Διάβαζα τις προάλλες, με την αφορμή του θανάτου της Ανίτα Εκμπεργκ-αυτής της φοβερής, εκρηκτικής σουηδέζας, τόσο διαφορετικής απ’τη παγερή συμπατριώτισσα της Γκρέτα Γκάρμπο, ώστε βάσιμα να σκέφτεται κανείς ότι, ο Φελλίνι έψαχνε και τελικά βρήκε μια αντιΓκάρμπο σουηδέζα ή ίσως μια Σοφία Λόρεν Nordica!-διάβαζα λοιπόν ότι θεωρούσε τον εαυτό της ριγμένο σε σχέση με τους υπόλοιπους συντελεστές ταινίας ” La Dolce Vita ” και ειδικά-κρατείστε τα γέλια σας-σε σχέση με το Φελλίνι τον ίδιο! Είναι χαριτωμένο, με την έννοια ότι είναι και σέξι, μια γυναίκα να θεωρεί τον εαυτό της τόσο μούσα, ώστε να πιστεύει ότι είναι και συνδημιουργός. Αλίμονο όμως για την όμορφη Ανίτα, τα πράγματα δεν ήταν, γι’αυτήν τουλάχιστον, έτσι (για άλλες γυναίκες και σε άλλες περιπτώσεις, μπορεί πάντως να είναι, π.χ., οι γυναίκες του Μπέργκμαν, μέσα στα πλαίσια των ίδιων των ταινιών του, είναι πολύ περισσότερο από απλές πρωταγωνίστριες του, είναι βιωματικοί συνδημιουργοί). Η ίδια η Ανίτα όμως ούτε έκανε κάποια άλλη, αντίστοιχα ένδοξη ταινία ενώ αντίθετα ο Φελλίνι και προϋπήρχε της Έκμπεργκ και συνέχισε να παράγει αριστουργήματα και μετά την-ευτυχή, δεν το συζητάμε αυτό-συνεργασία τους.
Αυτή η πικρή διαπίστωση μας οδηγεί σε ένα ερώτημα: τί είδους γυναίκα είναι η Ανίτα Έκμπεργκ; τι την κάνει γυναίκα την Ανίτα Εκμπεργκ; τι κάνει μια γυναίκα σαν τη κινηματογραφική Ανίτα Έκμπεργκ; Ποιος την έκανε γυναίκα αυτήν που προσλαμβάνουμε σαν τη μυθική Ανίτα Έκμπεργκ; Στη ταινία, αυτήν που ξέρουμε εμείς οι θεατές της σαν Ανίτα Έκμπεργκ, προφανώς την έφτιαξε, την έπλασε ο δημιουργός της και που όμως, στη προκειμένη περίπτωση, πολύ λίγο είναι ο Θεός Δημιουργός-το μέρος αυτό της δημιουργικής συμβολής του Θεού το απόλαυσαν μόνο οι πραγματικοί εραστές της όμορφης σουηδέζας (έχω την περιέργεια να ξέρω αν ανάμεσα σ’αυτούς ήταν ο ίδιος ο Φελλίνι 😉).
Ο Φελλίνι που, σαν καλλιτεχνικός δημιουργός, μας την έκανε γνωστή σαν την ασπρόμαυρη Αννίτα Έκμπεργκ μιας θρυλικής φοντάνας της Ρώμης και που αποχαυνώνει τον εκστασιασμένο Μαστρογιάνι και, μαζί μ’αυτόν, κι εμάς τους ίδιους. Και ναι μεν για να φτάσεις να κάνεις οντισιόν στο Φελλίνι, σημαίνει ότι έχεις ήδη περάσει από κάποια σαράντα κύματα καλλιτεχνικής δράσης αλλά Ανίτα Έκμπεργκ δεν έχεις γίνει ακόμη. Γιατί είναι η σφραγίδα της δωρεάς του δημιουργού σαν πρωτουργού, που μετατρέπει το υπέροχα γήινα και απτά σάρκινο σε εκτυφλωτικά και απογειωτικά απλησίαστο θεϊκό. Είναι η διαδικασία εκείνη που εντάσσει μια γήινη ύπαρξη, τροφαντή, ζουμερή και αφράτη, σε ένα παραδείσιο περιβάλλον ονείρων και δυνητικών ονειρώξεων και μεταβάλλει τη σάρκα από διεκπεραιωτική πρώτη ύλη μιας τρέχουσας επείγουσας επιθυμίας μας, σε ουράνιο καταφύγιο των πιο μύχιων, των πιο αλύτρωτων, των πιο ανικανοποίητων φαντασιώσεων μας.
Πόσοι στη γη θα μπορούσαν να διεκδικήσουν και να κατακτήσουν πραγματικά την Αννίτα έτσι όπως την έπλασε ο Φελλίνι; Ίσως κανείς-δεν την απόκτησε σαν τέτοια ούτε καν ο ίδιος ο συμπρωταγωνιστής της στη ταινία . Σκέφτομαι ότι, αν υπάρχει ζωή μετά θάνατον και αν υπάρχει αυτό το ιδανικό περιβάλλον εκπλήρωσης επιθυμιών που συνηθίσαμε να αποκαλούμε Παράδεισο, θα μπορούσαμε εκεί, αυτή τη μύχια λαχτάρα μας, να την ικανοποιήσουμε με τους καλύτερους δυνατούς όρους:
“-Φέρτε μου την Ανίτα Εκμπεργκ παρακαλώ!” θα παραγγέλναμε τον άγγελο που σερβίρει επιθυμίες. Αλλά θάχε μια περιπλοκή το πράγμα: για να έρθει στο Παράδεισο μας η Αννίτα, θα έπρεπε να αφήσει το δικό της Παράδεισο και όπου ποτέ δεν είχε εκδηλώσει την ελάχιστη επιθυμία για μας. Που σημαίνει ότι ,για νάρθει σ’εμάς, θάταν σαν να κατέβαινε σε κάποια δική της Κόλαση. Δεν λέει έτσι, δεν συμφωνείτε; Η Ανίτα Έκμπεργκ του Φελλίνι δεν είναι ένα αξιέραστο αξιοθέατο για να περιφέρεσαι γύρω απ’τα λαγόνια της, ούτε και παραδείσια υπόσχεση ασφαλώς. Είναι εκείνος ο ωραίος γλυκός πόνος να ξέρεις, να συνειδητοποιείς, ότι το ανικανοποίητο σου έχει απεριόριστο δικαίωμα στη φαντασία, ακόμη και στη δημιουργική φαντασία αλλά υπό έναν απαράβατο όρο: ότι θα τη σεβαστείς σαν τέτοια, σαν φαντασία. Είναι το απόλυτο άβατο όχι μόνο για κάθε τρίτο αλλά και για κάθε πραγματική εκπλήρωση επιθυμίας. Μην την αγγίξεις την Αννίτα Έκμπεργκ! Διαφορετικά θάναι σαν να αποπειράσαι να τη πνίξεις στη Φοντάνα ντι Τρέβι, εκεί όπου τη πόθησες τόσο πολύ. Γιατί οι πιο γλυκές επιθυμίες είναι αυτές που δεν θα ικανοποιήσεις ποτέ.
