Γράφει η Άννα Ζανιδάκη

Κάθε σκέψη αιωρείται ξεκρέμαστη, απ την πειθώ και την πρόβλεψη , μα η διάθεση έντονη και επιτακτική ,σ αυτή τη νέα τάξη πραγμάτων.

Τα πάντα άλλαξαν, διαδέχτηκαν επικείμενες φορές και δράσεις, μα πάντα οι αντιδράσεις του είναι μας ,δυνατές σα δυναμίτης ,αλλά της λογικής ,συνουσιάζονται, με τις πειθήνιες αρετές της μεταπήδησης, από τη γη στον αιθέρα.

Σ εκείνα τα πελώρια, τεράστια σύννεφα, του κι εγώ δεν ξέρω ποιου αριθμού ουρανού, μα το σίγουρο είναι πως οι ψυχές ανταμώνουν κι αντικρύζουν την έλξη τους και τον πόθο τους .

Κι όμως σ’ αυτόν τον αιθέρα διαδραματίζονται οι χερότερες εναέριες σφαγές, αθώων, ταγμένων στο καθήκον και όχι μόνο.

Πόσες φορές δε βάφτηκαν τα νέφελα τα ουράνια με το αίμα της θυσίας, εν καιρώ ειρήνης κι όχι πολέμου, αλλά δεν είναι σε θέση να φωνάξουν ,παρά απορροφούν τις γήινες κραυγές και αλλαλαγμούς του δίκαιου και του άδικου , της λογικήςς και της παραφροσύνης.

Εδώ στα ψηλά, αντικρύζεις τη θέα του ουρανού, γκριζογάλανου ή μη ,καθάριου ή όχι.
Μα στέκεσαι αποσβολωμένος και θαρρείς πως αγγίζεις το Θεό, το μεγαλείο του ,το Βασίλειό του , μα τίποτα δε γίνεται εφικτό ,προσεγγίσιμο και ανεκτό φυσικά .

Μα εσύ ταξιδεύεις μαζι με τηνπτήση σου, νοερή είτε πραγματοποιήσιμη, μα το μυαλό σου δεν είναι εδώ , ταξιδεύει κι αυτό ,όχι στην πλάνη του, αλλά στην αποπλάνηση των αιθέρων.

Θέλει να τους κατακτήσει και να καταλάβει την εναέριά τους δράση ,εκείνη τη θωριά ,που θα αναδειχθεί η κυριαρχία του και κυρίως η δική του θέληση ,για κατάκτηση ,χωρίς να ναι βέβαιη και η κτητικότητά του.
Στερεύει η ανάσα , απομακρύνεται η ευχέρειά της ,μα όσο λιγοστεύει , τόσο επανδρώνεται το σκάφος της αναμονής και τους περιπλανά σε ένα δικό τους κόσμο, χαρισμένο και δωρισμένο μόνο γι αυτούς .

Μια πτήση κι όμως, είναι μια ευχή και μια προσδοκία, ένας λυτρωμός και ένα ξέσπασμα της αλήθειας τους