Γράφει ο Νίκος Ναούμης, πολιτικός επιστήμονας – συγγραφέας
Η αλήθεια είναι ότι, όταν διαβάζεις πολλά βιβλία, συναντάς, ως επί το πλείστον, ιστορίες χιλιοειπωμένες. Το διάβασμα όμως, είναι τρόπος ζωής και αυτό, τουλάχιστον εμένα, δεν με πτοεί και διαβάζω με ενδιαφέρον, ακόμα και μία ιστορία που επαναλαμβάνεται συχνά.
Αυτό όμως, δεν συνέβη με το βιβλίο «Στο τέλος πεθαίνουν και οι δύο», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα και συγγραφέας του είναι ο Adam Silvera.
Το βιβλίο αυτό, είναι πράγματι ξεχωριστό και δικαιώνει τον πάταγο που έχει προκαλέσει παγκοσμίως.
Τι είναι όμως αυτό που το κάνει τόσο ξεχωριστό. Μα η προτοτυπία του.
Σε μια διαφορετική πραγματικότητα, μια εταιρεία με την ονομασία Δελτίο Θανάτου καλεί ανθρώπους που πρόκειται να πεθάνουν την επόμενη μέρα και τους πληροφορεί για τον επικείμενο θάνατό τους, χωρίς να τους αποκαλύπτει τον τρόπο που θα πεθάνουν. Αυτή η ώρα φτάνει και για δύο εφήβους που ζουν στη Νέα Υόρκη, τον Πορτορικανό Ματέο και τον Αμερικανοκουβανό Ρούφους. Ο πρώτος χρειάζεται παρέα, μετά τη σύλληψη των φίλων του, και ο δεύτερος κάποιον να τον βγάλει από την comfort zone του, μέσα στην οποία ζούσε ως τώρα εκ του ασφαλούς. Συναντιούνται μέσω του Τελευταίου Φίλου, μιας εφαρμογής που συνδέει «μελλοθάνατους». Οι δυο τους ξεκινούν να ζήσουν τις τελευταίες τους ώρες με τον τρόπο του carpe diem, προσπαθώντας να τις αξιοποιήσουν όσο το δυνατό περισσότερο. Κατά τη διάρκεια αυτής της τελευταίας εξόρμησης η φιλία τους περνάει σε άλλο επίπεδο.
Όχι, δεν γίνεται κάτι συγκλονιστικό όταν η ιστορία ολοκληρωθεί. Δεν υπάρχει happy end αλλά, όπως μαρτυρά και ο τίτλος του βιβλίου, «Στο τέλος πεθαίνουν και οι δύο»!
Η ουσία όμως αυτής της συγκλονιστικής ιστορίας, είναι ότι μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε πόσο μικρή είναι η ζωή μας και πόσο μάταιο να αναλωνόμαστε σε πράγματα άνευ σημασίας.
Παρά το θλιβερό τέλος της, η ιστορία αυτή μας παρακινεί να κοιτάξουμε κατάματα τους φόβους μας και να τους αποδεχτούμε, ούτως ώστε, μαζί με αυτούς, να προχωρήσουμε και να ζήσουμε πραγματικά ευτυχισμένοι.
Ο τρόπος γραφής του, είναι απλά καθηλωτικός.
Κάθε πρωτεύοντας αλλά και δευτερεύοντας χαρακτήρας, αφηγείται σε ενεστώτα χρόνο την συμμετοχή του στην πλοκή, συνεχίζοντας την από εκεί που την έχει αφήσει ο προηγούμενος αφηγητής ή, παρεμβάλοντας την μαρτυρία του στη διάρκεια της εξιστόρησης ενός άλλου προσώπου.
Ειλικρινά, σπάνια με ενθουσιάζει τόσο ένα βιβλίο. Αυτό όμως, κατάφερε να το πετύχει και με το παραπάνω. Αν έχετε τη δυνατότητα, διαβάστε το. Ίσως κατορθώσει να σας βοηθήσει να δείτε με άλλο μάτι τη ζωή.
