Γράφει ο Βαγγέλης Αντωνιάδης

Διανύουμε μία ιστορική και φιλοσοφική περίοδο μετάβασης, προς μία νέα εποχή, θολή και αόριστη ακόμα η οποία δεν έχει σχηματοποιηθεί ακόμα και για την οποία είναι αδύνατον ακόμα να γίνουν ασφαλείς προβλέψεις.

Οι σύγχρονοι φιλόσοφοι επιχειρούν με όχημα τα κλασικά φιλοσοφικά σχήματα να απαντήσουν στα θεμελιώδη φιλοσοφικά ερωτήματα που ο Κάντ διατύπωσε γύρω από τις επιστήμες της φύσης και του ανθρώπου και κυρίως σε σχέση με την ανθρώπινη ύπαρξη, την ανθρώπινη νόηση και γνώση και την ηθική.

Ποια είδους γνώση πρόκειται να μπορέσει τελικά να παράξει η τεχνητή νοημοσύνη;

Πώς οφείλει να συμπεριφερθεί;

Τι οφείλει να πράξει;

Ποιες είναι οι ελπίδες που φέρνει στον κόσμο που αναμφίβολα θα συνδιαμορφώσει;

Σίγουρα η τεχνητή νοημοσύνη αποτελεί ένα νέο εργαλείο που δημιουργήθηκε από τον άνθρωπο και βρίσκεται στα χέρια του ανθρώπου. Όμως πολλοί ήδη θέτουν το ενδεχόμενο η τεχνητή νοημοσύνη να αυτονομηθεί ακόμα και να στραφεί εναντίον του ανθρώπου. Μία αντίληψη που ενισχύεται στην δημόσια σφαίρα από τις πολλές ταινίες επιστημονικής φαντασίας με ανάλογο περιεχόμενο που κυριαρχούν εδώ και δεκαετίες στην βιομηχανία του κινηματογράφου.

Ενώ πολλοί θεωρούν πως ένα κανονιστικό-ρυθμιστικό πλαίσιο μπορεί να αποτρέψει αυτό το ενδεχόμενο.

Με έντονες αντιρρήσεις να διατυπώνονται για τις πιθανότητες υπέρβασης αυτού του πλαισίου, είτε από επιστήμονες που αυτονομηθούν επιχειρώντας να εκβιάσουν κράτη, κυβερνήσεις και συνολικά τις κοινωνίες και την διεθνή κοινότητα είτε από την ίδια την τεχνητή νοημοσύνη.

Εδώ και πολύ καιρό η επιστημονική κοινότητα αλλά και πλήθος ανθρώπων έχουν πάψει να θεωρούν την τεχνητή νοημοσύνη απλά ως εργαλείο και την αντιμετωπίζουν ως πεδίο προβολής προσδοκιών αλλά και φόβων.

Πολύ συχνά επιστήμονες αλλά και ευφυείς άνθρωποι της αποδίδουν προμηθεικά χαρακτηριστικά εστιάζοντας στην πιθανότητα απόκτησης συνείδησης από μηχανές.

Τι επιφυλάσσει το μέλλον; Κανένας δεν μπορεί να απαντήσει με βεβαιότητα.