Γράφει η Άννα Ζανιδάκη

Δε θέλω να μου λένε ότι θέλω να ακούσω αλλά επιτέλους μια φορά… αυτό που πιστεύουν..

Πόσο δύσκολο είναι, ρώτησε η ειλικρίνεια την ψευδαίσθηση!

Τσακίστηκε να εξυπηρετήσει η θέληση την ψευδαισθηση…

Ολα στημένα και κακοραμμενα σε ένα τδαδι έννοιες που διαπληκτίστηκαν με τη συνοχή
Ιδέες που θέλησαν να ξεπηδήσουν και να νιώσουν τη ζεστασιά της θαλπωρής τους.
Κι όμως παντού τα ίδια η νεκρή παγωμαρα του Θεαθηναι!

Τα πάντα μια δολοπλοκία σύστημα ανάξιων ακυβέρνητων λόγων κομπασμος και Ναρκισσισμου.

Ξέρουν ν αγγιζουν τις ψυχές μας πρόσκαιρα εφήμερα να κυρίως ν ακουμπουν την Αχίλλειο Πτέρνα μας.

Πάραυτα το σθένος της ψυχής θα νιωσει με χάδι να λειαίνει τους ακρογωνιαίους λίθους …τις αξίες μας!

Τότε θα πετάξει ψηλά θα ελαφρύνει η βαρύτητα των ψευδών λόγων κι η αλήθεια η ειλικρίνεια θα φονευσιυν την αναλγησία και τον κτηρμτορα της!

Μια φορά ..μόνο μια αλήθεια θέλω, τράνταξε τα ύδατα του καλούμενου ψεύδους… η ντομπροσυνη!

Κι έτσι εγερθηκε το κάστρο της μοναξιάς κι έλαμψε τ άστρο της σοβαρότητας.

Δεν ήθελε να ακούσει ότι θέλει να μια γαμημενη αληθεια χωρίς σάλτσες και καρυκεύματα μαγειρεμένων ψευτοδικαιολογιων…

Από τότε ορκίστηκε!

Ποτέ ξανά επικοινωνία… οι άγνωστοι, φλύαροι καταπατητές της ψυχής της;
Αποδεκατίστηκαν οι εκ βάθους πεποιθήσεις της!
Εξοργίστηκαν!

Μα η νέα της ψυχή!
Ανδρώθηκε με την αλήθεια της!ενάντια στο ψεύδος αναλογιών ισχυρισμών.
Φαντάζει όνειρο…θαύμα στων ψυχών το έκδηλο τραύμα!

Κι έτσι επήλθε …
Η απογοήτευση για τον … Άνθρωπο!!!