υπό προϋποθέσεις- αποτελούν πηγή πληροφόρησης και ενημέρωσης. Ναι, ο καθένας από εμάς έχει έναν χώρο να εκφραστεί- κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί. Αλλά μήπως όλα έχουν όρια και από ένα σημείο και μετά χάνεται το νόημα;