Μετά την πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Αθηνών η παράσταση “9.25” από την ομάδα χορού και ακροβασίας «Κι όμΩς κινείται» ανεβαίνει στο θέατρο Ροές. Μία αποκαλυπτική, μεταμορφωτική διαδρομή, μια αλληγορία για το πέρασμα του χρόνου. Η Χριστίνα Σουγιουλτζή συνομιλεί με τον Κωνσταντίνο Μανίκα και αναφέρεται στο νόημα της παράστασης, τη σχέση χορού – χρόνου, τη λειτουργία της χορευτικής ομάδας.
“9.25”. Μια παράσταση με τον χρόνο στο επίκεντρο της. Τι να περιμένει να δει ο θεατής;
Τέσσερις άνθρωποι διαχειρίζονται ένα σύστημα από ρόδες, και το μεταξύ τους χώρο. Η κωμικοτραγική συνθήκη του σωμάτων, που προσπαθούν να ελέγξουν και να συμπορευτούν γαντζωμένα σ’ ένα τεράστιο τροχό, κατεξοχήν σύμβολο του χρόνου. Ως επί το πλείστον μια εικονική αντιμετώπιση.
Ο χρόνος, ως ανθρώπινη επινόηση, διαθέτει τη δική μας ροή. Πώς αποτυπώνονται μέσω του χορού, αυτές οι εναλλαγές της ροής και των συναισθημάτων που τον “ζωγραφίζουν”;
Πολύ ωραία το λες. Ξέρεις, κάθε φορά που αρχίζει μια παράσταση έχεις την αίσθηση ότι ο χρόνος τώρα πια είναι δικός σου, στα χέρια σου. Μια αίσθηση που μπορεί να φέρει πανικό (όταν: κυλάει γρήγορα, κυλάει αργά , βιάζονται όλοι, αργοπορούν, έχουν τρελαθεί! – δεν πετυχαίνουν οι συγχρονισμοί, τα μομέντουμ χάθηκαν… Και με τη βία δεν τα καταφέρνεις ποτέ) αλλά και αγαλλίαση, τρομερή αρμονία: η συμπόρευση με τη μουσική, τα αλλά σώματα, η οργανικότητα, η ευθραυστότητα, το απαλό της άφεσης στο ρυθμό. Χορός και χρόνος ορίζονται μαζί, πύκνωση και αραίωση. Θέση και άρση, κοινή αναπνοή.
Με ποια ματιά, προσεγγίζει το θέμα, η σκηνοθεσία και η μουσική επένδυση της παράστασης;
Υπάρχει αυτή η κάπως φαιδρή πρακτική μας, να μετράμε. Μετράμε τα πάντα. Καταλαβαίνω από τη μία τη μεγάλη πηγή χαράς, που προσφέρει η δυνατότητα σχεδιασμού και πρόβλεψης του μέλλοντος, και προφανώς τα μετρήματα μας βοηθούν , να τοποθετούμε το μέλλον σε γραμμούλες και τετραγωνάκια. Σε αυτή τη διαδικασία μέτρησης είναι βασισμένη η δραματουργία και το ηχητικό – μουσικό περιβάλλον. Αλλεπάλληλες Πρωτοχρονιές, μέτρηση, προβλέψεις, επαναλήψεις, ρολόγια, στιγμές σημαντικές κι ασήμαντες τρέχουν ακατάπαυστα προς το γκρεμό. Για να έρθουν καινούριες κι άλλες κι άλλες κι άλλες… Μέχρι να κάνουν την εμφάνιση τους κάποιες, λίγες, σπάνιες, παύσεις. Αυτές οι παύσεις σεισμοί, που τις νοιώθεις να έρχονται. Έρχονται και μένουν. Εδώ, για πάντα.
Πώς σχηματίστηκε η ομάδα χορού κι ακροβασίας “Κι όμΩς κινείται”;
Το 2003 βρεθήκαμε σε ένα για μένα πολύ σημαντικό σταθμό στα καλλιτεχνικά συμβάντα της Αθήνας, τον Κρατήρα(έδρα μεταξύ άλλων μιας πολύ σημαντικής ομάδας χορού, της Sinequanon). Εκεί, χωρίς πολλή σκέψη, μέσα σε πολύ προστατευμένο περιβάλλον, φτιάξαμε την πρώτη μας παράσταση. Ήταν μεγάλη η χαρά της συνάντησης, η χαρά του μοιράζομαι και του κατασκευάζω, ήταν πολύ σημαντικό το μυστικό που έπρεπε να ανακαλυφθεί. Ήταν και είναι.
Με ποιο τρόπο συνυπάρχουν δημιουργικά οι διαφορετικές δημιουργικές οπτικές των μελών;
Η συνύπαρξη στο χώρο της δημιουργίας, η συν-δημιουργία δηλαδή, είναι για μένα η σχέση της μεγαλύτερης εγγύτητας. Ορίζεσαι από τη θέση του Άλλου. Είτε από την παρουσία, είτε από την απουσία του. Ο τρόπος που συνυπάρχουμε διαφέρει ανά περίπτωση, ανά παράσταση, δεν υπάρχει κάποιο μοτίβο σταθερό στο χρόνο, πέρα από την ολοκληρωτική αποδοχή του Άλλου και των επιλογών του.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο καλλιτεχνικό όνειρο σας;
Η τέχνη μας είναι τόσο εφήμερη, που νομίζω δεν αφήνει πολλά περιθώρια για μελλοντικά σχέδια. Να ισχύσει το κάθε “τώρα”. Το 9.25, η λειτουργία της ομάδας στο Παρόν και πάνω απ’ όλα οι άνθρωποι να είναι καλά, δικαιωμένοι, να έχουν λόγο να υπάρχουν μαζί. Να υπάρχει αλήθεια στην πορεία, να ανακαλύπτουν, να αποδέχονται, να παίζουν, να τολμούν, να εμπιστευτούν. Η επιτυχία με την έννοια της αναγνώρισης εξαρτάται πάντα από το τι ανταλλάσσεις. Ναι, στόχος πάντα είναι η γλώσσα της ομάδας να συνομιλήσει.
Το ελληνικό κοινό δείχνει στο χορό την προσοχή που του αξίζει;
Ο χορός είναι μια σύγχρονη τέχνη. Δεν έχει την παράδοση του θεάτρου. Είναι και κάπως στις πλάτες μας να γοητεύσουμε και να πείσουμε με την αφήγηση μας. Να μην επιτρέψουμε στο χορό να υπάρξει σκηνικά ως μια παράθεση σωματικών επιτευγμάτων ή ως μια αυτοαναφορική “προσωπική” μανιέρα (που κανένας δεν καταλαβαίνει, εκτός του δημιουργού) γιατί δεν είναι καθόλου αυτό. Τι είναι; Αυτό το ορίζουν οι καλλιτεχνικές προτάσεις. Αν παρατηρήσεις, διαφέρουν σημαντικά, που σημαίνει ότι ακόμα, και ευτυχώς για μένα, το πεδίο είναι πολύ ανοιχτό. Θα δούμε.
