/Το δικαίωμα στην έκτρωση και η απάντηση στο δημογραφικό πρόβλημα

Το δικαίωμα στην έκτρωση και η απάντηση στο δημογραφικό πρόβλημα

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας

Μέρος του κοινωνικού πολιτισμού, της υπέρβασης της οπισθοδρόμησης, της διεύρυνσης των δικαιωμάτων ώστε να αποτυπώνεται η αυτοδιάθεση του ατόμου, και ειδικά των γυναικών μετά από αιώνες καταπίεσης, είναι και η νομική κατοχύρωση της άμβλωσης ως επιτρεπτή επιλογή.

Υπήρξε πολύ δύσκολος ο δρόμος που οδήγησε στη δυνατότητα οι γυναίκες να διαθέτουν τον έλεγχο του σώματος τους και να μην υποχρεώνονται να τεκνοποιήσουν. Καταρχάς, έτσι αποφεύχθηκε η συνέχιση σε εγκυμοσύνες που μόνο αποτέλεσμα συναινετικής προσπάθειας δεν ήταν. Όλες εκείνες οι “δυστυχείς” περιπτώσεις, όπως ένας βιασμός που με μια άκρατη ηθικολογική προσέγγιση επιβάλλονταν στις γυναίκες να φέρουν στη ζωή τον καρπό της βίαιης ταπείνωσης τους.

Βέβαια, το δίλημμα της χρυσής τομής ανάμεσα στην πλήρη ελευθερία επιλογής και τον “φόνο” μιας ανθρώπινης ζωής, παραμένει. Ακόμη και σήμερα, αναλογιζόμαστε αν το περιθώριο να μη συνεχιστεί μια εγκυμοσύνη ορίζεται με επιστημονικά όρια ή αρκείται στο επίπεδο της χειραφέτησης και του δικαιωματισμού. Άλλες χώρες θέτουν συγκεκριμένες προϋποθέσεις για να επιτραπεί μια άμβλωση, άλλες πάλι αφήνουν την τελική απόφαση αποκλειστικά στη φέρουσα το έμβρυο.

Αυτό όμως που είναι απολύτως κατοχυρωμένο κι αδιαπραγμάτευτο είναι η νομιμοποίηση της διαδικασίας, με τη μια ή την άλλη της μορφή.

Κανείς δεν διανοείται στα σοβαρά να μιλήσει για απαγόρευση κι αυτό είναι που γέννησε αντιδράσεις για την πρόσφατη πρόταση που τέθηκε προς ψήφιση στην Ε.Ε. Δεν απασχόλησε κανέναν η περιπτωσιολογία ή οι ειδικές ευαισθησίες που προέρχονται κι από τα ιδιαίτερα προσωπικά βιώματα οποιουδήποτε.

Η διάθεση να αμφισβητηθεί, επί της αρχής η εναλλακτική αυτή, με μια δόση καθεστωτικής ηθικολογίας είναι που τρομάζει. Η τάση να νομίζουν κάποιοι ότι γνωρίζουν καλύτερα οι ίδιοι της επιθυμίες, τις προτεραιότητες και τα θέλω των άλλων και να επιχειρούν να τους τα επιβάλλουν. Αυτή η αίσθηση απολυταρχικής παντογνωσίας φέρνει το φόβο.

Το δημογραφικό, ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν πρόκειται να λυθεί με την επιβολή της συνέχισης κάθε εγκυμοσύνης. Η συνεχιζόμενη πτώση των γεννήσεων εντός της κρίσης, κι ακόμη περισσότερο της καραντίνας που κανείς θα υπέθετε ότι αυξάνουν οι πιθανότητες τεκνοποίησης, και η διαρκής γήρανση του πληθυσμού, οφείλονται σε ευρύτερα και πολύπλοκα ζητήματα που οι λύσεις τους δεν βρίσκονται στο νομικό οπλοστάσιο.

Η οικονομική δυσπραγία, η αποξένωση μέχρι και η ματαιοδοξία του σύγχρονου ανθρώπου είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου των παραγόντων που επιδρούν αρνητικά στη δημιουργία οικογένειας και την ανάληψη της ευθύνης ενός παιδιού. Αν δεν έχουμε να δώσουμε επικαιροποιημένες απαντήσεις σε αυτά τα δεδομένα, με ενίσχυση των νέων ζευγαριών, με ψυχολογική τους προετοιμασία, με αλλαγή στο επίκεντρο της παιδείας μας, δεν θα δούμε ποτέ βελτίωση σε ένα πρόβλημα που λίγο, λίγο ροκανίζει την καρδιά της κοινωνίας μας.