/Χρειάζεται το θέατρο, το “κόκκινο” πρωθυπουργικό τηλέφωνο;

Χρειάζεται το θέατρο, το “κόκκινο” πρωθυπουργικό τηλέφωνο;

Γράφει ο Υποβολέας

Κανείς δεν μπορεί να αναρτηθεί ότι η χώρα μας αντέδρασε έγκαιρα στο πρώτο κύμα του κορωνοϊού. Ο φόβος ότι ένα σύστημα υγείας με συγκεκριμένα όρια και λίγες ΜΕΘ, δεν θα άντεχε μια έκρηξη κρουσμάτων και θα ζούσαμε σκηνικά Ιταλίας, επέβαλλε την καραντίνα.

Με το που σκάσαμε μύτη στον έξω κόσμο, τα λάθη και οι υπερβολές δεν έχουν τελειωμό. Ατομική ανευθυνότητα και συλλογικό μπάχαλο.

Χαρακτηριστικό δείγμα, ο χώρος του Πολιτισμού. Ναι, στις εκδηλώσεις, όχι στα πανηγύρια. Ναι, στις αποστάσεις, όχι στην απαγόρευση πολυπληθών events από σταρ του θεάματος. Ναι, στο θέατρο, όχι στις συναυλίες.

Έπρεπε να χτυπήσει το “κόκκινο” πρωθυπουργικό τηλέφωνο και να υπάρξει “φιλική” παρέμβαση για να αλλάξει η σχετική κυβερνητική απόφαση. Δείγμα φιλελεύθερου κρατισμού; Παράδειγμα επιλεκτικής ευνοιοκρατίας;

Κι αφού ο σταρ πετυχαίνει το στόχο του, επαίρεται στα κοινωνικά δίκτυα επειδή κατάφερε την παράκαμψη από τα μέτρα των ειδικών. Φιλελεύθερος μεν, συντεχνιακή αντίληψη, δε, όπου μας βολεύει.

Γιατί είναι εύκολο να κάνεις αφ’ υψηλού μαθήματα στην κοινωνία και με ύφος διαφωτισμένου να καταδικάζεις την αδυναμίες των πολλών. Το δύσκολο είναι να αντέχεις τις συνέπειες των ιδεών σου, όταν σε αφορούν.

Το θέατρο δεν έχει ανάγκη το πρωθυπουργικό τηλέφωνο. Διαφορετική προσέγγιση χρειάζεται. Λιγότερους ανίκανους θιασάρχες και ατάλαντους ηθοποιούς. Περισσότερη φαντασία. Νέο όραμα και φρεσκάδα.

Ας αρχίσουμε από αυτά και μετά θυμόμαστε την νοοτροπία του Ελληνάρα που τρέχει στο αίμα μας.