/Άγριες Μέλισσες, εκτός τόπου και χρόνου;

Άγριες Μέλισσες, εκτός τόπου και χρόνου;

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας

Όλοι μας τις έχουμε αγαπήσει. Το κεντρί τους είναι γλυκό, μεθυστικό, σχεδόν εθιστικό. Η σκηνοθεσία και η φωτογραφία βρίσκεται σχεδόν σε κινηματογραφικά επίπεδα, η διανομή των ρόλων είναι εξαιρετική, η πλοκή ενδιαφέρουσα με πολλές ανατροπές και διαρκή δημιουργία εξελίξεων.

Όμως, αν θέλουμε να είμαστε απολύτως ειλικρινείς, όλες αυτές οι θετικές διαπιστώσεις, σκοντάφτουν πάνω στην φανερή απόσταση της τηλεοπτικής αποτύπωσης μιας συγκεκριμένης, χρονικά, κοινωνικής πραγματικότητας με τα αληθινά δεδομένα της τότε εποχής.

Η μεταπολεμική και μετεμφυλιακή Ελλάδα, ειδικά στην περιφέρεια, μόνο με σκηνικό χολιγουντιανής σαπουνόπερας δεν έμοιαζε, με ίντριγκες που θυμίζουν έντονα το επιτυχημένο μοντέλο των ’70ς, όπως η Δυναστεία ή Ο πλούσιος και ο φτωχός.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’50 η χώρα μας μάζευε ακόμα τα ματωμένα κομμάτια μιας εμφύλιας διαμάχης. Στα χωριά οι μνήμες ήταν πολύ νωπές και τα πάθη ακόμα άσβεστα. Οικογένειες, μέχρι και συγγενείς δεν μιλούσαν μεταξύ τους, οι εξορίες των κομμουνιστών καλά κρατούσαν, το σχέδιο Μάρσαλ τάιζε τους μαθητές με… σκόνη γάλα και τυρί. Ιδιαίτερα στη Θεσσαλία, μια περιοχή με έντονο το αριστερό στοιχείο, στις εκλογές του ’56 η ΕΔΑ έφτανε στο 30%, οι σχέσεις ήταν τεταμένες κι ο τόπος μύριζε φρέσκο μπαρούτι.

Όχι όμως στο Διαφάνι. Εκεί, ο ενωμοτάρχης είναι ένας καλοκάγαθος ευτραφής κύριος που κανένας δεν τον αντιμετωπίζει ως μακρύ χέρι του Δεξιού κράτους. Εκεί, κανείς δεν θρηνεί για τους νεκρούς του πρόσφατου σπαραγμού κι όσοι υπηρέτησαν στην αντίσταση ως δια μαγείας δεν αναφέρονται ποτέ στην όποια μετέπειτα δράση τους. Εκεί, ο μόνος φανερά κομμουνιστής παρουσιάζεται ως μια κωμική φιγούρα που εκλέγεται μάλιστα και δήμαρχος σε ένα μέρος που δείχνει να ανήκει πλειοψηφικά στην άλλη ιδεολογική πλευρά!

Όλοι ζουν μονοιασμένοι με μόνο τους ζητούμενο τα χωράφια της Ελένης, τα 30 στρέμματα που… εμποδίζουν μια τεράστια επένδυση, τους… διαπλεκόμενους έρωτες τους και τα μεγαλόπνοα επιχειρηματικά σχέδια ενός μεγαλοαγρότη, γιατί αυτό και μόνο είναι ο Δούκας… Κάρινγκτον, που από ένα μικρό επαρχιώτικο οικισμό διαθέτει τη δύναμη να επηρεάσει την κυβερνητική πολιτική.

Είπαμε, μας αρέσει και τέτοιες παραγωγές αξίζουν τη στήριξη μας αλλά το παράταιρο και το παραποιημένο, για μια από τις πιο επώδυνες στιγμές αυτού του τόπου, δεν αντέχεται.