Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας
Όταν ένας δίσκος επιχειρεί να δώσει μελωδική υπόσταση σε στίχους του μοναδικού Νίκου Γκάτσου, τότε το μόνο σίγουρο είναι ότι πρόκειται για ένα ενδιαφέρον εγχείρημα. Τα λόγια του Γκάτσου διαθέτουν πάντα μια ξεχωριστή δυναμική αλλά και μια ιδιαίτερη ευαισθησία, μια μελαγχολία αλλά και μια νότα αισιοδοξίας.
Το κεφαλαιώδες για έναν συνθέτη, σε μια τέτοια περίπτωση, είναι να καταδυθεί στα συναισθήματα και τα βιώματα, του στιχουργού, να ταυτιστεί, να βρει τα ερεθίσματα για να αναδείξει το λόγο ταυτίζοντας τον με τη μουσική.
Ο Νίκος Χιώτογλου, πετυχαίνει, αυτόν τον στόχο, στο ακέραιο. Κάθε τραγούδι διαθέτει μια αξιοπιστία και ακεραιότητα που σε πείθουν για την ιστορία που περιγράφει. Είναι σαν, κάθε φορά, να εκτυλίσσεται μπροστά μια μικρή παράσταση.
Άλλοτε με πρωταγωνιστή τα κορίτσια της νύχτας στην τραγική, ροκ μπαλάντα Παγωμένη Θεατρίνα με τον Γιάννη Κότσιρα, που ανοίγει τον δίσκο. Άλλοτε με τον σύγχρονο Ηλίθιο του Ντοστογιέφσκι, μέσα από το λυρικά απογοητευμένο Παιδί με τα κόμικς και τον Φοίβο Δεληβοριά.
Άλλοτε με την ερωτική, τσάμικη Περιπέτεια με τη Βιολέτα Ίκαρη. Άλλοτε με τον παραδοσιακό ρυθμό του Παράξενου Κόσμου της Γλυκερίας που συναντά μια φρέσκια ενορχήστρωση.
Η Μυρτώ Βασιλείου υμνεί σχεδόν σπαρακτικά τον έρωτα στη Φυλακή της Αντιγόνης, Ο Μίλτος Πασχαλίδης θυμάται τον Ερωτόκριτο μέσα από ένα μουσικό πλέγμα γνήσιας κρητικής κι ενετικής φόρμας. Η Γιώτα Νέγκα σε έναν αμανέ που “μυρίζει” Μικρά Ασία από μακριά. Ο Vassilikos σε ένα ονειρικό βαλς ταξίδι στο Σουφλί. Η Ρίτα Αντωνοπούλου εξσιτορεί την ιστορία του Παράξενου Βοσκού, αγγίζοντας τη θεϊκότητα. Ο Κώστας Λειβαδάς καταγράφει την αγωνία και τον υπαρξιακό Πανικό πάνω σε έναν ανλάογης έντασης ρυθμό. Τέλος, στη Βακχεία, αναδεικνύονται τα αδιέξοδα ενός κόσμου σε αποδόμηση με την ερμηνεία του Θάνου Ματζίλη και της χορωδίας “Ρύθμος”.
Επίτηδες άφησα για το τέλος, τον Ανέστιο και Πένη, με τον Μπάμπη Στόκα. Η δωρική φωνή του αιώνιου ροκά δένει αρμονικά με το βαρύ ζεϊμπέκικο του Νίκου Χιώτογλου. Η μοναξιά, το ψέμα μια αίολης ελπίδας κι η απέχθεια για το κήβδιλο πνεύμα συμπαράστασης, εκφράζονται με τόση αυθεντικότητα που σε αναγκάζουν να επαναλαμβάνεις ξανά και ξανά το ρεφρέν του τραγουδιού.
Δεν ξέρω ποια ακριβώς θα ήταν η αίσθηση αυτού του δίσκου αν είχε όντως πραγματοποιηθεί πριν δεκαετίες με τη μαγική σύμπραξη Χατζηδάκι – Γκάτσου. Αυτό που γνωρίζω είναι το σημερινό πάντρεμα, μας προσφέρει έναν δίσκο απαράμμιλης τεχνικής αλλά και πολυποίκιλων συναιθημάτων. Έναν δίσκο που με ευκολία μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένας από τους καλύτερους της φετινής χρονιάς.
