Αντώνης Σαμαράκης: Ο λογοτέχνης ανθρωπιστής

Γράφει η Πολυξένη Ζαρκαδούλα

Ο Αντώνης Σαμαράκης είναι γνωστός συγγραφέας της μεταπολεμικής εποχής, έργα του έχουν μεταφερθεί στη μεγάλη και μικρή οθόνη και έχει βραβευθεί πολλές φορές για αυτά. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Παρόλη την επιτυχία του συγγραφικού του έργου ενδιαφέρθηκε και για τα κοινά, συμμετείχε ενεργά και τιμήθηκε για την αγάπη και προσοχή του αυτή.

Το έργο του

Ο Αντώνης Σαμαράκης γεννήθηκε στις 16 Αυγούστου 1919. Σπούδασε στη Νομική σχολή Αθηνών αλλά ωστόσο τον κέρδισε η γραφή. Στον χώρο της γραφής έκανε την πρώτη του εμφάνιση το 1933 και έκτοτε συνέχισε να γράφει σε μεγάλα περιοδικά, όπως ήταν: «Νέα Εστία», «Νεοελληνικά Γράμματα» κ.α. Έγραψε ποίηση, διηγήματα, μυθιστορήματα. Ωστόσο πιο πολύ γνωστός έγινε για τα πεζογραφήματά του. Στη συλλογή διηγημάτων του με τίτλο «Ζητείται ελπίς» που εξέδωσε το 1954 και στο μυθιστόρημά του με τίτλο «Σήμα κινδύνου» που εξέδωσε το 1959 βλέπουμε πως τον απασχολούσαν πολύ κοινωνικά θέματα, όπως ήταν αυτά που είχαν σχέση με την επιβίωση και με τον πόλεμο.

Στο έργο του «Ζητείται ελπίς» έγραψε για όσα έζησε με τη φυλάκισή του αλλά και στον αγώνα που έδωσε για την απελευθέρωση της χώρας μας.

Και τα δύο αυτά βιβλία του είχαν μέσα τους γεγονότα από την κοινωνία της εποχής εκείνης, μιας κοινωνίας μετά από έναν πόλεμο χαμένης και χωρίς ελπίδα.

Στη διάρκεια αυτών των χρόνων εμφανίζεται ο Αντώνης Σαμαράκης αποκαρδιωμένος από τις κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες της εποχής, επηρεασμένος από τα γεγονότα του πολέμου και έχοντας εγκαταλείψει την πίστη του στην ελπίδα και στο αύριο. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί λιτή για να μπορεί να τον καταλαβαίνουν όλοι, μιλάει στην καρδιά του κόσμου και προσπαθεί μέσα από το έργο του να ευαισθητοποιήσει τους πολίτες για τα προβλήματα της εποχής του. Εφορμούσε και έγραφε από την αγάπη του για τους νέους και την ελπίδα του για ένα μέλλον προσοδοφόρο. Βαθιά ευαισθητοποιημένος για τα προβλήματα του κόσμου και όχι μόνο της χώρας του, έγραφε για όλους τους ανθρώπους στη Γη. Με βαθειά αίσθηση του δικαίου ονειρευόταν και διεκδικούσε ένα καλύτερο αύριο για όλον τον κόσμο.

Προτρέπει και κινητοποιεί τους νέους ανθρώπους να οραματιστούν μια ζωή πιο δίκαιη, ειρηνική και ελεύθερη με σεβασμό και αγάπη.

Τιμές και διακρίσεις:

Η συλλογή διηγημάτων που εξέδωσε αργότερα με τον τίτλο «Αρνούμαι» κέρδισε το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος το 1962. Επιπλέον το μυθιστόρημα «Το λάθος» που εκδόθηκε το 1965 του έδωσε παγκόσμια αναγνώριση με δύο βραβεία: το Βραβείο Μυθιστορήματος των Δώδεκα (1966) και το Μέγα Βραβείο Αστυνομικής λογοτεχνίας στην Γαλλία (1970). Επιπροσθέτως μεταφράστηκε σε 33 γλώσσες. Ένα βιβλίο που είχε άκρως πολιτικό χαρακτήρα. Το μυθιστόρημα αυτό μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο αλλά και στην τηλεόραση. Το 1994 αναγορεύτηκε σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου Αθηνών και το 1995 η Γαλλία τον τίμησε με τον Σταυρό του Ιππότη των Γραμμάτων και των Τεχνών.

Η κοινωνική του προσφορά:

Στη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής ήταν ενεργό μέλος στην αντίσταση και για αυτό καταδικάστηκε σε θάνατο το 1944 αλλά ευτυχώς κατάφερε να αποδράσει. Η UNICEF για την πνευματική του προσφορά τον τίμησε με τον τίτλο «πρεσβευτή καλής θελήσεως για τα παιδιά τού κόσμου» και «Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα» τον τίμησαν ως «πνευματικού πρεσβευτή της οργάνωσης». Παράλληλα έγραψε πολλά άρθρα με σκοπό να δραστηριοποιήσει κόσμο μέσα έξω από τα σύνορα της χώρας να βοηθήσουν τριτοκοσμικές χώρες. Δική του ιδέα ήταν η Βουλή των εφήβων. Αφορά ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα που τέθηκε σε λειτουργία για πρώτη φορά το 1995 – 1996. Η αγάπη του για τους νέους ανθρώπους δεν έμεινε μόνο στα λόγια αλλά αντίθετα πέρασε και στα έργα με αυτή την ιδέα. Έδωσε βήμα και λόγο σε πολλούς νέους να κάνουν πράξη όσα ονειρεύονται, τους έδωσε την ελπίδα.

Στις 8 Αυγούστου 2003 άφησε την τελευταία του πνοή. Ωστόσο ακόμα και αυτήν τη στιγμή την είχε προνοήσει με γνώμονα πάντα το κοινωνικό σύνολο και, έπειτα από δική του επιθυμία, το σώμα του δόθηκε για έρευνες των φοιτητών της Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Πηγές: