Βλέποντας κάποιος πρώτη φορά ταινία του Ταραντίνο, η αίσθηση που αναπτύσσει είναι ότι βλέπει μια gore ταινία, δηλαδή αίμα και βία σαν να βγήκαν από κόμικς, όπου αποτελούν μια ξεχωριστή υποκατηγορία των ταινιών τρόμου.
Τι γίνεται όμως όταν το gore ή splatter έχει μια αισθητική και συνοδεύεται από μη-γραμμική (τα γεγονότα παρουσιάζονται εκτός χρονολογικής σειράς) εξέλιξη της πλοκής, σατυρική διάθεση, στοιχεία spaghetti western και νέο-noir ;
Τι γίνεται, όταν ένας σκηνοθέτης εφευρίσκει δική του γλώσσα, χρησιμοποιεί δικές του μάρκες προϊόντων (η μάρκα τσιγάρων «Red Apple, το εστιατόριο με θέμα 50’s, «Jack Rabbit Slim’s, το ταχυφαγείο με θέμα την Χαβάη, «Big Kahuna Burger»);
Δε διστάζει ακόμα να πειράξει τα soundtracks ροκ επιτυχιών των 60’s και 70’s και να τα μετατρέψει σε Ισπανικές καντρίλιες;
Να προβάλει τον φετιχισμό του με τα δάχτυλα και τις πατούσες (συζήτηση για μασάζ ποδιών των Travolta-Samuel Jackson στο Pulp Fiction) είναι συχνό μοτίβο του Tarantino. Εντάξει, μη βιαστείτε να απαντήσετε, ρητορικές είναι οι ερωτήσεις. Ο Κουεντίν Ταραντίνο έχει δημιουργήσει το δικό του κινηματογραφικό σύμπαν και είτε τον λατρεύουμε είτε μας σοκάρει, το σίγουρο είναι πως είναι ένας σπουδαίος σκηνοθέτης που ήρθε για να μείνει.
Διαβάστε τη συνέχεια…
Ειρήνη Δρίβα
