Ο Νίκος Αγαθαγγελίδης, του οποίου κυκλοφορεί το μυθιστόρημα “Ημιζωές”, αντιμέτωπος με τις 10+1 Ερωτήσεις του Κωνσταντίνου Μανίκα.
1 Ένα μυθιστόρημα με τίτλο “Ημιζωές”. Τι πραγματεύεται;
Υπάρχει η κεντρική ιστορία μυστηρίου. Κατεξοχήν χαρακτηριστικά νουάρ αναγνώσματος, αστυνομική πλοκή, αναζήτηση στοιχείων και ενός εγκληματία. Ωστόσο, η ιστορία δεν περιορίζεται μόνο σε αυτό. Καθώς τα γεγονότα ξετυλίγονται, θίγονται κοινωνικά ζητήματα όπως ο ρατσισμός σε πολλές από τις μορφές του (φυλετικός, οικονομικός, κοινωνικός). Οι ανθρώπινες σχέσεις περνούν από το μικροσκόπιο και, όπως στην πραγματική ζωή, πολλές φορές τα φαινόμενα απέχουν πολύ από την πραγματικότητα. Τίθενται υπαρξιακά ερωτήματα: πόσο ελεύθεροι είμαστε στ’ αλήθεια; Τελικά, ορίζουμε εμείς τον βίο μας ή αυτό που ζούμε είναι μια καλοστημένη πλάνη; Ειλικρινά, μπορώ να πω πολλά ακόμα, αλλά θα επιλέξω να σταθώ σε αυτά για την ώρα.
2. Σκιαγραφήστε μας τους κεντρικούς χαρακτήρες του βιβλίου. Τι πρεσβεύουν και τι προσπαθούν να πετύχουν;
Οι «Ημιζωές» είναι ένα βιβλίο με αρκετούς χαρακτήρες που διαφέρουν στην κοσμοθεωρία και τα βιώματά τους. Ωστόσο, αυτό που επιδιώκουν όλοι είναι ένα: την ειρήνη εντός τους. Να συμφιλιωθούν, δηλαδή, με το παρελθόν τους, να βρουν την γαλήνη στο παρόν τους και να διατηρούν ελπίδες για το μέλλον τους.
3. Τι θέλετε να αποκομίσει ο αναγνώστης μέσα από το βιβλίο σας;
Ένα καλό βιβλίο είναι πρωτίστως μια όμορφη συντροφιά. Αν οι «Ημιζωές» το κατάφεραν αυτό, θα αφήσω να το κρίνουν οι αναγνώστες. Εγώ μπορώ να πω μονάχα όσα αποκόμισα ως συγγραφέας, αλλά αυτό αποτελεί άλλη ερώτηση, νομίζω (γελάκι). Ας αποφασίσει, λοιπόν, ο καθένας τι θέλει να κρατήσει από το βιβλίο. Δεν προσπαθώ να τον κατευθύνω, ας βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Του έχω εμπιστοσύνη.
4. Ποιων ανθρώπων ο βίος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως “Ημιζωή”;
Η δική μου ζωή, η δική σου ζωή, η ζωή όλων, να πούμε την αλήθεια. Η ζωή που κάποια στιγμή νιώσαμε να δραπετεύει από τα χέρια μας, ότι χάνουμε τον έλεγχο και την ελευθερία στις επιλογές μας. Οι αιτίες; Άπειρες. Ένα πάθος, ένας άνθρωπος, μια ανάγκη, ένα λάθος, ένας εξαναγκασμός… Η «Ημιζωή» είναι αναπόφευκτο κομμάτι του βίου μας. Σκοπός, όμως, είναι να ξεφύγουμε από αυτήν την κατάσταση και να γίνουμε ξανά κύριοι του εαυτού μας.
5. Ποια στοιχεία θεωρείτε απολύτως απαραίτητα για ένα ενδιαφέρον αστυνομικό μυθιστόρημα;
Δε νομίζω ότι υπάρχει κάποιος αυστηρός κανόνας που να το ορίζει αυτό. Προσωπικά, μου αρέσει όταν ένα αστυνομικό έχει κοινωνικές προεκτάσεις. Έτσι, μπορώ να μπω στην ιστορία πιο εύκολα και να ταυτιστώ με τους χαρακτήρες.
6. Η έμπνευση ή η σκληρή δουλειά παίζει τον σημαντικότερο ρόλο στη συγγραφή ενός βιβλίου;
Υπάρχουν στιγμές έμπνευσης από αυτές που πετάγεσαι από το κρεβάτι στη μέση της νύχτας και το μόνο που θες είναι να γράψεις. Ωστόσο, μιλάμε συνήθως για «στιγμές», δηλαδή κρατάνε λίγο. Δε νομίζω να υπάρχουν και πολλοί συγγραφείς που έγραψαν ολόκληρο έργο υπό το καθεστώς της αναπάντεχης αυτής πνευματικής ευφορίας. Εγώ τουλάχιστον δεν είμαι. Αφήνω αυτές τις «στιγμές» ανεκμετάλλευτες; Φυσικά και όχι! Όπου και αν βρίσκομαι, ό,τι και αν κάνω, κρατώ σημειώσεις. Σημειώνω το συναίσθημα, έναν προβληματισμό, μια σκέψη, οτιδήποτε έχει σκάσει σαν χειροβομβίδα στο κεφάλι μου. Και το αξιοποιώ όταν έρθει η ώρα στις ιστορίες μου. Δουλειά, δουλειά, δουλειά, για μένα. Αν θέλει κανείς να γίνει καλύτερος συγγραφέας, δεν περιμένει την επιφοίτηση. Γράφει. Κάνει αυτοκριτική. Ακούει τις απόψεις των άλλων για τα γραπτά του. Έτσι βελτιώνει το ύφος, το λεξιλόγιο, τις τεχνικές του. Αν λείπουν αυτά από ένα βιβλίο, όσο εμπνευσμένη και αν είναι η ιστορία του, είναι ημιτελές. Προσωπική άποψη πάντα.
7. Τι ρόλο έχει πλέον το βιβλίο, στην ψηφιακή εποχή μας;
Τον ίδιον ρόλο που είχε στην προ-ψηφιακή εποχή, υποθέτω. Το βιβλίο είναι βιβλίο, δεν αλλοιώνεται η σημασία, η μοναδικότητα και η ομορφιά του. Ήταν και θα είναι για πάντα αναπόσπαστο κομμάτι από τις ζωές μας.
8. Ένας μήνας “καραντίνα”. Ποια είναι τα πέντε βιβλία που θα θέλατε μαζί σας;
Χμ, όλη μέρα κλεισμένος σπίτι και να διαβάζω, ε; Μου ακούγεται σχεδόν παραμυθένιο. Λοιπόν, για ευχάριστο χαλαρό ανάγνωσμα θα έπαιρνα όλη τη συλλογή του Χάρι Πότερ, έτσι για να αναπολώ και λίγο τα εφηβικά μου χρόνια. Οπωσδήποτε το «Και δεν έμεινε κανένας» της Αγκάθα Κρίστι προς χάριν της έξυπνης πλοκής του. «Αν η Μπελ Στριτ μπορούσε να μιλήσει» του Τζέιμς Μπόλντουιν και «Το αγόρι με τη ριγέ πιτζάμα» του Τζον Μπόιν για την ομορφιά και ευαισθησία στη γραφή τους, αλλά και για τα κοινωνικά μηνύματα στις ιστορίες τους. Και για τις δύσκολες ώρες, το «1984» του Τζορτζ Όργουελ. Για το τελευταίο δε χρειάζεται να πω τίποτα περισσότερο, νομίζω.
9. Διαλέγετε παρέα για ολιγοήμερη απόδραση. Ποιους λογοτέχνες, ανεξαρτήτως ιστορικής περιόδου δράσης, θα συμπεριλαμβάνατε;
Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ, Στίβεν Κινγκ, Γκίλιαν Φλιν και Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Τέτοια παρέα δε θα την έχανα για τίποτα στον κόσμο. Ας διάλεγαν εκείνοι το μέρος που θα πηγαίναμε, δε θα είχα πρόβλημα.
10. Πιστεύετε στη μοίρα ή στην τύχη;
Πιστεύω και στις δυο. Δε βασίζομαι σε καμιά τους.
11. Χρειαζόμαστε περισσότερο ρομαντισμό ή ρεαλισμό στις ζωές μας;
Να ορίσουμε τις έννοιες. Για μένα, ρομαντισμός είναι το να συνεχίζεις να ονειρεύεσαι και να ελπίζεις για ένα καλύτερο μέλλον. Να επιμένεις στους στόχους σου ακόμα και όταν όλα μοιάζουν αντίθετα. Από την άλλη, ρεαλισμός είναι η μέθοδος με την οποία θα επιχειρήσεις να κάνεις τον ρομαντισμό σου πραγματικότητα. Άρα, για να απαντήσω στην ερώτηση: χρειαζόμαστε περισσότερο ρομαντισμό ΚΑΙ ρεαλισμό.
- Ο Νίκος Αγαθαγγελίδης γεννήθηκε το 1995 στη Βέροια. Αποφοίτησε από το Τμήμα Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης με κατεύθυνση στον κλάδο της Φιλοσοφίας. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του, ολοκλήρωσε τις πρώτες λογοτεχνικές του απόπειρες. Εργάστηκε ως φιλόλογος, αλλά η ανάγκη για μια ζωή κοντά στη φύση τον έκανε να επιστρέψει στη Βέροια, όπου κατοικεί μέχρι σήμερα.
