Αλκυόνη Παπαδάκη: Η καρδιά της πάντα αναπολεί τη χαρά του παιδιού

Γράφει η Πολυξένη Ζαρκαδούλα

Τα όνειρα και η ζωή της σημαδεύτηκαν μα δεν αιμορραγούσαν από τις πληγές στην ψυχή της. Ένα τόσο δα μικρό κοριτσάκι που βίωσε τη σκληρότητα της μετεμφυλιακής εποχής είναι η αγαπημένη σε όλους Αλκυόνη Παπαδάκη. Η καρδιά της πάντα αναπολεί τη χαρά του παιδιού, την αθωότητα και το γέλιο. Ψάχνει ό,τι όμορφο υπάρχει γύρω της και παίρνει τη ζωντάνια του. Πάντα έψαχνε διεξόδους φυγής και το κατάφερε αυτό μέσα από την τέχνη της. Μία τέχνη που της χρωστάμε πολλά εμείς, οι αναγνώστες της.

Τα δύσκολα παιδικά χρόνια

Η Αλκυόνη Παπαδάκη σε ηλικία μόνο 3 ετών έμεινε μόνη αφού συνέλαβαν γονείς και παππούδες προκειμένου να συλλάβουν τον θείο της που ήταν αντάρτης. Ο πατέρας της που ήταν κιόλας παρασημοφορεμένος ήρωας της Αλβανίας. Από αυτή την ηλικία σύμφωνα με πηγές η μικρή Αλκυόνη έμαθε να ψάχνει τη φυγή στη ζωή της. Τη φυγή από τη δυστυχία, τον πόνο, τη συμφορά. Η μητέρα της μετά τη φυλακή δεν μπόρεσε να συνέλθει ψυχολογικά και η Αλκυόνη πάντα αναζητούσε και διεκδικούσε την αποδοχή της. Ίσως και για αυτό ένα από τα όνειρά της ήταν να φτιάξει οικογένεια για να δώσει όσα στερήθηκε παιδί. Γιατί η καρδιά της πάντα ήταν ανοιχτή.

Η επανάσταση

Θέλοντας να ξεφύγει από όλο αυτό το κλίμα σε ηλικία 12 ετών μπήκε εσωτερική στη Γαλλική σχολή στα Χανιά, τη γενέτειρά της. Στα 18 χρόνια ήρθε στην Αθήνα να σπουδάσει δημοσιογραφία στην Ελληνοαμερικανική Ένωση. Αυτή ήταν η πρώτη της επανάσταση μιας και ο πατέρας της την ήθελε φιλόλογο αφού και αυτός και οι γονείς του ήταν εκπαιδευτικοί. Εκείνη όμως αντιτάχθηκε και πολέμησε για το δικό της όνειρο. Πέρασε όμως στο Πάντειο, δεν πάτησε ποτέ στα μαθήματα. Εργάστηκε στον χώρο της δημοσιογραφίας στα «Νέα» στην αρχή και μετά στην «Αυγή». Το πρώτο της ρεπορτάζ στα βρεφοκομεία ήταν καταλυτικό για τη μετέπειτα ζωή της. Εκείνα τα χρόνια έγραψε το πρώτο της μυθιστόρημα «Το Κόκκινο Σπίτι» εκδόθηκε το 1988. Από τότε μέχρι σήμερα συνεχίζει να γράφει, δε θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Η δημοσιογραφία μπορεί να μην κράτησε πολύ όμως εκείνη δε σταμάτησε ποτέ να γράφει. Την καρδιά της την κατέκτησε η λογοτεχνία και εκείνη κατέκτησε τη δική μας καρδιά με τα βιβλία της.

Η υιοθεσία

Όπως είπαμε και παραπάνω αυτό το πρώτο ρεπορτάζ ήταν το σημάδι που χρειαζόταν για να δώσει το έναυσμα για την υιοθεσία ενός «παιδιού του κόσμου» όπως λέει σε συνέντευξή της. Όλη η αγάπη που ήταν συσσωρευμένη από τα δύσκολα παιδικά της χρόνια την κατέθεσε στη δημιουργία της δικής της οικογένειας. Τώρα είχε φτιάξει την οικογένεια που επιθυμούσε με έναν σύζυγο – σύντροφο ζωής και το παιδί της καρδιάς της.

Η λυρική συγγραφέας

Η ευαισθησία της λογοτεχνική και όχι μόνο δεν της «επιτρέπει» να γράφει στους υπολογιστές αλλά συνεχίζει ακόμα και σήμερα να γράφει σε χαρτιά. Η τέχνη της δεν είναι μόνο στο να ανοίγει ψυχικά τους ανθρώπους αλλά και να διεισδύει μέσα τους, να τους ξεκλειδώνει τα φωτεινά και σκοτεινά σημεία. Ακόμα όμως και στα σκοτεινά η Αλκυόνη Παπαδάκη βλέπει το φως. Ίσως γιατί έτσι την έμαθε η ζωή. Ίσως γιατί έτσι έχει αξία η κάθε στιγμή. Δεν είναι εξάλλου τυχαίο που τα βιβλία της επανακυκλοφορούν από τις εκδόσεις Διόπτρα. Οι ήρωές της βρίσκουν τον δρόμο και φτάνουν στο μυαλό των αναγνωστών γιατί μόνο έτσι η πένα έχει ουσία, όταν φτάνει στην καρδιά και στο μυαλό. Είναι η δημιουργός εκείνη που συμπάσχει με τον ήρωά της, κλαίει και γελά μαζί του, νιώθει και υποφέρει. Είναι η φίλη που θα ακούσει το πρόβλημά σου, θα σου δώσει τη λύση αλλά φεύγοντας θα συνεχίσει να το σκέφτεται. Θα μπορούσε να είναι η μεγάλη συγγραφέας, η απρόσιτη αυτή όμως επιλέγει απλά να είναι η Αλκυόνη, έτσι απλά.

Πηγές: