Έλληνας ιστορικός και καθηγητής πανεπιστημίου (1815 – 1891) που θεωρείται ο «πατέρας» της ελληνικής ιστοριογραφίας. Είναι ο θεμελιωτής της αντίληψης της ιστορικής συνέχειας της Ελλάδας από την αρχαιότητα έως σήμερα και κύριος εμπνευστής του ελληνοχριστιανικού ιδεώδους .

Το 1843 πρωτοεμφανίστηκε με τη διατριβή «Περί της εποικήσεως σλαβικών τινών φυλών εις την Πελοπόννησον» καταδεικνύοντας τα λάθη της θεωρίας του Φαλμεράυερ. Το 1853 πρωτοδημοσίευσε το μνημειώδες έργο του «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους».

Η ιστορία κάθε έθνους σύγκειται ή από μύθους ή από γεγονότα τα οποία έχουν κάποιαν υπόσταση αληθείας, συνυφάνθησαν όμως τόσο με τον μύθο, ώστε η διάκριση της ιστορίας από αυτά αποβαίνει αδύνατος.

Προς τους ξένους ηγεμόνας γράφοντες οι μονάρχαι της Κωνσταντινουπόλεως δεν απεκάλουν βασιλείς ειμή μόνον τους βασιλείς της Περσίας, Τους διαδεξαμένους την αρχήν αυτών εν Αφρική ηγεμόνας των Μωαμεθανών, ωνόμαζον εζουσιαστάς ή απλώς φίλους… Τους δε βασιλείς της Ευρώπης ωνόμαζον ρήγας.