Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας
Φαινομενικά ο γνωστός τραγουδιστής δεν συνδέεται με κανέναν τρόπο με τον μεγάλο στρατηλάτη. Διαφορετικές εποχές, διαφορετικά αντικείμενα δραστηριοποίησης. Μόνο το σήμερα της ακατάσχετης παραφιλολογίας και της επικοινωνιακής κραιπάλης θα μπορούσε να φέρει σε σύζευξη αυτές τις δύο προσωπικότητες.
Ο μιντιακός θόρυβος γύρω από τις δηλώσεις του Γιώργου Νταλάρα, που τόσο ενόχλησαν τον καλλιτεχνικό και δημοσιογραφικό χώρο, έρχεται να συναντήσει τον κουρνιαχτό ενός σχετικά πρόχειρου ντοκιμαντέρ για τη ζωή του Μ. Αλεξάνδρου που ενόχλησε, για διαφορετικούς λόγους, κοινό και κριτικούς.
Ο Νταλάρας στυλίτευσε τόσο την άκρατη εμπορευματοποίηση του σύγχρονου καλλιτεχνικού στερεώματος, όσο και τον αδηφάγο λαϊκισμό των ΜΜΕ.
Ακόμη κι αν διαφωνείς με την ένταση και την έκταση των λεγόμενών του, δεν μπορείς να μην παραδεχτείς ότι ρίχνουν έναν σπόρο αλήθειας που αρνούμαστε να τον δούμε να ανθίζει.
Ναι, κάθε καλλιτέχνης δικαιούται να διαχειρίζεται τον εαυτό του και την καριέρα του όπως επιθυμεί, όμως έρχονται στιγμές που η προσωπική προβολή καταλήγει να συγκρουστεί με τη δημιουργική διαδικασία και την υπηρέτηση του πολιτισμού.
Ναι, τα ΜΜΕ δικαιούνται να ελέγχουν και να θέτουν ερωτήματα, όμως κανείς δεν τους επιτρέπει να παρεμβαίνουν σε ευαίσθητα θέματα με όρους διαπόμπευσης ή να μετατρέπουν σε πανηγύρι τις ζωές άλλων φθηναίνοντας την ουσία τους.
Αντίστοιχα και η ιστορική πορεία του Μ. Αλεξάνδρου γίνεται συχνά αντικείμενο διαμάχης, όχι όμως με βάση τα δεδομένα αλλά συνήθως με πεζοδρομιακούς όρους.
Ναι, το πρόσφατο ντοκυμαντέρ δεν αποτελεί την πιο εύστοχη αποτύπωση της πραγματικότητας, τεχνικά διαθέτει αρκετά στοιχεία προχειρότητας και επελέγη η στοχευμένη υπερπροβολή της σχέσης του στρατηλάτη με τον Ηφαιστίωνα για να ντυθεί η παραγωγή με μια woke culture άχλη. Όμως στα πλαίσια του συγκεκριμένου σκεπτικού δεν πρόκειται για μια παράταιρη, ούτε για μια ανιστόρητη οπτική, αφού δεν αμφισβητείται η ελληνικότητα, ούτε τα βασικά ιστορικά στοιχεία.
Στεκόμαστε πάνω σε μια λεπτή κόκκινη γραμμή, βαμμένη από τις πληγές της ασυνειδησίας και όσο επιτρέπουμε την τρομοκρατία της αποκαθήλωσης κάθε αξίας, τόσο το αποτέλεσμα θα είναι το ξέφτισμα κάθε διχτυού συλλογικής ασφαλείας.
