Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Συγγραφέας

Ξεκίνησα να διαβάζω το έργο του Γιώργου Βιτωράτου, θετικά “προκατειλημμένος” για δυο λόγους. Η γιαγιά υπήρξε μια ιερή, αγιασμένη μορφή στη ζωή μου και παρά τα 13 χρόνια που πέρασαν από το χαμό της η εικόνα της παραμένει ολοζώντανη μέσα μου. Επίσης, το επόμενο βιβλίο, που τελειώνω αυτό το διάστημα, έχει ως έναν από τους βασικούς χαρακτήρες μια προγιαγιά που παίζει τον δικό της καταλυτικό ρόλο στις εξελίξεις.

Έτσι λοιπόν άρχισα το διάβασμα με πολύ θετική διάθεση και οι προσδοκίες μου δεν διαψεύστηκαν. Η γιαγιά, η γυναίκα με τα τέσσερα ονόματα, τις αντίστοιχες περιόδους του βίου της και τις ανάλογες ευθύνες.

Η μικρή Αγγελική που δεν ολοκληρώνει το σχολείο κι αυτό το κουβαλά ως μια καλά κρυμμένη πληγή. Η Κικίτσα που μεγαλώνει και εισέρχεται στο παιχνίδι του έρωτα, με αθώο, αφελή τρόπο.

Η Γιώργαινα που στο πλευρό του συζύγου της, στήνει, με γερές βάσεις, οικογένεια από εκείνες που γνώριζαν τον προορισμό τους μέσα από το σεβασμό και την άπλετη αγάπη. Η γιαγιά μπουμπού που είναι στήριγμα, φάρος και παράδειγμα ταυτόχρονα για τα εγγόνια της.

Η αφήγηση, σε πρώτο πρόσωπο, σε πείθει ότι γίνεται από την πρωταγωνίστρια της ιστορίας. Με αμεσότητα, ευθύτητα, γεμάτη συναισθήματα αλλά δίχως συγκίνηση κατά παραγγελία. Με παράθεση γεγονότων, ανθρώπων με σημαντική θέση στην καθημερινότητα της κι όχι μόνο. Με πάθος που σιγοκαίει και ηρεμία που καταλαγιάζει τις εξάρσεις. Μια μορφή με προσήλωση στην ευτυχία των άλλων που της δίνει νόημα στον καθημερινό αγώνα με το “πεπρωμένο” που καθορίζουν άλλοι.

Ένα βιβλίο για όσους κρατούν ως φυλακτό τις αναμνήσεις από τις γιαγιάδες τους. Ένα βιβλίο για τις γυναίκες που μάχονται να ξεπεράσουν προκαταλήψεις και στερεότυπα και να προχωρήσουν παραμένοντας ενεργές. Ένα βιβλίο για κάθε γενιά που δεν θέλει να ξεχνά και θέλει να μαθαίνει. Ένα βιβλίο για όλους μας, δηλαδή.