Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας
Άλλη μια προσπάθεια της ΕΡΤ να μεταφέρει στη μικρή οθόνη σημαντικά διηγήματα κορυφαίων Ελλήνων συγγραφέων, ολοκληρώθηκε με επιτυχία. Όσο κι αν ο λόγος μιας άλλης εποχής, όπως του Παπαδιαμάντη ή σε αυτή την περίπτωση του Θεοτόκη, δεν είναι εύκολο να μεταφερθεί στη σημερινή γλώσσα διατηρώντας πλήρως όλα τα χαρακτηριστικά, τα σημειολογικά στοιχεία και τις έννοιες του τότε, ειδικά στην περίπτωση του έργου “Αγάπη Παράνομη”, η σύγχρονη αποτύπωση μοιάζει να μη στερεί τίποτε από την αισθητική και το ύφος του παρελθόντος.
Το σκηνικό έχει στηθεί με εξαιρετική πιστότητα, φέρνοντας τον θεατή σε ευθεία επαφή με τον τρόπο ζωής, τις νοοτροπίες, τις αρχές και τις συμπεριφορές της ελληνικής περιφέρειας πάνω από εκατό χρόνι πριν. Η σκηνοθετική προσέγγιση παίζοντας συχνά με το φως και το σκοτάδι, αποτυπώνει με επάρκεια τις γκρι αποχρώσεις και τα ηθικά διλήμματα των πρωταγωνιστών.
Οι ερμηνείες ξεχωριστές και αριστοτεχνικά δομημένες αποκαλύπτουν τα πάθη, τις έννοιες, τους φόβους και τους πόθους τους.
Κάποιοι έμαθαν να τους διαχειρίζονται, να συμβιβάζονται με την κατεστημένη ηθική και τις κοινωνικές απαιτήσεις, κάποιοι παραμένουν έρμαια των ενστίκτων τους.
Η Καρυοφυλλιά Καραμποέτη καθηλωτική, όντας δεξιοτέχνης της υποκριτικής, κατορθώνει με έναν σπασμό του προσώπου, μια μεταβολή στη ματιά να αναδείξει όλο τον εσωτερικό αγώνα μιας γυναίκας καθηλωμένης σε ένα αδιέξοδο στο οποίο προστίθεται το πάθος του συζύγου της για την πανέμορφη νεαρή γυναίκα του γιου τους κι ένας άνισος αγώνας για τη διατήρηση της πίστης στην ηθική και το Θεό.
Ο Νίκος Ψαρράς. ακροβατεί επιτυχημένα ανάμεσα στην υπερβολή και τη μανιέρα. Τα συναισθήματα παίζουν μέσα ένα διαρκές παιχνίδι ισορροπίας κι άλλοτε ημερεύουν, άλλοτε ξεφεύγουν εκτοξεύοντας ηδονικές ριπές. Μια τέτοια ριπή θα τον οδηγήσει στο βιασμό, στην κατάκτηση του ποθητού αντικειμένου με την αγριότητα του μανιασμένου ζώου.
Η Ευγενία Ξυγκόρου, ως “πέτρα του σκανδάλου”, αποδίδει ιδανικά την αθωότητα της άγνοιας και μετέπειτα τον τρόμο του απευκταίου. Να αποφύγει την κατακραυγή της απομάκρυνσης του νεαρού ζευγαριού από το σπίτι, γνωρίζοντας ότι μέρα με τη μέρα φουντώνει το καμίνι της αμαρτίας.
Η ελληνική τηλεόραση έχει ανάγκη από τέτοιες φιλότιμες προσπάθειες.
Στο βωμό του κόστους, τα ιδιωτικά κανάλια, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις. αποφεύγουν συστηματικά τις εβδομαδιαίες σειρές, τραβώντας από τα μαλλιά τα σενάρια των καθημερινών. Η κούραση που έφερε, αυτή η επιλογή, στο κοινό είναι πλέον προφανής. Γι’ αυτό κι η ΕΡΤ παρά τη συνολική χαμηλή της τηλεθέασης βλέπει σειρές όπως η “Αγάπη Παράνομη” να κατακτούν ποσοστά διπλάσια από τους συνήθεις μέσους όρους της. Κι ίσως έτσι αρχίσουν να λειτουργούν τα αντανακλαστικά και των υπολοίπων σταθμών. Ποτέ δεν είναι αργά.
