Γράφει η Άννα Ζανιδάκη

Πάντα σ’ αυτής τη θέα αγαλλιάζει το είναι μου και η ψυχή μου παύει να σκέφτεται, αλλά ταξιδεύει.

Ταξιδέματα του νου, σε χώρες και λιμάνια που θα αραξοβολήσουν οι σκέψεις και θα προσδέσουν οι θύμησες και οι απορίες.

Πορείες ζωής που τάχιστα εν δυνάμει θωρούν τις ματιές και τους φάρους μιας ενδεικνυόμενης διαδρομής, δίχως υφάλους και σκοπέλους, παρά με γνώμονα τη ρότα της επάρκειας μεν και της αυτάρκειας δε.

Διαδηλώσεις της καρδιάς που ανασύρουν απ’ τα σεντούκια της θύμησης και του αναπαμού της, σημαίες και λάβαρα, στημένα και συστημένα για ορθοπόδηση και κυρίως για μια επαναστατική χροιά στην ως τώρα καταλαγιασμένη φωνή του είναι μου.

Μα οι αντίλαλοι και η ηχώ της ψυχής μου δεν αφήνει σε ησυχία, τις ανεμοδαρμένες σκέψεις μου ,αφού ο Αίολος του είναι μου, άνοιξε τα σακιά του κι άντε να τους προλάβεις όλους.

Σίγουρη και βέβαιη για την παραλαβή των θυελλωδών ανέμων, των τρικυμιών που εγώ η ίδια προσπάθησα να αναμοχλεύσω απ’ της ζήσης μου τα δεδομένα.

Όντως πια άρτια και παραδομένα τα σκήπτρα και τα εύσημα της άλλης ζωής, εκείνης που με κάλεσε προκλητικά και παρακλητικά να τη συνοδεύσω.

Σ ένα πάρτι εορταστικής χλιδής και πανώριας καλλιτεχνίας ,σύμφωνα με την καλαισθησία και τη φωτογένεια των ιδεών που θέλω να καλύψω και να ανακαλύψω με το φωτογραφικό φακό της διαίσθησής μου και του υποσυνειδήτου μου!

Θάλασσα σε όλα μαζί μου, δίπλα μου, αιώνια συμβουλάτοράς μου και κατηχήτριά μου!